Als fan van Bob Dylan is het moeilijk om een beste album te kiezen uit zijn bijna 40 studioalbums. The Times They Are a-Changin' staat ongetwijfeld bovenaan mijn lijstje. Velen kennen waarschijnlijk het titelnummer van dit album, dat Dylan schreef als een hymne voor de mensenrechtenbeweging in de jaren zestig. Toen ik dat nummer voor het eerste hoorde, was ik om. De rest van deze plaat doet daar niets aan onder. Stuk voor stuk staan hier ongelooflijke muzikale parels op, die perfectie naderen.
In een klantrecensie die ik een tijd geleden las, schreef iemand: 'Dit album moet je kopen als je van protestliederen houdt.' Ik wist niet dat 'protestliederen' een genre was. Dit album vind ik geweldig, maar die opmerking vond ik nergens op slaan. In de teksten worden de roerige jaren zestig weerspiegeld, voor de hedendaagse jeugd zijn de teksten daarom misschien niet erg herkenbaar. Ondanks dit vind ik The Times They Are a-Changin' een van de beste albums ooit gemaakt. Dylan vertelt over thema's als armoede en racisme, thema's die tegenwoordig nog steeds relevant en aanwezig zijn. Dylan is naar mijn mening een ongeëvenaarde tekstschrijver. Elke zin is poëtisch geformuleerd, maar tegelijkertijd zijn de teksten direct herkenbaar. In North Country Blues zingt hij over een mijnbouwbedrijf dat zijn productie overhevelt naar landen waar de mijnbouwers voor bijna niets werken:
They complained in the East They are playing too high They say that your ore ain't worth digging That it's much cheaper down In the South American towns Where the miners work almost for nothing.
Elke couplet zit prachtig in elkaar. Je voelt wat Bob Dylan probeert over te brengen, des te meer wanneer je het hem hoort zingen. Het is echter niet alleen de tekst waarvoor je luistert, maar bovenal Dylan's karakteristieke stem en manier van zingen in de ballades op dit album. De rustige stukken en oplevingen zijn perfect geplaatst. Het snerpende en soms bijna valse geluid van Dylan's mondharmonicaspel klinkt in mijn oren beter dan de meest verfijnde klanken van de beste mondharmonicaspelers. In The Lonesome Death of Hattie Carroll vertelt hij het verhaal van een zwarte serveerster, die overleed na een slag met de wandelstok van van een rijke, blanke man. Hij zingt op zo'n manier dat het me hypnotiseert. Inmiddels luister ik al een aantal maanden bijna dagelijks naar het album. Blijkbaar houd ik van protestliederen.
