ANS

Een unieke smaakervaring, dat is waar het publiek gisteravond op hoopte toen zij tijdens het Soeterbeeck Programma 'Insecten eten' het eerste hapje krokante sprinkhaan nam. In het kader van een zestal lezingen over de wereldvoedselproblematiek gaven twee sprekers een college over hun visie op insecten als oplossing voor het probleem. Er werd niet alleen gesproken over de zespotige beestjes, ze konden ook worden gegeten. Terwijl de meelwormen nog tussen de kiezen kraakten, vond er een debat plaats. Is het eten van insecten de oplossing voor het wereldwijde voedselprobleem? Tekst: Gijs Hablous Foto's: Kiki Kolman Genoeg enthousiaste bezoekers hadden zich in het Collegezalencomplex verzameld om CC5 te vullen. In de alsmaar langer wordende rij wordt druk gesproken over wat er op het menu staat: 'Hoe zou zo'n sprinkhaan smaken?' Sommige geïnteresseerden lijken wat nerveus voor wat hen te wachten staat. 'Maden en meelwormen eten vind ik wel een heel vies idee.' Voordat de gasten zich aan de wormpjes mogen wagen, doet Arnold van Huis, hoogleraar Entomologie (insectenstudie) aan de Wageningen UR (samenwerkingsverband tussen Wageningen University en Stichting Dienst Landbouwkundig Onderzoek), zijn verhaal. Hij probeert in zijn college vooroordelen weg te nemen die wij als westerlingen vaak hebben als het gaat om dit onderwerp. Hij benadrukt dat onterecht wordt gedacht dat men in Afrika insecten eet vanwege armoede en honger. 'Het is in die landen een delicatesse en zelfs een statussymbool.' Volgens Van Huis kunnen insecten op veel manieren nuttig worden gebruikt. Zo kan het bijvoorbeeld als veevoer dienen. Hierbij moeten risico's, zoals ziekteverspreiding, beperkt worden. De hoogleraar ziet vooral voordelen, maar hij stelt vast dat er nog veel moet gebeuren. 'We moeten insecten lekker en aantrekkelijk maken, gastronomie is dus belangrijk. Verder moet nieuwe wetgeving het makkelijker maken om op grotere schaal te kweken.' De Wageningse professor vindt niet dat de beestjes de enige oplossing voor het voedselvraagstuk zijn. Sushi met meelwormpjes Na het verhaal van de insectendeskundige is het tijd om de hapjes rond te laten gaan. Het publiek lijkt vrij unaniem in haar oordeel: de smaak is zeker niet speciaal, maar de kleine zespotige diertjes zijn goed te eten. Terwijl de toehoorders nog maden tussen hun kiezen uit pulken begint RU-filosoof Luca Consoli zijn lezing met een vraag: 'Zijn er mensen in de zaal die het niet aandurfden?'. Op een vegetariër na steekt niemand een hand op. 'Het blijven toch dieren, ik eet ook geen kroepoek.' Om de discussie op gang te brengen en het debatgedeete in te luiden stelt Consoli nog een aantal vragen. Hij wil het publiek duidelijk aan het denken zetten. Helaas is de aandacht in de zaal na de proeverij wat verslapt, bovendien geven beide sprekers elkaar in veel gevallen gelijk. Zelfs het publiek is vrij eensgezind: alleen een opmerking over het eten van hondenvlees zorgt voor wat rumoer. Al met al was de avond leerzaam, hoewel de insect als oplossing slechts een idealistisch toekomstbeeld lijkt. Knapperige krokante sprinkhaan

 

Gisteren werden de 'kelders' van LUX omgetoverd tot het decor van de eerste editie van filmfestival Film for Thought. De festivalbezoekers werden zeker niet teleurgesteld: het drukke, ietwat wazige blokkenschema was opgevuld met een rijk programma aan muziek, theater, filmvertoningen, docu's, discussies en een after-borrel met de dj. Het thema van de avond was generatie Y, de generatie grofweg geboren tussen 1980 en 2001, die wordt gekenmerkt door carrierètijgers en depressieve geesten. Bij het afdalen van de trappen van het LUX op weg naar de Film for Thought-activiteiten, komt een worstengeur je tegemoet. Het hotdogtentje staat pontificaal op het pad naar de filmzalen, omringd door heren in monnikengewaden, een heuse waarzegster, een cowboy-achtige zanger, een fotoshoot-setting en heen en weer rennende organisatoren. Geen toiletganger op de avond ontloopt de twee monniken, de zogenaamde 'zenmeesters', die je voor je toiletbezoek even vragen of je nog iets los wilt laten. Je kunt vervolgens een geschreven boodschap achterlaten op een briefje op een zogenaamde Pee Carefree-bord. Naast de zenmeditatie, staat een jolige gitarist met een cowboyhoed op, die de voorbijgangers trakteert op een serenade. Twee giebelende jongens met hotdogs in hun handen, gaan geamuseerd naast de cowboy staan en worden al blozend door hem toegezongen. In zaal 7 treedt onder o.a. cabaretier Tom Lash op, die het heeft over lastige sensorkranen, is er een documentaire over 'Generatie nooitgenoeg', zingen songwriters Janique en Niels het publiek toe en kan er tot in de late uurtjes worden gedanst op de muziek van vj 'Glitterende eekhoorn' en het dj-duo 'The Boogie Brothers'. Als je gewoon een steengoede film wil zien, moet je naar zaal 7, waar de film Aanmodderfakkerdraait. Door deze film die gaat over een 32-jarige langstudeerder met een studieschuld van 70.000 euro, ga je je bijna schuldig voelen dat je op dat moment niet boven je studieboeken hangt. Voor de filmzalen wordt de festivalganger opgewacht door de 'Fortuneteller'. De waarzegster op VANS-sneakers licht je in over je toekomst door te voelen aan de Mercurius-, Saturnus- en Venusheuvelberg op je hand. Rond een uur of elf zijn de zenmeesters, de waarzegster, de fotograaf én de hotdagverkoper er wel een beetje klaar mee en sluipen ze tussen het publiek de zalen in. De meeste bezoekers zijn ondertussen al in het LUX-café gaan zitten in de filmzaal te genieten van de film Frances Ha draait. De film gaat over een danseres, die onophoudelijk gênante opmerkingen maakt en het wordt voor veel kijkers haast te ongemakkelijk om naar haar te kijken. In LUX 7 heeft ondertussen een groot deel van de mensen zich verzameld op hipstervloerkleedjes, -tafels en -stoeltjes. Enthousiasme, dat is het gevoel dat heerste onder de bezoekers. Door de diversiteit van het programma was er voor ieder wat wils.  

 

ANS besteeg eergisteravond de fiets om in verschillende studentenkamers, geklemd tussen bed en bureau, tekenaars, muzikanten en toneelmakers te aanschouwen. Gisteren werden drie optredens beschreven, vandaag volgt het tweede deel van de ANS bezocht: Stukafest. Tekst: Guusje van den Ouweland en Marit Willemsen Foto's: Guusje van den Ouweland en Marit Willemsen Ronald Giphart 'Het is altijd mijn droom geweest om in een Nijmeegse Studentenkamer te mogen voordragen', grapt schrijver Ronald Giphart terwijl hij plaatsneemt in een comfortabele leunstoel. De woonkamer van het studentenhuis zit propvol, iedereen wil op de eerste rang zitten als Giphart begint met zijn voordracht. Stijf of saai is het allerminst, de schrijver daagt het publiek uit vragen te stellen: 'Toen ik hier vroeger kwam, was Nijmegen echt een linkse enclave, ik kon geen regel lezen of iemand riep wel wat uit het publiek. Kom op jongens, dat wil ik zien!' Giphart vervolgt zijn optreden door een stuk uit zijn nieuwe roman Harem voor te lezen. Het stuk gaat over een fotograaf in een oorlogsgebied. Tijdens de voordracht kun je een speld horen vallen. Naast vervoering brengt de schrijver ook hilariteit. Vooral het verhaal waarin Giphart samen met Jules Deelder aankopen doet in een seksshop, kan rekenen op de nodige lachsalvo's. Helaas warmt het publiek pas echt goed op wanneer de tijd bijna om is. Giphart maalt er echter niet om en gaat gewoon een kwartier langer door. Eén durfal vraagt tot slot hoe Giphart toch zulke levendige seksscènes kan schrijven, waarop de auteur zijn geheim verklapt. 'Als ik schrijf over voedsel, doe ik dit ook heel anders als ik honger heb.' /Marit Willemsen Harm Goslink De sfeer in de kamer waar Harm Goslink deze avond speelt, is relaxt. Het laatste biertje wordt gezellig verdeeld over een aantal plastic bekers en mensen kletsen met hun buurman. Het gedimde licht schijnt gezellig over alle zelfgebouwde instrumenten van Goslink. Het pronkstuk van Goslink's collectie is de contrabas, die ‘volgens violisten’ een schande is. Deze bestaat namelijk uit meerdere uit elkaar gehaalde violen. De muzikant en instrumentenmaker speelt korte liedjes en vertelt anekdotes over de oorsprong van zijn snaarinstrumenten. Tegenwoordig moet alles perfect, zo goed en zo makkelijk mogelijk zijn. Zo zijn Goslink en zijn liedjes niet: 'Jij brak mijn hart, ik brak jouw nek. Jij nam de benen, ik nam de romp. Ik ben soms wat hard, voor wie solt met mijn hart.' /Guusje van den Ouweland Sväva Sväva is een zogeheten dreampop band, afkomstig uit het verre Friesland. Dit genre klinkt je wellicht vreemd in de oren, maar wanneer de band de eerste tonen inzet is dreampop ook de enige juiste omschrijving voor de sound die de band voortbrengt. Galmende gitaren in combinatie met stevig, maar niet overheersend drumwerk en de dromerige stem van leadzangeres Bente Hout maken dat het halfuur voorbij vliegt. De paarse belichting in de donkere kamer draagt prachtig bij aan de sfeer, die slechts een enkele keer wordt onderbroken doordat iemand wegens gebrek aan ruimte tegen de lichtknop aanleunt. Sväva laat onder andere Halcyon Days, Flown en Blue Moon horen en maakt maximaal gebruik van de korte tijd die hen is gegeven. Het publiek zit op banken en kussens en droomt heerlijk weg onder het genot van bier, chips en borrelnoten. Na een half uur moet het publiek helaas terugkeren naar de werkelijkheid. Tevergeefs roept een toeschouwer: 'Waar blijft die toegift?' /Marit Willemsen