De vorige albums van Tame Impala, Lonerism en Innerspeaker, worden nu al gezien als klassiekers binnen het psychedelische genre. Met Currents drijft de Australische band ditmaal mee op een aantal meer populaire muziekstijlen. De typische dikke fuzzy gitaarrifjes maken plaats voor discoklanken en dansritmes. Currents is een bij vlagen swingende plaat en oprecht vloeiend te noemen.
Kevin Parker In mijn oren klinkt elk nummer van Tame Impale bij voorbaat alsof deze in de jaren 60 is gemaakt. Dit komt simpelweg doordat de stem van zanger Kevin Parker bijna identiek is aan die van John Lennon. Hoe gruizig de grooves ook mogen zijn, bij Tame Impala lijkt altijd de de ijle, zeurderige stem van deze Beatle door te sijpelen.
Niet alleen qua stem is Kevin parker bepalend voor de muziek van Tame Impala. De band bestaat weliswaar ook uit andere muzikanten, maar het is de perfectionistische Parker die verreweg het leeuwendeel van de nummers schrijft, opneemt, mengt en produceert. Ook bij Currents is het op een plezierige manier hoorbaar dat er een on-compromisloze muziek-fetisjist achter het mengpaneel heeft gestaan. De drums knisperen heerlijk helder en het zachte gezucht bij 'Cause I'm A Man is precies goed opgenomen.
Disco Naast jaren 60 psychedelica tapt Parker ditmaal dus ook van andere muziekstijlen. De gitaren zijn ingewisseld voor synthesizers. Cause I’m a man doet bijvoorbeeld denken aan de disco van de Bee Gees. Deze samensmelting van psychedelica met disco is vaak een originele en geslaagde combinatie. Jammer is alleen dat de kopstem, min of meer verplicht bij zoete disco, af en toe op de zenuwen gaat werken. De tweede helft van het album had best wat minder zeikerig gemogen.
Go with the flow Niet alleen muzikaal gezien, maar ook tekstueel heeft Parker bij dit album meer gekozen voor een go-with-the-flow-mentaliteit. Bij Lonerism, de naam zegt het al, beschreef Parker zijn vervreemding van andere mensen en het eenzame isolement dat hieruit voortkwam: Out of this Zone, trying to see, I’m so alone, nothing for me. I guess I’ll go home, try to be sane, try to pretend, none of it happened. (Why Won't They Talk To Me). Bij Currents lijkt hij zich hierover minder zorgen te maken: It's always around me, all this noise. But not really as loud as the voice saying. Let it happen, let it happen.
Zowel Let it Happen, Eventually en Yes I’m changing gaan over de berusting van de zanger. Helemaal zorgeloos kun je de meeste nummers niet noemen, maar in plaats van steeds weer terug te gaan, lijkt Parker ditmaal toch iets meer mee te gaan met de flow. Ook muzikaal gezien levert dit mooie nummers op.
