Eind mei vindt de finale van de Nijmeegse studentenbandwedstrijd Kaf en Koren plaats. ANS maakt kennis met de vier finalisten in aanloop naar het slotstuk in poptempel Doornroosje. De muzikale formatie The Mothmen, een van de vier finalisten, bestaat uit Erik Muijsenberg (27), Peter Muijsenberg (31) en Mike Peeters (22). ANS sprak met de zanger en gitarist Peter Muijsenberg. ‘Onze songteksten gaan allemaal over spookverhalen, cryptozoölogie en ufo’s.'
Tekst:Tijs Sikma
Foto:Jeffrey van Poppel
Hoe is The Mothmen ontstaan?
‘Tijdens een verjaardagsfeestje van onze drummer besloten we spontaan een band te beginnen. De andere gitarist is mijn broertje. Ik mag eigenlijk geen broertje meer zeggen, want hij is al 27. De drummer is een vriend van mij. Geen van ons wou basgitaar spelen en we wilden ook niet nog iemand erbij zoeken. We spelen daarom nog steeds met twee gitaren, drums en zonder bas. Nu is het ook een soort gimmick, want mensen kennen ons als ‘die band zonder bas’. Daarnaast is dit muzikaal ook een leuk experiment, omdat je het gemis van de bas moet compenseren. Dat doen we onder andere door een baritongitaar te gebruiken. Deze zit qua hoogte precies tussen een bas en een normale gitaar in.’
Beschrijf jullie muziekstijl eens
‘Dat is een heikel punt, veel muzikanten willen niet in een vakje worden geduwd. Dat vind ik bullshit, maar ik weet niet zo goed in welk vakje wij passen. Aan de ene kant zou ik ons plaatsen binnen de muziek van de jaren tachtig door onze post-punk, new wave-achtige stijl, maar aan de andere kant passen we ook bij de jaren vijftig. Eerst dachten we dat we garagerock maakten. Afterpartees - een andere band uit de gemeente Horst aan de Maas, waar wij ook vandaan komen - die de koningen van garagerock in Nederland aan het worden zijn en een beetje de bewakers van de garagerock in Nederland, zeiden: “Jullie zijn geen garagerock, jullie zijn garagepunk.” Een ander bijzonder kenmerk van onze band is dat alle songteksten gaan over spookverhalen, cryptozoölogie en ufo’s, dat soort dingen. Dat is een mooie manier om je te presenteren, dan heb je als band meteen een duidelijk concept.’
Het muzikantenleven zal niet alleen maar over rozen gaan?
‘We moesten in een bar in Hasselt, België, spelen. De eigenaar wist niet eens dat er een band kwam. Toen moesten we zelf de lichten ophangen, het podium opbouwen en zelf bij de deur zitten voor de inkomsten. Dat was echt te bizar voor woorden. We hadden een vast bedrag afgesproken, maar het leek er even op dat we zelfs dat niet zouden krijgen. In België is het of gigantisch goed geregeld of totaal niet goed geregeld. Het publiek is daar wel altijd goed. In België laten ze hun waardering meer blijken. Wij komen uit Noord-Limburg en als je het publiek daar kunt beroeren, kun je dat overal. Daarnaast vind ik het muzikantenbestaan sowieso soms wel zwaar. Ik heb een gezin en had ook met mijn dochter kunnen gaan wandelen in het bos. Dan moet je om drie uur 's nachts na twee uur rijden je spullen uitladen en alle spullen weer de trap op naar boven sjouwen. Mijn schoonmoeder zegt ook altijd: “Waarom doe je dit in vredesnaam nog?”’
Waarom doe je het dan nog?
‘Omdat dit het leukste is wat er is. Op het podium staan is gewoon ontzettend leuk. Liedjes maken uit het niets is geweldig, die zijn van jou en op een gegeven moment leren andere mensen het dan ook kennen. In de studio werken is ook fantastisch, dan heb je zoveel vrijheid. Ons grootste doel is nog om een soundtrack voor een James Bond-film te maken. Hopelijk is het dan de remake van Moonraker, dan kunnen we het mooi combineren met een science-fictionthema.’
