Gonzo

‘Objectiviteit is een mythe’, aldus de grondlegger van de Gonzojournalistiek. Een ieder die een verhaal schrijft neemt bagage aan kennis en ervaringen met zich mee. Lotte Coenen laat de objectiviteit varen en beschrijft het alledaagse leven op haar manier. Deze column van Lotte Coenen verscheen eerder in de april-ANS. Vol goede moed stap ik op mijn fiets. De stromende regen zorgt ervoor dat mijn jas als een tweede huid om mijn armen kleeft. Nadat ik mijn fiets heb geparkeerd in de oudste straat van Nijmegen, zoek ik bevend het bordje ‘algemeen’ tussen de talloze naambordjes schuin naast de deur. De deurbel gaat en een vriendelijke jongen opent glimlachend de deur. Hij gaat voor, een lange gang door, naar de keuken. Tenminste dat vermoed ik. Ik vraag de goedlachse jongen of ik eerst gebruik mag maken van het toilet. De muren in het kleine stinkende hokje zijn van boven tot onder beplakt met opmerkelijke krantenknipsels, sinterklaasgedichten en vage quotes. Mijn oog valt op een artikel van Ed H. Deze kalende man is een vrijwillige spermadonor en vader van 82 kinderen. Via het internet plaatsen zoekende stellen vanuit de hele wereld wanhopige bericht en noodkreten op zijn profiel met de vraag of hij ze datgeen kan geven dat ze zichzelf niet kunnen geven. Indien Ed geraakt is door het bericht, nodigt hij ze uit in zijn eigen huiskamer. Terwijl ik mij verwonder over het artikel, wordt er op de deur geklopt. ‘Lotte, ben je er nog?’, wordt er geroepen vanuit de keuken. ‘Ja’, antwoord ik met een schorre stem. Ik spoel snel de wc door en haast me naar de keuken. Ik mag plaatsnemen aan het hoofd van de geleefde turquoise tafel. De flesjes bier verraden het verloop van de avond. ‘Zenuwachtig?’, vraagt het meisje rechts van me. ‘Het valt wel mee’, stotter ik. Een zee van vragen golven mij tegemoet. Op een gegeven moment bulderen mijn tafelgenoten van het lachen. ‘Dit heeft niets met jou te maken hoor’, knipoogt het blonde meisje schuin tegenover me. Toch wil ik stiekem weg sluipen van het tafereel waar je in 10 minuten zoveel van jezelf moet laten zien, dat je op een gegeven moment zelf niet meer weet wie je nu echt bent. Tijdens een discussie over wie voor het afval gaat zorgen, als huisgenoot X vertrekt, dwaal ik af naar de zoekende stelletjes van Ed H. Ook zij moeten zich ongemakkelijk hebben gevoeld; schuivend op een houten stoel, braaf glimlachen en gewoon het spelletje meespelen. Om vervolgens na de zenuwslopende avond te hopen dat je bent verkozen tot de geschikte kandidaat. Klik hier voor de overige artikelen uit de april-ANS.

 

Lees meer