Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.
Februari is toch wel een beetje een depri-maand. In het gure winterweer gaan we gebukt onder heftige griepkoortsen en natte neuzen. De periode bij uitstek dus om lekker in melancholie te sluimeren.
Turn on the Bright Lights is hiervoor de ideale plaat. De band Interpol staat vooral bekend als een onderdeel van de
postpunk revival; een heropleving van de
new wave en
postpunk in het begin van deze eeuw.
Vlijmscherpe gitaarrifs en strakke drums worden bij deze plaat ondersteund door de geniale basloopjes van de legendarisch bassist Carlos Dengler. Als je goed luistert, kun je in de stem van Paul Banks de geest van Joy Division-zanger Ian Curtis horen. Ik vind het album vooral goed, omdat er in de nummers zoveel verschillende emoties samenkomen; spanning, paniek, woede en melancholie lopen naadloos in elkaar over. Bovendien blijft de mysterieuze sfeer behouden door Banks onbegrijpelijke, poëtische teksten, die hij met een onverschrokken coolheid uitspuwt.
I feel like love is in the kitchen with a culinary eye I think he's making something special and I'm smart enough to try
De teksten zijn raadselachtig, waardoor de beklemmende en broeierige sfeer heerlijk ontastbaar blijft. In deze donkere dagen, is het toch wel fijn om een klein lichtje aan te steken. Niet omdat je bang bent voor het donker, maar omdat het prettig is af en toe het donker op te zoeken. Om in melancholie te kunnen sluimeren.
