ANS

Het leven van een bèta gaat niet altijd over rozen. Natuurkundestudent Manu trekt over het hobbelige pad van het Huygensgebouw naar de rest van de wereld. Hieronder zijn verslag. Deze column van Manu Compen verscheen eerder in de april-ANS. Het is pauze. Met de vaste groep zakken we in een hoekje op ons vaste stekje boven de kantine in het Huygensgebouw. Nog enigszins wazig van een stoffig hoorcollege, pak ik een mandarijn uit m´n tas. Om mij heen gaan Tupperware-bakken open waar wel tien mandarijntjes in passen. De afgelopen maanden zijn het er exponentieel meer geworden. Meestal gevuld met rijst, macaroni en hompen kip. Snel moet het geheel erin getakeld worden voordat het in de sportschool weer verbrand wordt. De laatste happen desnoods met geweld. Ik gooide mijn brood vroeger altijd weg. Stiekem, uit het zicht van mijn ouders, voerde ik wanneer ik terug kwam van school al mijn boterhammen aan de kippen. Soms werd ik betrapt en kreeg ik op m´n kop. Die gewoonte hield stand totdat er te weinig kippen waren om alles snel genoeg op te eten. Tegen die tijd hadden mijn ouders het opgegeven en ging ik zonder brood naar school. Soms nam ik voor de vorm een appel of een banaan mee, maar die bleven dan meestal een paar weken in het voorvakje logeren. Nog steeds komt er niet meer dan een verdwaald mandarijntje in mijn tas. En dat steekt lelijk af tegen de plastic bakken met eiwitten en vezels, waar vroeg voor opgestaan wordt om het klaar te maken. Niet omdat het lekker is, maar omdat het op de planning staat. Ik had gedacht dat het sportscholen aan het Huygens voorbij zou gaan, dat het een veilige haven zou zijn voor een volk dat om andere middelen wordt begeerd dan haar biceps. Maar ook hier gaat het er uiteindelijk om wie de grootste heeft. Gelukkig maar. Ik zou er zelf nooit aan beginnen. Liften, met tegenzin eten, gains maken, vragen hoeveel iemand drukt. Maar nu ik er mee geconfronteerd word, knaagt het. Is dat mandarijntje een metafoor voor mijn gebrek aan mannelijkheid? Tot de tijd dat mijn weerbarstigheid het verliest van de drang om te liften, zal ik andere manieren moeten vinden om duidelijk te maken dat ík de grootste heb. Bij dezen alvast: de mijne is 11 meter lang. Klik hier voor de overige artikelen uit de april-ANS.

 

Wat zijn jouw foutste dromen? Leven als een profvoetballer, of bewonderd worden door honderden gillende dames als je je ontdoet van je kleding? In het ANS van april, dat nu in de gele bakken ligt en online is te lezen, komen ze beide aan bod. We gingen met oud-profvoetballer Andy van der Meyde in gesprek over zijn carriere en de fouten die hij maakte. De oud-international raakte in zijn tijd bij Inter Milan op een zijspoor, vergat het voetbal en dacht: 'Zoek het maar uit, ik ga lekker los.' In ANS vertelt hij zijn verhaal. Marco Toro gaat ook lekker los, maar dan voor een stel gillende vrouwen. Hoe ziet het leven van een mannelijke stripper eruit? ANS liep een dag mee en zag een politieman, een cowboy en een piemel. Verder in de foute-ANS: een openingsartikel over het dalende aantal masterstudenten, een interview met designer Job Smeets die een tafelkleedje maakte dat refereert aan de Holocaust, kijken we wat er gebeurt als het fout gaat met de dijken, testen we in De graadmeter hoe je in no-time een fout, bruin tintje krijgt, hebben we het met strafrechtadvocate Samira Bouddount over foute importhuwelijken en lezen we in Lijn 1over de foute verhalen van studenten Tom, Ronald en Lux. Alle artikelen in de april-ANS zijn online te lezen en in de volledige ANS in pdf.

 

Slechte kroegervaringen, meters bier of stomende seks: iedere maand laat ANS een student aan het rad draaien om het onderwerp van zijn ondervraging te bepalen. Deze maand: Hans, 23 jaar en vijfdejaars Scheikunde. Tekst: Jan Harm Westerdiep en Pleunie de Wild Foto: Pleunie de Wild Dit artikel verscheen in de april-ANS.     Bierglas Met welk drankspel is jouw avond geslaagd? ‘Het liefste speel ik bierpong, hier ben ik altijd wel voor te porren. Op een gratis bierborrel werd ik bijvoorbeeld eens door een vriend uitgedaagd voor een potje. De verliezer moest de ander een gangsterwandelstok, een zogeheten pimp-stok, cadeau doen. Iedereen weet dat drankspellen beter gaan als je van tevoren al wat hebt gedronken. Na drie rondes kingsen durfde ik de uitdaging dus aan, maar al snel bleek dat ik het indrinken iets te serieus had genomen. Flink aangeschoten startte het duel, dat door hevig alcoholgebruik van beide kanten meer dan twee uur duurde. Ik heb redelijk hard verloren die avond en de terugweg naar huis kan ik me niet meer herinneren.’ Bed Wat is de vreemdste plek waar je ooit wakker bent geworden? ‘Op een wc. Dit was na de constitutieborrel van Sigma, de studievereniging voor studenten van Scheikunde en Moleculaire Levenswetenschappen. Daar kreeg ik als nieuw bestuurslid meerdere vreemde mixjes geserveerd. De thee gemengd met koffiebonen, wodka en rum was nog wel binnen te houden, maar ik ging stuk op de whisky-fristi. Elders werd die avond ook een LAN-party georganiseerd, waar ik na de borrel heen ben gegaan. Daar aangekomen vroegen ze mij helaas snel om weer te vertrekken, ik was echt te bezopen om te gamen. Tijdens een laatste wc-bezoekje daar raakte ik van de wereld. Pas een paar uur later werd ik kokhalzend wakker op de pot.’ Feesthoedje Wat was de vetste festiviteit van het afgelopen jaar? ‘Dat was zonder twijfel de dropping waar ik vorig jaar aan deelnam. Samen met zeven vrienden vormden we ‘The Goldstrike Force’. Iedereen had een fles sterke drank meegenomen en daarnaast was er een flinke voorraad van onze teamdrank, Goldstrike, aangelegd. Tijdens de dropping moesten we op zoek naar posten waar we een plattegrond kregen om de volgende te vinden. Gedurende onze zoektocht naar de eerste post besloten we, in een jolige bui, alle kaarten die we ontvingen in de fik te zetten. Halverwege de speurtocht kreeg ik door dat ik de laatste druppel drank van onze enorme voorraad naar binnen slobberde. Hoewel we later op de avond een teamgenoot met z’n drieën naar huis hebben moeten dragen en we geen kaart hadden gebruikt, waren we wel als eerste binnen. Een hele prestatie, al zeg ik het zelf.’ Bekijk hier de overige artikelen uit de april-ANS.