ANS

‘Objectiviteit is een mythe’, aldus de grondlegger van de Gonzojournalistiek. Een ieder die een verhaal schrijft neemt bagage aan kennis en ervaringen met zich mee. Lotte Coenen laat de objectiviteit varen en beschrijft het alledaagse leven op haar manier. Deze column verscheen eerder in de januari-ANS ‘Páááp, laat nou los.’ Ze vliegt voorbij op haar oranje Loekie fiets. Hij geeft haar een flinke duw. Het zweet staat op zijn voorhoofd. De eerste drie seconden gaan perfect. De seconden erna is het vallen, tranen wegvegen en weer opstaan. Mijn kleine buurmeisje geeft niet op en blijft proberen. Het eind van het jaar is in zicht en ik zie het allemaal gebeuren vanuit mijn kamerraam. Ik verlang terug naar achttien jaar geleden. Tijdens de autoritjes naar opa en oma zaten mijn ouders voorin de auto te kissebissen over de snelste route, terwijl ik uren tuurde naar de regendruppels op de autoruit, die in mijn ogen een stiekeme wedstrijd zwommen. Bij opa en oma kreeg ik dan appelsap en een Milky Way, mocht ik opa’s piano slaan, hutten bouwen en aan het eind van de dag samen met mijn kleine zusje het grote tweepersoonsbed in kruipen. Onbewust genoot ik van kleine dingen, die het leven zo waardevol maken. Nu, geniet ik van het tafereel dat zich buiten afspeelt. Ik krijg heimwee naar de zorgeloosheid van het kleine buurmeisje. Ze heeft geen vooroordelen. In haar ogen is alles mogelijk en niets te gek. Verwonderd over de wereld om haar heen speelt ze twintig keer hetzelfde spelletje en leest haar moeder haar elke avond hetzelfde verhaal. Als ze iets van iets vindt dan zegt ze dat. Schaamte kent ze niet en liegen kan ze niet, want dan wordt papa boos. Ik moet denken aan een citaat uit een van mijn lievelingsboeken: ‘Alles wat we doen, ook het mooiste, verliest zijn oorspronkelijk zuiverheid in de alledaagsheid van de herhaling.' We verwonderen ons niet meer over de regendruppels op het raam, het fietsen of de zoveelste keer seks. Ik vraag me af wanneer we het zijn kwijtgeraakt, het kind zijn. Als studenten met een rijke toekomst in ons verschiet, verdrinken we onszelf in de stress. Laten we onze angsten het leven inrichten. Langzaamaan worden we geleefd en is van vanzelfsprekendheid in het leven niets meer over. De momenten dat we genieten staan als vaste tijdstippen in onze agenda’s. Ondertussen gebeurt er buiten iets wondelijks in de wereld van mijn buurmeisje. Joelend roept ze naar haar vader. ‘Joehoe kijk, ik kan met zonder zijwielen fietsen.’ Mijn nieuwe voornemen voor 2015 is geboren.

 

‘Objectiviteit is een mythe’, aldus de grondlegger van de Gonzojournalistiek. Een ieder die een verhaal schrijft neemt bagage aan kennis en ervaringen met zich mee. Lotte Coenen laat de objectiviteit varen en beschrijft het alledaagse leven op haar manier. Deze column van Lotte Coenen verscheen eerder in de maart-ANS. Bij de balie van het Erica Terpstra-zwembad staat een Erasmusstudent onbeholpen om zich heen te kijken. De Spaanse jongen, tenminste dat denk ik te kunnen zien aan zijn donkere ogen, snapt niet dat hij zonder studentenkaart het zwembad niet in kan. Ik lach in mezelf want zo stond ik daar ook, een jaar geleden, aan de balie van een piscine municipale. Hakkelend probeerde ik in mijn beste Frans de baliemiep uit te leggen dat ik geen zwemles wilde, maar een tienrittenkaart om baantjes te kunnen zwemmen. Eenmaal in het zwembad vocht ik om een plekje tussen de chaotisch zwemmende Fransen. De laatste tijd heb ik heimwee, het wordt bijna melancholisch. Alle dingen die ik zie, ruik, voel en hoor, doen me verlangen naar het land van de wijn, stokbrood en... nog zoveel meer. Ook de oude man voor de Hema die op zijn accordeon een poging doet de Franse chansons te evenaren, doet me verlangen naar de zondagmiddagen in café Le Cheval Blanche of ook wel Het Witte Paard. Daar werd gedronken op de laaste uren van het weekend. Aangeschoten oude Fransmannen bespeelden accordeons en gitaren. Arm in arm dansten ik en de joelende jonge Franse meisjes met kriebeltruitjes en rastavlechtjes rondjes. Alsof de tijd even stil stond. Ik verlang zelfs naar het college van monsieur Mauzac, waarmee ik iedere dag hetzelfde spelletje speelde. Ik nam een sprintje van de metro naar het universiteitsgebouw om op tijd in college te zijn. Iedere ochtend kreeg monsieur Mauzac het voor elkaar om net iets later dan ik binnen te sloffen. Eenmaal binnen dook hij in zijn versleten leren tas zonder een woord te laten vallen. Minuten later, zo leek het, kwam hij overeind met zijn aantekeningenschrift. Het schrift vol koffievlekken en dubbele ezelsoren sloeg hij open en dan begon hij twee uur lang binnensmonds in het Frans te ratelen. Gisteren stond ik in de rij voor de kassa bij de Albert Heijn. Achter mij staat een nukkige man kreunend en steunend in mijn nek te hijgen omdat ik er al vijf minuten over doe om mijn pinpas te vinden. Gisteren, meer dan ooit, miste ik de Fransen en hun geduldigheid. Uren heb ik er gestaan, in de rij voor de kassa bij de supermarché om de hoek. Niemand leek zich te ergeren aan trage bejaarden of onhandige moeders met klierende kinderen. La France, tu me manques.