ANS besteeg gisteravond de fiets om in verschillende studentenkamers, geklemd tussen bed en bureau, tekenaars, muzikanten en toneelmakers te aanschouwen. Hoe de artiesten bevielen, lees je hieronder.
Tekst: Tijs Sikma
Foto's: Simone Both
Close Up
De eerste
close encounter is, heel toepasselijk, met het indie-pop/ rockbandje Close Up. Voor het kamerconcert begint, zit het bandje ontspannen op een bank met het publiek te praten over koetjes en kalfjes. Door de unieke setting van Stukafest is de stap om even een praatje met een muzikant te maken klein. In het begin van het muzikale programma zit iedereen op de grond, maar na een kort overleg besluit het publiek toch te gaan staan, zodat er meer plek is voor de laatkomers. Het duurt niet lang of er wordt al voorzichtig gedanst en zelfs meegezongen. Bij een groot concert gaat een valse stem nog gecamoufleerd onder het andere gezang. In een kleine ruimte gaat dit principe helaas niet op. Het ontbreekt Close Up gelukkig niet aan muzikaal talent. Sommige bandleden maken al sinds de basisschool samen muziek, wat zich uit in een perfect op elkaar afgestemd samenspel. De zanger deelt ons lachend mee dat dit hun eerste uitverkochte concert was en aan het enthousiasme van het publiek te zien, zal dit waarschijnlijk niet het laatste zijn. Wanneer tenslotte wordt gevraagd om een close-up-foto met de band, verzuchten ze sarcastisch dat ze deze grap echt nog nooit eerder hebben gehoord.
On Eva
Aangekomen bij het juiste adres, wordt medegedeeld dat de kamer vol zit. Misschien moet de organisatie van Stukafest voor volgend jaar toch een betere inschatting maken van de grootte van de kamers. Het is natuurlijk lullig als je een kaartje hebt gekocht, maar toch niet naar binnen mag. Gelukkig maakt het concert van On Eva veel goed. De zangeres maakt met haar zachte stem en verwarrende teksten het zolderkamertje nog net wat intiemer, warmer en ongemakkelijker. Op een goeie manier. Op plezierig minimalistische wijze zingt de zangeres over een kat - terwijl ze geen kat had - over de dood en klaarkomen. De zangeres zoekt de ruimte op en speelde keyboard met de gitarist. Zo dicht op de persoon, worden de liedjes nog persoonlijker.
De Speld
Naast het muzikale talent, biedt Stukafest ook andere optredens de ruimte. Twee heren van satirische website
De Speld confronteren het publiek met de resultaten van een longitudinale studie: Happy hardcore: de inktzwarte tragiek van een populair muziekgenre. Aan de hand van een indrukwekkende hoeveelheid feitenmateriaal, grafieken en tabellen tonen zij aan dat happy hardcore in wezen helemaal niet als happy geïnterpreteerd dient te worden. De klassieker
Children of the Night van Nakatomi blijkt na een stylometrische analyse eigenlijk te gaan over kindsoldaten die vechten voor de natiestaat. Op een soortgelijke wijze onderzoekt het duo stap voor stap een corpus aan happy hardcore-teksten op basis van verschillende literatuur-technische criteria. Hier worden etnografisch componenten aan toegevoegd, door de nummers live akoestisch te vertolken. Niet iedereen lijkt zich de ernst van het misverstand te beseffen. Onder de toeschouwers blijven steeds weer lolbroeken opduiken, die het nodig blijken te vinden te gniffelen op basis van dit keiharde onderzoek. Naderhand spreekt ANS kort met de onderzoekers, die vertellen dat hun onderzoek door de academische wereld werd uitgekotst. 'Vanwege jaloezie en scepsis', aldus de heren. Ze pleiten er dan ook voor om een leerstoel
unhappy hardcore te introduceren bij de letterenfaculteit op de RU.
