ANS

Gisteren zijn de universitaire verkiezingen van start gegaan. Tot en met 30 mei kunnen RU-studenten hun stem uitbrengen voor de Opleidingscommissies, Facultaire Studentenraden en de Universitaire Studentenraad (USR). ANS-Online vroeg de drie partijen die strijden om het USR-pluche waarom we nu precies op AKKUraatd, asap of Siam moeten stemmen. Lees hier het verhaal van AKKUraatd-lijsttrekker Nienke Aangenendt. Maandagochtend, de wekker gaat en het is tijd voor college. Vol goede moed vertrek je. Op de universiteit aangekomen zet je je fiets in de fietsenstalling, loopt tussen de bomen op de campus door, en rent richting de UB. Nog even iets printen. Met je universele studentenkaart print je binnen een minuut de benodigde papieren. Net op tijd. Als je de collegezaal binnenkomt staat je favoriete docent al klaar met een frisse blik en een altijd interessante PowerPoint-presentatie. In de pauze haal je snel een goedkoop broodje gezond en een kop koffie in de Refter. De studieweek kan weer beginnen. Grote kans dat bovenstaand scenario niet helemaal is zoals jouw maandag er uitziet. Idealistisch en zoetsappig? Jazeker. Een onwerkelijk beeld? Zeker niet. Door middel van de Universitaire Studentenraad (USR) hebben studenten invloed op de universiteit, en bestaat de mogelijkheid tot nieuwe initiatieven. AKKUraatd is een fractie die zich hier al jarenlang voor inzet, en met resultaat. Dit jaar hebben wij ons onder andere hard gemaakt voor verbetering van stilte- en computerruimtes en van de printvoorzieningen, het laag houden van collegegelden, en gelobbyd tegen videocolleges vanwege overbezetting. Een kleine, leuke overwinning van het afgelopen jaar is verder de verlaging van de koffieprijzen naar € 0,65, zodat je extra lang door kunt studeren. We zijn dus heel concreet bezig met de verbeterpunten van de universiteit. Er komen vanuit de overheid veel heftige maatregelen op de student af, en ook de universiteit moet bezuinigen. Daarom is het extra belangrijk om kritisch te kijken naar de manier waarop maatregelen op onze universiteit worden toegepast, en waarop wordt bezuinigd. De universiteit is er voor de student, en er dient goed en uitdagend onderwijs te worden gegeven. Het zorgen voor colleges van kwaliteit en goede docenten gaan vóór rendementsmaatregelen als selectie aan de poort en het bindend studieadvies. Een goede studiebegeleiding hoort hier ook bij. Daarnaast moet het mogelijk zijn om tijdens je studie naar het buitenland te gaan, of een bestuursjaar te doen. AKKUraatd wil barrières, betutteling en rendementsfetisjisme voorkomen. Wij staan voor een toegankelijke en goede academische opleiding met mogelijkheden je naast je studie te ontplooien. AKKUraatd is een fractie die werkt. We zijn op de hele universiteit actief, voor alle studenten. Al jaren bewijzen we ons nut in de USR door het actief indienen van notities, brieven en het nemen van eigen initiatieven. We hebben door de jaren heen veel kennis opgebouwd, en kunnen door onze professionaliteit en constructieve insteek veel bereiken voor studenten. Naast onze activiteiten in de USR organiseert AKKUraatd ook debatten, verspreiden we de Pleekrant, organiseren we schaduwfractie, en polsen wij maandelijks via ‘AKKUraatd polstd’ de mening van studenten. We zijn zo het hele jaar zichtbaar, en gaan bovendien voor nét even wat meer inhoud. We worden vaak idealistisch genoemd, en dat zijn we ook. Maar we zijn ook pragmatisch, we hebben veel bereikt de afgelopen jaren en hebben een duidelijke visie op de toekomst. Daarom gaan wij ons komend jaar sowieso weer inzetten voor de actieve student, betere werkplekken en printsystemen, duurzaamheid en goed onderwijs. AKKUraatd werkt. Stem AKKUraatd Lees ook de pleidooien van asap en Siam. Stemmen kan hier.

 

In het USR-debat dat gisteren werd gehouden op de Bètafaculteit werd al duidelijk dat de drie partijen moeite hebben om een inhoudelijk debat te voeren. De verschillen werden nauwelijks duidelijk en er ontstond vooral discussie over de vorm van de verkiezingsprogramma's. Dat USR-lid namens asap Mark Buck duidelijk liet blijken het verkiezingsprogramma van concurrent Siam niet te hebben gelezen, maakte dat een inhoudelijke discussie nog moeilijker werd. Het campagneteam van AKKUraatd doet er nu nog een schepje bovenop door het uiterlijk van een van de kandidaten in te zetten om stemmen te winnen. De ontzettend gephotoshopte poster van nummer 5 op de lijst van AKKUraatd, Merle Bonefaas, werd zondag al opgemerkt, terwijl de posters vandaag pas worden opgehangen. Vanmorgen vroeg ru.nl/nieuws (hier zonder slotje) de 22-jarige rechtenstudente om commentaar op de vroege aandacht voor de verkiezingsposter. Voor het campagneteam van AKKUraatd aanleiding om een slaatje te slaan uit de looks van Bonefaas. Je kunt vanaf nu namelijk een glossy poster winnen voor boven je bed. Dan weet het arme meisje tenminste ook waarom ze op die lijst staat. Studenten weten vaak al niet waarom ze moeten stemmen voor de universitaire verkiezingen en de opkomstcijfers zijn nu niet bepaald om over naar huis te schrijven. Als dit het niveau van de campagne gaat worden, kunnen er ernstige vraagtekens worden geplaatst bij de legitimiteit van de toekomstige Universitaire Studentenraad. Dus, jongens, neem die campagne alsjeblieft serieus. Als je wil dat studenten de universitaire medezeggenschap serieus nemen, doe dat dan ook met de verkiezingen, je eigen kandidaten en je concurrenten.

 

Gisteren zijn de universitaire verkiezingen van start gegaan. Tot en met 30 mei kunnen RU-studenten hun stem uitbrengen voor de Opleidingscommissies, Facultaire Studentenraden en de Universitaire Studentenraad (USR). ANS-Online vroeg de drie partijen die strijden om het USR-pluche waarom we nu precies op AKKUraatd, asap of Siam moeten stemmen. Lees hier het verhaal van asap-lijsttrekker Jelko Dijkman. asap stelde een jaar geleden dat studentenvertegenwoordiging beter moest. Er is het afgelopen jaar veel bereikt. Zo wordt er door het College van Bestuur (CvB) gekeken naar de mogelijkheid om talenten van studenten beter te benutten, is er een onderzoek gestart naar scriptiebegeleiding en is de communicatie tussen de Universitaire Studentenraad (USR) en de student sterk verbeterd. Ook hebben we gestreden voor afschaffing van de 'geen bier voor half vier'-regel op de campus en tegen het belachelijke plasverbod tijdens tentamens. De USR moet nog verder verbeteren en asap is de partij die dat gaat bewerkstelligen! Ook dit jaar hebben we een tienpuntenlijst gepresenteerd waarmee we duidelijk maken waar wij ons aankomend jaar in de USR voor inzetten. Geen ellenlang verkiezingsprogramma, maar een helder overzicht van concrete punten waar we volgend jaar op afgerekend mogen worden. Zo willen wij ons duidelijk uitspreken tegen verschoolsing op de Radboud universiteit. Het is onacceptabel dat het academische klimaat op de universiteit verslechtert door schoolse maatregelen als een aanwezigheidsplicht bij colleges. Studenten moeten zich tijdens hun studie vrijelijk kunnen ontwikkelen tot zelfstandige en verantwoordelijke individuen. De universiteit moet dit bevorderen en de vrijheid van studenten niet beknotten. asap maakt zich uiteraard voor meer zaken sterk. Op www.asapnijmegen.nl kun je onze tienpuntenlijst en beginselprogramma bekijken en zien wat we afgelopen jaar gepresteerd hebben. Je kan zien dat wij voor komend jaar onder andere gaan voor meer inspraak voor studenten, betere docenten, ruimere openingstijden van de UB, betere communicatie en het bouwen van een Radboud-app. Vorig jaar riep asap dat het anders moest. Het eerste jaar hebben we vooruitgang geboekt, maar we zijn nog niet klaar. De student moet meer worden betrokken bij beslissingen van de universiteit, de universiteit moet minder schools worden en de studentenraad moet scherper optreden. Daarom, stem asap! Lees ook de pleidooien van AKKUraatd en Siam. Stemmen kan hier.

 

Gisteren zijn de universitaire verkiezingen van start gegaan. Tot en met 30 mei kunnen RU-studenten hun stem uitbrengen voor de Opleidingscommissies, Facultaire Studentenraden en de Universitaire Studentenraad (USR). ANS-Online vroeg de drie partijen die strijden om het USR-pluche waarom we nu precies op AKKUraatd, asap of Siam moeten stemmen. Lees hier het verhaal van Siam-lijsttrekker Marc Thewissen. Als oudste studentenfractie binnen de USR is Siam in academisch jaar 2011-2012 vertegenwoordigd door slechts één persoon. Ondanks het feit dat we als eenmansfractie hebben moeten functioneren, is 2011-2012 een zeer productief en succesvol jaar voor Siam geweest. Niet alleen realiseerde Siam de voorgenomen oprichting van een vereniging, maar ook de gehoopte groei in de achterban is werkelijkheid geworden. Binnen de USR heeft Siam geprobeerd een eigen geluid goed te laten horen. Bij interne discussies heeft huidig fractievoorzitter Tijke Eijkemans afwijkende meningen niet geschuwd en heeft hij discussies op het scherpst van de snede gevoerd. Hierdoor is meerdere malen een uitkomst bereikt die een goede weerspiegeling van de gehele studentenpopulatie en de bijbehorende mening is. Discussie over de inhoud van de brief aan het College van Bestuur (CvB) voor de standpuntbepaling van de USR over het sociaal leenstelsel in de masterfase, is hier een voorbeeld van. Hierin kwam duidelijk de pragmatische en realistische houding van Siam naar voren. Siam staat voor toegankelijk en betaalbaar onderwijs, maar nam in deze discussie het standpunt in dat (landelijke) medezeggenschap zich constructief op dient te stellen en nooit de deur voor een gesprekspartner dicht mag slaan wegens onhoudbare principes. Bezuinigingen lijken met het zittende kabinet onoverkomelijk en Siam is van mening dat meepraten over de invulling hiervan meer winst oplevert voor de student, dan de hakken in de grond zetten. Dit betekent niet dat Siam zich niet heeft verzet tegen de bezuinigingsmaatregelen die landelijk zijn opgelegd. Binnen de landelijke organisatie waarbij de fractie is aangesloten, het Interstedelijk Studenten Overleg (ISO), werken we mee aan de lobby die gevoerd wordt tegen de bezuinigingsmaatregelen van het (demissionaire) kabinet. Hiermee doelen we onder andere op de aankomende langstudeerboete. Volgens Siam is dit een onhoudbare maatregel. Nu oud-Siam-lijsttrekker Thijs van Reekum in het volgend collegejaar voorzitter van het ISO wordt, is de verwachting dat deze contacten komend jaar worden aangescherpt en zelfs verbeterd. Mede door de oprichting van de vereniging heeft Siam zich meerdere malen proactief opgesteld en heeft het belangrijke zaken aangekaart. Zo was het Siam die ter oren kwam dat de intro’s van de RU en de HAN komende zomer samenvallen en dit aankaartte. Verder hebben we studieverenigingen geïnformeerd over veranderende regels omtrent boekverkoop en hebben we problemen met Osiris geïnventariseerd. Aankomend collegejaar zullen we deze koers doorzetten. Verdere groei van de achterban en nog duidelijker het Siam-geluid laten horen, zullen een belangrijke doelstelling zijn. De kernbegrippen voor Siam zijn dan ook kwaliteit in de breedste zin: zowel goed onderwijs als goede voorzieningen voor studenten. Daarnaast is keuzevrijheid een essentieel begrip. Keuzevrijheid dient niet in de verdrukking te komen door schoolse rendementsmaatregelen. Studenten zijn inteligent genoeg om eigen keuzes te maken en de verantwoordelijkheid hiervoor te dragen. Beperking van keuzevrijheid resulteert niet in creatieve denkers, maar in volgzame onzelfstandige mensen. Juist tijdens de studententijd is het belangrijk dat een student zichzelf optimaal weet te ontplooiien: op het gebied van studie, binnen een bestuur of commissies, door naar het buitenland te gaan of door eigen initiatieven, zoals het beginnen van een bedrijf. Stem daarom Siam, zodat ook volgend jaar een kritisch maar pragmatisch geluid in de USR behouden blijft! Kies voor kwaliteit en keuzevrijheid, stem Siam! Lees ook de pleidooien van AKKUraatd en asap. Stemmen kan hier.

 

Studenten hebben uiteenlopende studieritmes. Er zijn vroege vogels, maar ook veel nachtbrakers. Veel studenten studeren het liefst in de UB en zeker in tentamenperiodes zijn er een hoop studenten die behoefte hebben aan een Universiteitsbibliotheek (UB) die 24 uur open is. Het is echter begrijpelijk dat financiële argumenten ten grondslag liggen aan beperktere openingstijden van de UB, evenals daluren in de bezoekersaantallen. Zeker in de huidige tijden van bezuinigingen moet er begrip zijn dat er geen oneindige geldstroom naar de bibliotheek kan gaan. Asap pleit desondanks voor zo ruim mogelijke openingstijden. Een jaar of tien geleden was de bibliotheek bijvoorbeeld überhaupt niet op zondag open en na herhaaldelijk pleiten door de Universitaire Studentenraad (USR) is die openstelling er uiteindelijk toch gekomen. Die zondagopening is stapsgewijs uitgebreid wegens de grote bezoekersaantallen op de zondagen. De vraag is echter of opening tot in het holst van de nacht nog rendabel is, maar dat zou onderzocht kunnen worden. Feit is wel dat juist omdat studenten in deze tijden worden geconfronteerd met een grotere druk om sneller af te studeren, de faciliteiten om te studeren zeker in deze tentamenperiodes goed moeten zijn. Misschien is het vandaag nog niet mogelijk of te duur om de UB 24/7 open te laten zijn in tentamenperiodes, maar misschien is het morgen wel noodzakelijk. Om het statement dat verruiming van de openingstijden gewenst is kracht bij te zetten, kan de UB een voorbeeld nemen aan de UB van de Rijksuniversiteit Groningen. Daar werd afgelopen januari gevierd dat de openingstijden werden verruimd met een zogenaamde Slapeloze Nacht: de UB bleef op feestelijke wijze de gehele nacht open en kwam studenten in de tentamenperiode éénmalig tegemoet. Er werd gezorgd voor energiedrank, gratis koffie en een gratis ontbijt voor de volhouders. Bovendien was er een rondleiding door de UB. De foto’s sluiten aan bij de meningen van de bezoekende studenten: de Nacht was een groot succes. Het zou een goed initiatief zijn als een Slapeloze Nacht ook op de RU zou worden georganiseerd: misschien wel als jaarlijks evenement in de tentamenperiode van januari. Bovendien kunnen de reacties van Nijmeegse studenten omtrent een 24/7 geopende bibliotheek gepeild worden en kan er bij de studenten begrip ontstaan voor het feit dat ruimere openingstijden ook offers vragen van medewerkers. Daarom heeft asap contact opgenomen met de Universiteitsbibliotheek om de mogelijkheden hiervan te bespreken: inmiddels is toegezegd dat het idee van de 'Nacht van de UB' besproken gaat worden in de klankbordgroep van de UB. Idealiter zou deze Nacht natuurlijk gepaard gaan met ruimere openingstijden voor de UB. Of dat gaat lukken is de vraag. Echter, een eenmalig initiatief zou mogelijkheden en knelpunten in kaart kunnen brengen, een mooi statement zijn en bovendien bijdragen aan het begrip tussen de studerende student en de UB. We houden jullie op de hoogte over de voortgang van dit initiatief. Jelko Dijkman, Wouter Exterkate, Reint-Jan Groot Nuelend, Renske ter Maat en Mart Waterval zijn allen actief voor studentenpartij asap.

 

In de rubriek 'Open Podium' biedt ANS het podium aan Radboudianen om hun mening te verkondigen over studentgerelateerde zaken. Hoogleraar Filosofie van de Managementwetenschappen René ten Bos betoogt dat een universiteit zonder ethiekcursussen het ideaal is. ‘Studenten hebben gelijk als ze klagen.’ Regelmatig klagen studenten dat er de laatste jaren teveel Filosofie en Ethiek in hun curriculum is opgenomen. Hoewel ik van mening ben dat Filosofie en Ethiek ook voor buitenstaanders interessante vakken kunnen zijn, wil ik toch graag mijn steun aan de studenten betuigen. Ze hebben gelijk als ze klagen, maar hebben ze ook om de juiste redenen gelijk? Sinds de crisis een toverwoord is geworden, zie je voortdurend pogingen om ontaarde managers, bestuurders, professionals en ondernemers weer in het morele gareel te krijgen. De tijdgeest wasemt ethiek. We lijken wat dat betreft wel weer terug te zijn in benauwende Victoriaanse tijden. Politieke patjepeeërs, zelf geen haar beter dan de rest, willen de criminaliteit bestrijden door de boeven strenger te straffen en de randfiguren die over de schreef dreigen te gaan, morele wijsheden in te peperen. De ene cursus Ethiek na de andere wordt daartoe uit de grond gestampt. Er zijn adviesbureaus die kennis en vaardigheden op het terrein van goed en kwaad verkopen. Ook de toekomst van onze natie moet voor morele ontaarding behouden worden. Studenten – niet alleen op de universiteit, maar ook elders – worden dood gemasseerd met ethische wijsneuzigheden. Net als de mensen in het Victoriaanse tijdperk ooit merkten, zullen onze tijdgenoten snel leren dat de massale wending tot ethiek niet zal helpen. Daar zijn drie redenen voor. In de eerste plaats hebben we de ethiek niet om bepaalde problemen op te lossen. De ethiek maakt deel uit van de filosofie en die kenmerkt zich door ‘aporetische’ vraagstellingen. Een ‘aporie’ is een probleem waar je niet goed uitkomt. Om het simpel te houden: wat was er eerder? De kip of het ei? Aporieën vragen om aanhoudende twijfel, omdat ieder antwoord tot op zekere hoogte ondeugdelijk is. De ethiek zit vol met dergelijk aporieën. Een populair voorbeeld: is de klokkenluider nu iets goeds of iets slechts? Welk antwoord je ook kiest, er blijft altijd onrust hangen. En met onrust run je geen organisaties of bedrijven. In de tweede plaats zijn de meeste euveldaden vanuit een bepaald standpunt wel onwenselijk of slecht, maar dat wil niet zeggen dat ze geen ethische motivatie hadden. Iemand kan in het gevang belanden, omdat hij zo moreel verontwaardigd was nadat zijn zus of moeder was beledigd, dat hij zich niet meer kon inhouden en de dader de hersenen insloeg. Veel van de wandaden in de bankwereld vloeien voort uit kortzichtige ethische motieven: ‘Ik mag mijn baas niet in de steek laten’, ‘ik kan geen spelbederver zijn’ of ‘ik moet de regels volgen’. In de geschiedenis van de mensheid zijn de verschrikkelijkste dingen gedaan door mensen met vrij normale ethische disposities. Ik geloof niet dat een cursus Ethiek zou hebben bijgedragen aan een wereld waarin genocide of racisme niet voorkomen. Iets dergelijks denk ik ook met de ‘nieuwe’ crises waar we het nu steeds over hebben. Het zou heel ethisch zijn van ethici als ze begrijpen dat er van hun vakgebied niet al te veel heil valt te verwachten. In de derde plaats moeten mensen niet te veel over ethiek kletsen. Als ik iets goeds doe en er de volgende dag uitgebreid over ga spreken in de overtuiging dat vrienden en bekenden mijn daad moeten kopiëren, dan ben ik, ondanks het feit dat ik goeds deed, toch een lapzwans. Waar veel gepraat wordt over ethiek, weet je dat er ethische problemen zijn. Wordt er niet over gepraat, gaat het een stuk beter. Anders gezegd, de massale aanwezigheid van ethiek in colleges, cursussen en trainingen is een symptoom. Samenvattend, als studenten verlangen naar een tijd waarin ethiek eigenlijk geen thema hoeft te zijn, dan deel ik hun afkeer van ethische cursussen volledig. Cursussen zijn alleen maar acceptabel als de cursusgevers de drie door mij genoemde punten in ogenschouw nemen: a) los geen problemen op, maar problematiseer juist; b) denk niet dat het moreel abjecte zonder ethiek is; c) probeer jezelf zo snel mogelijk overbodig en irrelevant te maken. Afgezien van dit voorbehoud, lijkt het me geen kwaad kunnen als studenten eens nadenken over de vraag wat ethiek eigenlijk wel en niet vermag in onze samenleving. Heb jij ook een prangende mening over je medestudenten, het uitgaansleven, onderwijs, het nieuwe album van Frank Boeijen of andere interessante zaken? Mail jouw stuk (maximaal 600 woorden) voor 17 januari naar redactie@ans-online.nl.

 

Vanmorgen kregen wij, net als Halbe Zijlstra, een brief van een bezorgde geneeskundestudent in onze brievenbus. Coschappers zouden namelijk onevenredig hard worden geraakt door het afschaffen van de masterstufi. Dat stelde het Landelijk Medisch Studenten Overleg vorige maand. Marije Weidema is derdejaars geneeskundestudent en deelt deze mening. Omdat ze denkt dat Zijlstra de gevolgen voor geneeskundestudenten niet snapt, stuurde ze Halbe onderstaande brief.

Nijmegen, 21 maart 2012 Geachte Excellentie, Mijn naam is Marije Weidema en ik ben derdejaars student geneeskunde. U heeft het vast erg druk, dus ik zal mijn best doen deze brief zo compact mogelijk te houden. Allereerst wil ik mijn begrip tonen voor de geplande bezuinigen. Het zijn economisch moeilijke tijden en iedereen zal daar zijn of haar steentje aan bij moeten dragen. Waar ik echter wel moeite mee heb, is dat er weinig aandacht is voor verschillen in de groepen die nu worden geraakt. Dan bedoel ik specifiek de maatregel betreffende het afschaffen van de studiefinanciering in de master. Verreweg de meeste masters duren één jaar, dit gaat dus om een extra investering van ruim 3000 euro. Op zich nog te overzien en dit zou (gedeeltelijk) kunnen worden opgevangen door een bijbaan. Bij Geneeskunde is de situatie echter radicaal anders. Deze master duurt ten eerste drie jaar, waardoor er een gat van zo’n €9400,- ontstaat. Bovendien bestaat de master geheel uit stages in het ziekenhuis, ook wel coschappen genoemd. Daar word je gemiddeld 48 uur per week bezig gehouden, plus nog reistijd en voorbereiding thuis. Er is onderzoek gedaan naar het aantal coschappers met een bijbaan, 91 procent had voor aanvang van de coschappen een bijbaan en maar liefst 60 procent heeft die op moeten zeggen omdat het niet te combineren valt. Het is dus erg lastig om naast de coschappen tijd en energie te vinden om geld te verdienen. Elk jaar staan er zo’n 2000 studenten klaar die bereid zijn om deze investering te maken, om zoveel tijd in het ziekenhuis door te brengen met als doel zoveel mogelijk te leren. Het is een investering om uiteindelijk een goede arts te worden en medemensen die het moeilijk hebben bij te kunnen staan. Mijn vraag aan u is of u nog eens goed zou willen kijken naar de mogelijkheden om de bezuinigingen eerlijker te verdelen. Een optie zou bijvoorbeeld zijn, om alle masterstudenten één studiejaar zelf te laten betalen. Daarmee betaalt het gros van de studenten de gehele master zelf, en zouden studenten geneeskunde wat minder onder druk worden gezet. Niet alleen ik, maar vele bange geneeskundestudenten met mij, zouden het zeer waarderen als u deze kleine aanpassing zou overwegen. Hoogachtend, Marije Weidema

 

Om mensen zover te krijgen om vanmiddag te gaan protesteren, stuurde AKKUraatd een mail naar alle studenten. Op Twitter ontstond daarop een discussie over hoe de roodbroeken aan de digitale adresgegevens van de gehele Nijmeegse studentenpopulatie kwam. Thijs van Reekum, student filosofie en politicologie, voormalig SIAM-fractievoorzitter en portefeuillehouder onderwijs van de Jonge Democraten (D66), maakt zich kwaad over deze gang van zaken. In principe ben ik niet tegen protesteren. Sterker nog, het democratisch recht op protest is een zeer belangrijk recht tegen mogelijke totalitaire regimes. Het helpt onderdrukking voorkomen. De student wordt door het huidige kabinet in zijn belang geraakt met de komende bezuinigingen en een tegengeluid is daarom begrijpelijk. De mail van AKKUraatd om de student op te roepen om zich te manifesteren tegen de komende bezuinigingen is dan ook niet verwonderlijk. Echter, hoe komt AKKUraatd aan mijn studentenmailadres? De enige die daartoe beschikking heeft, is de universiteit. Toen ik vanmiddag op de universiteit kwam, bleek iedereen die mail te hebben gehad. De universiteit heeft AKKUraatd dus toestemming gegeven om haar boodschap naar alle e-mailadressen te versturen. Buiten dat dit volstrekt tegen alle privacyregels ingaat, ben ik ook gewoon boos dat de universiteit mijn persoonlijke gegevens doorgeeft aan derde partijen. En wat het allemaal nog erger maakt is dat de mail verzonden is van het gmailadres van AKKUraatd. Dit betekent dat zij toegang heeft gekregen tot de e-mailadressen van alle studenten en dat het dus niet om een eenmalige mail gaat die vanuit de universiteit zelf is verzonden. Hoe haalt de universiteit het in haar hoofd om de e-mailadressen van alle studenten door te geven aan een (subjectieve) partij! Het moge duidelijk zijn: ik protesteer tegen deze actie van AKKUraatd en de universiteit. Noot van de redactie: De mail is, zoals in de discussie hieronder wordt besproken, inderdaad door Dienst Studentenzaken zelf verstuurd. AKKUraatd heeft dus geen toegang gekregen tot de persoonlijke e-mailadressen van studenten.

 

Negentig procent van de studentbestuurders haalde afgelopen jaar genoeg studiepunten voor hun bestuursbeurs. Aanleiding voor het College van Bestuur (CvB) om genoegzaam in de handen te wrijven. ‘Studeren en besturen gaan prima samen, precies zoals we dat verwacht hadden’, aldus rector magnificus Bas Kortmann. De rector lijkt echter niet te beseffen dat studenten op een creatieve manier met de regels omgaan. Met ingang van het collegejaar 2012-2013 is een regeling ingevoerd die de fulltime bestuurders hard raakt. Zij moeten naast hun bestuursjaar 18 EC's halen om hun volledige bestuursbeurzen te ontvangen. Slagen ze hier niet in? Dan krijgen zij niet de volledige bestuursbeurs uitgekeerd. Dit kan uiteindelijk neerkomen op een bedrag van duizend euro. Om toch studiepunten te halen, wringen de bestuurders zich in allerlei bochten. asap vraagt zich af op wat voor manier studeren op deze manier bijdraagt aan de academische vorming van de actieve student. Is dit wat het CvB bedoelt met studeren náást een bestuursjaar? Naast het volgen van de zogenaamde ‘pretvakken’ lijkt ook de kennis verloren te gaan. In plaats van studeren voor een goed resultaat, ontstaat er een mentaliteit waarbij studenten het gevoel krijgen dit enkel te doen voor het geld. Een 'studententien'(een zes, red.) is vervolgens het streven. Je geld is daarmee immers binnen! Dit past volgens asap niet in het beeld van de RU dat het CvB voor zich heeft. 'Zevens trekken zessen aan, terwijl achten negens aantrekken', aldus collegevoorzitter Gerard Meijer. ‘Wanneer je straks een baan hebt, kun je ook niet tegen je werkgever zeggen: "sorry, ik ben actief in de biljartclub, dus ik wil graag voor hetzelfde loon, slechts 50 procent van het werk doen"', zo stelde de rector tijdens de cursusmiddag van het SNUF. Hoe kan je echter van iemand verwachten om én CEO van een bedrijf te zijn én een derde van je studiepunten te halen? Je levert als voorzitter van de biljartclub geen bijdrage aan het bedrijf waarvoor je werkt. De actieve student levert een essentiële bijdrage aan het academische klimaat van de universiteit. Studenten die zich inzetten voor hun studievereniging, of functies vervullen in de medezeggenschap, zijn voor de universiteit van essentieel belang. Iris van Diest, voormalig praeses van N.S.V. Ovum Novum, geeft aan hoe haar ervaring als fulltime bestuurder was. Hoewel ze zelf het benodigde aantal punten heeft gehaald, is de helft van haar bestuur hier niet in geslaagd. Halverwege het jaar zijn er maatregelen genomen om te blijven studeren. Een dag per week was een bestuurder vrij om naar colleges te gaan. Echter was er altijd wel iets gaande waardoor bestuurders belemmerd waren, variërend van het onderhouden van contracten tot schade aan het pand. Opmerkelijk is dat de fulltime bestuurders die geen 18 EC's hebben gehaald, wel vakken van hun eigen studie volgden. Deze waren in combinatie met de extracurriculaire functie simpelweg te moeilijk. Erger nog is dat studenten aangeven dat het een keuze is: excellente cijfers behalen of een bestuursjaar doen. Simpelweg omdat het niet mogelijk is excellente cijfers te halen en een middelgroot bedrijf te leiden. Dat is namelijk waar een fulltime bestuursjaar op neer komt. Iris ging haar jaar in met een 8,0 gemiddeld, dit geldt echter niet voor alle bestuurders. Het CvB moet inzien dat niet enkel zulke excellente studenten een bestuursjaar aangaan. Het merendeel van de bestuurders staat niet Cum Laude of Bene Meritum wanneer zij een bestuursjaar starten. Als het zelfs de excellente student vervolgens met moeite lukt om de punten binnen te slepen, hoe moet het dan zijn voor deze ‘reguliere’ student? Voor de student die hard werkt voor een zes of zeven moet het ook mogelijk zijn om zich te ontplooien door een bijdrage te leveren aan het studentenleven. Hoewel de regeling ook inzet op het feit dat studenten beter betrokken blijven bij hun studie en daarmee het studeren weer makkelijker oppakken, blijkt het tegendeel vaak het geval. Studenten gaan minder gemotiveerd het jaar in: hun gemiddelde is gekelderd, dus waarom zouden zij zich nog inzetten?  Daarnaast is de combinatie van studeren en fulltime besturen niet gewenst, omdat studenten door de vele verantwoordelijkheden alles maar half kunnen doen. Je zet je minder in voor alles, een mentaliteit die je niet zomaar weer van je afzet. Een jammer resultaat hiervan is een gevoel zoals ook Iris dat had: 'Je kon niets meer goed doen.' Wanneer je studenten zulke gevoelens tonen als resultaat van de regeling betreft beurzen, moet je als CvB de beslissing heroverwegen. De student wordt in deze tijden voortdurend doodgegooid met het belang van profileren naast de studie. Geef studenten daar dan de kans toe! De regeling die is ingevoerd werkt dit tegen en is -in ieder geval voor de fulltime besturen- haar doel voorbij geschoten. Esra Hageman en Peter Moons zijn lid van de Universitaire Studentenraad namens asap.

 

Met de ontruiming van het Maagdenhuis afgelopen zaterdag is het universiteitsbestuur van de UvA haar laatste goodwill kwijt. Het NRC plaatste vandaag een opinieartikel dat is ondertekend door 175 docenten en hoogleraren van de UvA, waarin zij vraagtekens plaatsen bij de samenstelling van het College van Bestuur (CvB). 'Met opnieuw een dwangbevel in de hand en de uitnodiging van burgemeester Van der Laan om alles in der minne te schikken negerend, verkoos het College van Bestuur echter de lange lat en het politiepaard van de ME boven de redelijkheid van het overleg', schrijven de UvA-docenten. Juridisch gezien is volgens hen op de beslissing niets aan te merken, maar de actie van zaterdag geeft de vertrouwenscrisis op de Amsterdamse universiteit duidelijk weer. In het opinieartikel wordt de ontruiming omschreven als flater van het universiteitsbestuur. Het CvB kan voorlopig nog niet rustig ademhalen: docenten zien hen liever gaan dan komen en De Nieuwe Universiteit heeft inmiddels alweer een nieuwe protestmars aangekondigd, die vandaag om 15.00 uur begint. Op Facebook hebben al meer dan duizend mensen aangegeven hieraan deel te nemen.

 

Vorige week lieten studenten in de Volkskrant hun mening horen over het hoge aantal studenten, luie studenten en de zesjescultuur. Allemaal zijn ze het over één ding eens: de onderwijskwaliteit is onvoldoende. Wij vroegen de twee medezeggenschapsfracties van de Radboud Universiteit, AKKUraatd en asap, naar hun mening over het hoge aantal studenten. 'Er moet iets gedaan worden aan het aantal studenten om de kwaliteit van het onderwijs te waarborgen.' AKKUraatd: De kwaliteit van onderwijs ligt aan andere factoren dan het aantal studenten en bovendien moet juist zo’n belangrijk goed als onderwijs toegankelijk blijven voor iedereen. Dat de toegankelijkheid van het onderwijs ook zorgt voor ongemotiveerde studenten zullen we niet ontkennen, evenmin dat de druk om snel af te studeren steeds groter wordt. De rendementsmaatregelen die vanuit Den Haag worden opgelegd, maken het voor studenten vooral belangrijk om het BSA te halen en te ontkomen aan de belemmeringen van de harde knip of de torenhoge schulden. Dit komt vooral de extrinsieke motivatie ten goede en vraagt van docenten om hun vakken zo vorm te geven dat studenten in hapklare brokken voorgeschoteld krijgen wat zij moeten leren. Dit vormt een aanslag op de studielast en moeilijkheidsgraad van de opleidingen. Kwalitatief goed onderwijs komt tot stand door een wisselwerking tussen docent en student. Het passief opnemen van feiten is immers niet motiverend en zal ook niet de actieve, competente en kritische studenten voortbrengen die een universiteit tot doel heeft. Studenten dienen een onderzoekende en vragende rol te spelen en het onderwijs moet daartoe uitdagen en stimuleren. Alleen op die manier kunnen we volwaardige academici voortbrengen die hun titel verdienen. asap: Maartje ter Horst stelt in de Volkskrant dat de kwaliteit van het universitair onderwijs achteruit holt. Onderwijsscores van Nederlandse universiteiten liggen ver onder het Europese gemiddelde. Oorzaak hiervoor is volgens haar het explosief gestegen aantal studenten. Volgens asap ligt het probleem niet in het aantal studenten, maar in de nieuwe trend van verschoolsing. Dit betekent dat universiteiten, zoals de Radboud Universiteit, steeds meer verplichtingen invoeren voor studenten. De invoering van het Bindend Studieadvies (BSA) en verplichte aanwezigheid bij colleges zijn voorbeelden hiervan. Dat leidt ertoe, dat studenten minder zelfstandig worden. Verschoolsing zorgt voor een lagere kwaliteit van het onderwijs, omdat dit soort maatregelen studenten ervan weerhoudt een academische grondhouding aan te leren en studenten niet stimuleert om vanuit intrinsieke motivatie alles uit zichzelf te halen. Daarbij worden ze ook nog als middelbare scholier behandeld. Het resultaat: studenten studeren in minimale tijd af, maar komen vervolgens niet aan een baan. Universiteiten zouden stappen terug moeten nemen in deze trend, zodat een meer academisch klimaat kan ontstaan, wat uiteindelijk zal leiden tot een kleinere omvang van het aantal studenten. Wanneer er geen tijd meer wordt verspild aan de naleving van deze regelgeving, kan de universiteit zich weer meer richten op de inhoud van het onderwijs.

 

Nijmegen is op zoek naar een visie over cultuur. Daarvoor is een platform in het leven geroepen waar burgers mee kunnen denken. Ook culturele autoriteiten laten hun licht schijnen op de culturele identiteit van de Keizerstad. Ditmaal Bas Broeder, zakelijk leider van de Popronde, projectleider van Festival De Oversteek en bestuurslid bij poëziefestival Onbederf'lijk Vers en Oranjepop Nijmegen. Het gaat in Nijmegen zeker niet slecht met de podiumkunsten. Wat opvalt in Nederland is dat het lokaal beleid van de gemeentes en provincies fors verschilt, voornamelijk in de wijze van toetsing. Er zijn ambtenaren die beslissen, er zijn commissies podiumkunsten die oordelen en soms is het volkomen ondoorzichtig hoe een lokaal cultuurbeleid vorm krijgt. De gemeente Nijmegen is tamelijk transparant en benaderbaar. Er is in Nijmegen veel aanbod voor een breed publiek en de opkomst bij vooral festivals en evenementen is over het algemeen goed. Onze stad huisvest een gretig publiek dat zich graag laat verrassen en voor veel openstaat. Het is een voorrecht dat iedereen die enigszins geïnteresseerd is het hele jaar door ergens terecht kan. Het siert de gemeente dat ze de ambitie heeft het beleid nader te beschouwen en aan te scherpen. Verandering hoeft echter niet per definitie verbetering in te houden. Nijmegen heeft een forse begroting voor Kunst en Cultuur en in een cultuurvisie hoort een kritische blik op de besteding van deze 18 miljoen euro. The Big Five Meer dan de helft van het huidige budget wordt vergeven aan The Big Five, bestaande uit LUX, Doornroosje, De Vereeniging, de bibliotheek en de Lindenberg. Door hen wordt een breed publiek bediend door het gezamenlijke aanbod. Getoetst mag worden of dit voldoende kwalitatief, onderscheidend en veelzijdig is in relatie tot hetgeen zij nu ontvangen aan subsidie. Is het aanbod wel voor iedereen toegankelijk? Wordt er door de betreffende instellingen voldoende inspanning geleverd om het toegankelijk te maken? Wie gaat er op toezien dat het niet alleen bij mooie woorden over 'toegankelijkheid en samenwerking' blijft? Hoe verhoudt de huidige subsidie zich tot het aanbod en de prestatie van vergelijkbare instellingen in andere steden? En hoe hebben de Nijmeegse instellingen de afgelopen jaren gefunctioneerd? Bakstenen en Bureaustoelen Voor individuele makers en gezelschappen wordt het lastig overleven door de nationale bezuinigingen, de systematiek van het kunstenplan 2013-2016 en het wegvallen van de productiehuizen. Een terechte vraag is daarom of het subsidiebudget in voldoende mate bij de artiesten, kunstenaars en auteurs terecht komt. Zeker nu is het niet te verantwoorden om onevenredig veel subsidie aan bakstenen of bureaustoelen te besteden. Aanvullende inkomsten Gemeentelijke gelden zullen altijd een belangrijke basis moeten vormen voor het mogelijk maken van cultuur. De andere kant wordt echter vaak vergeten. In hoeverre is een organisatie afhankelijk van lokale gelden en doet ze ook inspanningen om fondsen of gelden uit de markt te genereren? Als een instelling na verloop van tijd voldoende eigen middelen blijkt te kunnen genereren uit haar activiteiten dan zal de rol van de gemeente naast participerend en voorwaardenscheppend ook kritisch mogen zijn. Wellicht ligt er ook een taak bij de gemeente in de lobby van aansprekende lokale initiatieven met bovenregionale uitstraling naar de landelijke publieke fondsen. Trots op Nijmegen Menig festival en evenement met landelijke allure is ontstaan in Nijmegen. De projecten of festivals die op termijn de moeite waard blijken ontstaan hier bottum up, vanuit de bevlogenheid, de innerlijke en onafhankelijke drijfveren van individuen die de noodzaak van het project inzien. Niet zelden worden Nijmeegse initiatieven landelijk geëxporteerd, met landelijke bekendheid en reikwijdte tot gevolg. Blijkbaar is de Nijmeegse bodem vruchtbaar. De gemeente zou dit meer als Nijmeegse verdienste uit moeten venten in haar communicatie. De relatief kleinschalige maar artistiek hoogwaardige, onderscheidende en spannende producties vormen het DNA van de Keizerstad. Koester en steun de nieuwe kansrijke, onderscheidende initiatieven, juist ook die van nieuwe, frisse makers en producenten. De uiteindelijke doelstelling van een cultuurvisie is het behoud van een basisinfrastructuur waarin de rol van de grote instellingen en podia belangrijk is. Toegankelijkheid van kunst en cultuur voor alle inkomens en leeftijden moet een aandachtspunt blijven. Kies voor een veelzijdig en kwalitatief aanbod van alle kunstvormen. Een altijd toegankelijk breed aanbod past bij Nijmegen.

 

Nijmegen is op zoek naar een visie over cultuur. Daarvoor is een platform in het leven geroepen waar burgers mee kunnen denken. Ook culturele autoriteiten laten hun licht schijnen op de culturele identiteit van de Keizerstad. Ditmaal Anke Koenraadt, die een scriptie schreef over hoe festivals een stad op de kaart kunnen zetten. In het onderzoek, getiteldEen festival is een vruchtbare manier om een stad op de kaart te zetten toetste ze theoretische concepten aan het beleid van de gemeente Nijmegen. Festivals schieten overal rondom ons als paddenstoelen uit de grond en vermenigvuldigen zich steeds sneller. Deze populariteit is niet zonder reden: de toegevoegde waarde van festivals is groot. Ze lijken te passen in onze tijd en bij de huidige generatie, voldoen aan veel behoeftes van de huidige cultuurconsument en daarnaast zijn ze zeer waardevol voor de cultuursector. Maar meer dan dit alles is een festival geschikt om een stad op de kaart te zetten, te profileren, nieuwe bezoekers aan te trekken en toerisme aan te zwengelen. Festivals maken een stad aantrekkelijk en een aantrekkelijke stad trekt een creatieve klasse aan, die vervolgens bedrijvigheid en werkgelegenheid verzorgt. Voor Nijmegen is dit potentieel er duidelijk met zo’n 33 evenementen per jaar. Er schort echter nog wel wat aan het beleid dat gevoerd wordt, waardoor het potentieel niet ten volle wordt benut. Zoals blijkt uit het onderzoek dat ik gedaan heb, wordt het belang van de aantrekkelijke stad en festivals erkend door de gemeente Nijmegen. Het beleid dat gevoerd wordt ontbeert het echter aan een meerjarige visie. Ik ben verzand in een berg aan notities, nota's en coalitieakkoorden. Het is stuitend dat zovele werkgroepen, instituten en organen zich hiermee bezig houden. Samenwerking of een overkoepelende visie lijken hierbij te ontbreken. Hemeltergend, omdat juist op dit beleidsterrein een goed gestuurd beleid zeer veel kan opbrengen. Cultuur mag überhaupt een belangrijkere rol opeisen in de citymarketing. Tot op heden is er nauwelijks samenwerking tussen deze twee afdelingen, terwijl samenwerking bijzonder veel voordelen kan hebben. Mijn onderzoek toont immers aan dat een festival een vruchtbare manier is om een stad op de kaart te zetten. Samenwerking tussen citymarketing en cultuurbeleid is daarbij van groot belang. Daarnaast is het van belang dat Nijmegen durft te kiezen voor een helder cultuurprofiel, waardoor citymarketing en cultuurbeleid de handen ineen kunnen slaan om Nijmegen door middel van festivals op een bepaald aspect te profileren en excelleren. Daarom is het zonde dat Henk Beerten, wethouder van Cultuur, de speerpunten in het Nijmeegs cultuurbeleid wil loslaten. Natuurlijk moet er een basis zijn van alle disciplines, maar in het profileren van de stad is het raadzamer om te kiezen voor het culturele profiel van Nijmegen. De potentie is er zeker om Nijmegen, door middel van festivals, als aantrekkelijke, culturele stad op de kaart te zetten. Maar dan moeten er wel keuzes gemaakt worden en een overkoepelende visie die verschillende beleidsterreinen samenbrengt ontstaan.

 

Mark Verleg, Koen van Benthem en Jasper Schadron studeren allen Natuurwetenschappen en zijn zeer ontstemd over de naamswijziging die de studie heeft ondergaan. De academie kent een nieuwe trend: willekeur. Waar eerder al een wildgroei aan studies gesignaleerd werd en ook het onderwijs bij INHOLLAND weinig structuur kende, kunnen we een nieuw punt aan dit lijstje toevoegen. Het verband dat nu nog tussen opleidingen en toegekende diploma’s bestaat, lijkt te gaan verdwijnen. De Radboud Universiteit start met een pilot bij de studie Natuurwetenschappen door bachelordiploma’s met een andere naam uit te gaan reiken. Wie weet hoe snel deze diplomaloterij campusbreed ingevoerd wordt. De studie Natuurwetenschappen bestaat sinds 2003 en richt zich op de overlap tussen de vakgebieden natuurkunde, scheikunde en biologie. Binnen de opleiding worden vakken gevolgd samen met studenten van de monodisciplinaire opleidingen, zodat het niveau gewaarborgd blijft. Studentenaantallen zijn nooit groot geweest, maar met de huidige cultuur van bezuinigen heeft het faculteitsbestuur de opdracht gekregen: “groeien of sterven”. Haastig werd een nieuw curriculum voor het eerste jaar gesmeed, met een allegaar aan vakken. Als parel op het werk verzonnen de heren bestuur ook een shiny new name: 'Science'. Ondanks constructief protest vanuit de opleidingscommissie (OLC) tegen de overhaaste werkwijze, werd deze wijziging binnen een half jaar doorgevoerd. De invulling van het tweede en derde jaar werd voor het gemak nog maar even “leeg” gelaten. Er is haast geen grotere wijziging in het curriculum mogelijk. De studenten Natuurwetenschappen werd toegezegd dat deze wijzigingen geen invloed zou hebben op het verdere verloop van hun studie. Blijkbaar hoort het diploma niet tot het verdere verloop van de studie. Sinds december 2011 staan ook wij namelijk geregistreerd als studenten Science, zo bleek per toeval. Bij navraag bleek dat deze naam ook ‘mooi’ op onze diploma’s zou prijken. Behalve dat “Bachelor of Science in Science” ronduit lelijk klinkt, is het ook niet de studie waar wij voor kozen. De opleiding is inhoudelijk veranderd en de nieuwe naam weerspiegelt niet het karakter van de oude opleiding. Waar Natuurwetenschappers meer abstracte vakken moeten volgen, is dit bij Science facultatief. De practica chemie en fysica, voorheen vergelijkbaar aan dat van de monodisciplinaire studies, zijn grotendeels vervangen door Panorama Science. Deze vakken hebben een inhoud zo divers als de gemiddelde Quest. Zeer interessant, er valt zeker iets van te leren, maar deze verbreding veroorzaakt natuurlijk wel een verlies aan diepgang. Soortgelijke ‘unieke’ opleidingen met soortgelijke namen kunnen gevolgd worden aan onder andere de Maastricht University, de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit Amsterdam. Ook hier is de verscheidenheid aan vakken veel groter dan bij Natuurwetenschappen en is de link met de fundamentele wetenschap minder aanwezig. Nog een reden dat de naam Science niet bij Natuurwetenschappen past. De naam ‘Science’ impliceert daarnaast dat het onderwijs gevolgd is in het Engels. Hoewel dit misschien een doelstelling voor de toekomst is, zal dit nog jaren duren. Ook in dit opzicht is de nieuwe naam dus bepaald geen goede weerspiegeling van het programma. Direct nadat de geplande naamswijziging bij de studenten bekend werd, is de medezeggenschap aan de slag gegaan om uit te zoeken wat er nog te veranderen viel. Meerdere overleggen tussen de instituutsassessor en de decaan waren het gevolg. Ook beleidsmedewerkers werden geraadpleegd en de conclusie leek positief: de titel van het diploma is vrij te kiezen door het faculteitsbestuur. Eerder was ons vanuit datzelfde bestuur al toegezegd dat ze de naam op het diploma graag zouden corrigeren voor de Natuurwetenschappers. Toen bleek dat de naam daadwerkelijk eenvoudig aan te passen is, zowel in de officiele registratie bij DUO, als alleen de naam op het diploma, lieten ze die houding varen. Het zou namelijk problemen geven bij de werving van de nieuwe studenten Science. Wat zij te maken hebben met ons diploma werd niet geheel (lees: geheel niet) duidelijk gemaakt. Ook kan niet onvermeld blijven dat de masteropleiding Natural Science al jaren anders vermeld staat bij propaganda bijeenkomsten dan in de officiële papieren. Gelukkig heeft het College van Bestuur (CvB) dit achterstallig onderhoud zonder ons er mee ‘lastig’ te vallen gepoogd op te lossen, door ook de naam van de Master te veranderen in “Science”. In juli was deze beslissing nog niet genomen. Bij navraag in augustus bleek de aanvraag al in juni gedaan te zijn en definitief in te gaan per 1 september 2012. Helaas reikte de voorzienigheid van het CvB niet zó ver. De staatssecretaris moet hier namelijk eerst nog toestemming voor geven. Een ongewenst uitstel, aangezien het CvB blijkbaar van plan was dit geregeld te hebben alvorens de studenten op de hoogte te stellen. Het beeld dat hieruit ontstaat laat zien hoe er beslissingen over onze studie genomen kunnen worden zonder ons op de hoogte te stellen, hoe constructieve voorstellen met vage argumenten verworpen worden en hoe keer op keer tegenargumenten genegeerd worden. Als de inbreng van de studenten dus zo slecht gewaardeerd wordt, wat is medezeggenschap dan nog waard? Blijkbaar kan de medezeggenschap beter een lootje trekken bij de besturen dan hun zaak beargumenteren. Radboud University: Not a number. Voor wie alvast een idee wil krijgen over de toekomst van zijn/haar diploma: www.radboudloterij.nl

 

Maandag berichtte RTL nieuws dat bestuurders van Nederlandse universiteiten afgelopen jaren schandalig hoge bedragen hebben gedeclareerd. De Radboud Universiteit bleek hierop geen uitzondering. Zes verkeersboetes werden gewoon gedeclareerd en het CvB bleek ook weinig concessies te doen voor het comfort van hun bips. Pas nadat er commotie ontstond beloofde de RU de bonnetjes openbaar te zullen maken: over twee weken en geanonimiseerd. De RU moet minder krampachtig zijn in het geven van openbaarheid van hun beleid.  

De RU heeft nu dan toch nog besloten alle declaraties openbaar te maken. Eerst zullen de namen en persoonlijke gegevens op de bonnetjes onleesbaar worden gemaakt. Medewerkers die buiten de regels hebben gedeclareerd kunnen hierdoor niet ter verantwoording worden geroepen. In eerste instantie vond de RU het niet nodig om überhaupt alle bonnetjes openbaar te maken. De manier waarop dit is aangepakt, getuigt van weinig besef van het belang van transparantie binnen een universiteit.

Transparantie 
Voordat de RU bekend maakte de bonnetjes toch openbaar te maken, sprak ANS veelvuldig met RU-woordvoerder Martijn Gerritsen over het 'bonnetjesschandaal'. Een argument dat Gerritsen aandroeg tegen het volledig openbaar maken van de bonnetjes, was dat de RU vrijwillig en in wederzijds vertrouwen RTL Nieuws inzage had gegeven. Om deze reden zou de RU volgens hem juist bijzonder transparant hebben gehandeld. RTL Nieuws had volgens de RU goed naar de bonnen kunnen kijken en de opvallendste punten eruit kunnen halen. Het volledig online zetten ervan zou daarom niet nodig zijn geweest. Dat de RU dit vrijwillig heeft gedaan is natuurlijk goed, ware het niet dat alle Nederlandse universiteiten dit hebben gedaan. De andere private universiteiten, de Vrije Universiteit en de Universiteit van Tilburg, deden hier ook niet moeilijk over. Bovendien is het natuurlijk slecht voor je reputatie als je als enige universiteit niet meewerkt aan een dergelijk onderzoek. 'Vrijwillig' kun je dit dus niet bepaald noemen.

Het was kinderachtig van de RU om zich achter het feit te verschuilen dat zij een bijzondere instelling is. Zij zijn daarom niet wettelijk verplicht op basis van de Wet Openbaarheid van Bestuur de bonnetjes openbaar te maken. Als de RU zichzelf als universiteit serieus neemt, dan snapt ze dat vertrouwen in de bestuurders voor elke universiteit essentieel is. Een bestuurder die zich inzet voor een academische instelling die een kritische en open houding centraal vindt staan, zou beter moeten weten. Rector-magnificus Theo Engelen gaf begin dit jaar zelf aan transparantie op de RU hoog in het vaandel te hebben staan: 'Ik vind de transparantie naar studenten toe belangrijk en zal zorgen dat dit beter wordt.’ De gebeurtenissen van de laatste dagen getuigen van het tegendeel. ANS deed voordat de RU besloot toch alle bonnetjes openbaar te maken, navraag bij de (toekomstige) fractievoorzitters van de studentenpartijen en ook zij vonden dit gebrek aan transparantie bizar.

Napluizen
Het is bovendien maar de vraag in welke mate RTL Nieuws alle belangrijke punten uit de declaraties heeft kunnen halen. Bij onze navraag bij RTL bleek bijvoorbeeld ook een managementcursus bij de RU gedeclareerd te zijn door een medewerker die kort daarna de RU zou verlaten. Dit was nog niet vermeld in het bericht van RTL nieuws. Daarnaast werden alle declaraties van de andere universiteiten juist online gezet, zodat personen die meer verstand hebben van de betreffende universiteit dit konden napluizen. De USR en de Nijmeegse universiteitsmedia werd dit recht door de RU in eerste instantie ontnomen.

Vertrouwen
Pas toen er commotie ontstond, besloot de RU de bonnetjes geanonimiseerd openbaar te zullen maken. De woordvoerder benadrukte dat wij onterecht suggereren dat de RU iets te verbergen heeft. Wat is dan de reden voor de anonimisering? De woordvoerder van de RU stelt dat dit is om persoonlijke en vertrouwelijke informatie van degenen die declareerden te beschermen. 'In de bonnetjes staat bijvoorbeeld ook persoonlijke informatie, zoals adresgegevens en nummerborden.' De personen in kwestie zijn hier zelf overigens niet over geraadpleegd. 'Dat doen we gewoonweg uit goed fatsoen', aldus Gerritsen. Privacy is geen goed argument: ten eerste omdat de declaraties werden gemaakt onder werktijd en ten tweede omdat er gebruik werd gemaakt van publiek geld. Het anonimiseren van de bonnetjes draagt niet bij aan het verscherpen van het declaratiebeleid. De medewerkers die buiten de regels declareerden, kunnen nu niet ter verantwoording worden geroepen. Bovendien is er nu geen enkele mogelijkheid om te zien of de excessieve declaraties nu of in de toekomst bestraft zullen worden.

Doofpot 
Bij de bestuurders op de RU lijkt er een cultuur te bestaan om misstappen van medewerkers te verbergen. Ook fouten die gemaakt werden bij de directie van Honours werden in de doofpot gestopt. Het CvB heeft hier nog steeds geen uitleg over gegeven, terwijl de nieuwe directie van Honours al een aantal maanden is aangesteld. Een ander voorbeeld hiervan is dat de RU in 2011 weigerde het rapport over wetenschapsfraude van Roos Vonk openbaar te maken. Het is begrijpelijk dat de RU zijn medewerkers wil beschermen, maar het is moeilijk een bestuur volledig te vertrouwen als deze stelselmatig weigert inzicht te geven in fouten die zijn gemaakt. Juist het gebrek aan transparantie geeft de indruk dat er iets ernstigs aan de hand is, terwijl dat helemaal niet hoeft te zijn. Het is in het belang van de RU zelf om hier open over te zijn.

Theo Engelen wist in het verleden niet hoeveel collegegeld een student per jaar betaalt. Bij deze: het is minder dan een bepaalde stoel waarop het CvB zit.

 

Don Poldermans, Diederik Stapel en recent Mart Bax, fraude is een terugkerend thema in de academische wereld. De controle schiet tekort. Kunnen studenten een steentje bijdragen bij het ontmantelen van valse onderzoeken?

Tekst:Mirte ten Broek en Cecile Vermaas
Illustratie:Rens van Vliet

Nederland was net bijgekomen van het bedrog door Diederik Stapel, toen er een nieuwe fraudeur werd ontmaskerd. Mart Bax, emeritushoogleraar Antropologie aan de Vrije Universiteit (VU), heeft 64 van zijn publicaties verzonnen en gegeven gastcolleges aan prominente Amerikaanse universiteiten uit zijn duim gezogen. Onderzoek wordt door collega’s besproken en door tijdschriften bekeken, maar desondanks zijn enkele onbetrouwbare onderzoeken toch nog gepubliceerd. Tegenwoordig is de controle bij tijdschriften al een stuk verbeterd ten opzichte van twintig jaar geleden, maar wellicht kunnen studenten en promovendi een handje helpen in het proces van wetenschappelijke controle.

Studenten met rode pen
Natuurlijk gaan de meeste onderzoeken volgens het boekje of worden er slechts slordigheidsfouten gemaakt. Controle op grotere schaal kan deze kleine probleemgevallen verminderen en verhoogt de kans op het uitfilteren van de rotte appels. Peter Pels, lid van de onderzoekscommissie die de fraude van Bax onderzocht, vindt het een risicovolle onderneming om studenten naar het werk van onderzoekers te laten kijken. ‘Het enige wat ik me nog kan voorstellen, is dat studenten bijvoorbeeld tijdens een methodologiecollege de voetnoten nalopen. Dat is ook een onderdeel van wat ik in de commissie heb gedaan.’ Een andere mogelijkheid is om studenten een vergelijking te laten maken tussen de primaire data en de resultaten die uiteindelijk in het artikel staan. Misschien is het een goed idee om studenten op een andere manier in te schakelen, namelijk wanneer een artikel op de tafel van de uitgeverij belandt. Studenten kunnen naast wetenschappers als peer reviewers door een tijdschriftredactie worden ingeschakeld om deze onderzoeken te controleren voordat ze worden gepubliceerd. Studenten controleren immers ook het werk van medestudenten dat in (studie)tijdschriften verschijnt. Dat kan naar een hoger plan worden getild.

Wetenschappers van de toekomst
Naast het nut voor de wetenschappelijke wereld, kan het inzetten van studenten ook voor henzelf van grote waarde zijn. Door in contact te komen met het werk van onderzoekers en de methodes die bij het controleren daarvan werkelijk worden gebruikt, worden studenten voorbereid op een wetenschappelijke carrière. Ze leren de regels van integriteit kennen en toepassen. Er is nog een andere manier om studenten dit bij te brengen. Ze zouden namelijk meer betrokken kunnen worden bij het onderzoeksproces zelf door over de schouder van de hoogleraar mee te kijken hoe goed onderzoek hoort te gaan. Evert van der Zweerde, hoogleraar Politieke Filosofie, beaamt dit. ‘Je komt dan uit bij masterstudenten die onderzoek doen. Ik denk dat je studenten daar best serieuzer kunt nemen dan nu gebeurt.’

Op goed vertrouwen
Promovendi staan nog dichter bij dit onderzoek dan masterstudenten. Zij zijn immers standaard betrokken bij het werk van hun promotor. Het zijn pupillen van Stapel zelf geweest die zijn onderzoek destijds in twijfel hebben getrokken. Toch zullen veel promovendi niet zo snel in hun voetsporen treden. Het is namelijk een gevaarlijke onderneming: ‘Promovendi zijn afhankelijk van hun promotor en lopen een enorm risico als blijkt dat hun aanklacht onterecht is. Je moet wel zeker zijn van je zaak’, aldus Van der Zweerde. Het aanstellen van een onafhankelijk vertrouwenspersoon, waar alle studenten terecht kunnen, is hiervoor een oplossing. Op de RU, evenals bij andere universiteiten, is al een vertrouwenspersoon voor wetenschappelijke integriteit aanwezig. Deze persoon werkt onafhankelijk en laat klokkenluiders anoniem blijven. Zo kunnen studenten ook zonder sluitend bewijs hun verdenkingen uiten, als die serieus zijn. Het is belangrijk dat studenten en promovendi van deze mogelijkheid gebruikmaken. Op deze manier kunnen ze zonder risico’s te lopen, meehelpen aan integere wetenschap.

Kritische wetenschap
Om het probleem echt op te lossen is meer nodig. Volgens Van der Zweerde is het creëren van een sfeer van ‘critical friends’ voor collega’s onder elkaar van belang. ‘Je moet nooit op de persoon spelen, maar wel zijn werk kunnen bekritiseren zonder dat iemand zich meteen beledigd voelt.’ In het rapport van de commissie Bax wordt dit ook benadrukt. Tevens moeten promovendi zonder problemen naar hun promotor kunnen stappen om commentaar te leveren. Dit is echter nog geen realiteit, dus om dubieuze onderzoeken te helpen voorkomen, kunnen studenten nu alvast worden ingezet. Zowel Pels als Van der Zweerde denken dat als iemand kwaad wil, diegene daar toch wel een weg voor vindt. Pels: ‘Ik denk wel dat wetenschappers die slordig zijn misschien nog een extra keer naar hun resultaten kijken, als bekend wordt dat bepaald onderzoek ook nog door studenten wordt gecheckt in het college.’ Voor een eventuele wetenschappelijke carrière en een goed besef van de waarde van integriteit in onderzoek, moeten studenten al vroeg in aanraking komen met het onderzoeksproces. Studenten zijn de toekomst van de wetenschap, neem hen serieus.