ANS

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Tangarine - Move on (2014)

Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik Tangarine voorheen alleen kende als het folkduo dat een jaar lang oh zo mooie liedjes coverde bij De Wereld Draait Door. Toen ANS de twee broers strikte voor een interview en ik deze schone taak kreeg toebedeeld, moest ik er maar aan geloven om eens een plaat van het duo te draaien. Vijf YouTube-filmpjes en twee Spotify-albums later, was ik verkocht. Het nieuwste album van Tangarine is gevuld met vrolijke jaren zestig-achtige folkmuziek dat als het ware uit je speakers stroomt; fijne achtergrondmuziek voor bij die studeersessie. Een uitzondering vormt It's allright, waarop je echt niet stil kunt blijven staan (kijk ook even de hilarische clip). De plaat heeft door de jaren zestig-sound na een tijdje wel een hoog waar-heb-ik-dit-toch-eerder-gehoord gehalte, maar dat zal me eigenlijk een worst wezen. Wie een nummer met de refreintekst: you've cut me out of your life vrolijk kan laten klinken, maakt me blij.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Oasis - (What's the story) Morning Glory (1995)

Mijn eerste echte concert, op K3 na, was in januari 2009 in de Heineken Music Hall bij een concert van Oasis. Zelf kende ik toen om precies te zijn één nummer: Wonderwall, niet echt een goede start. Vrienden van mij waren zo enthousiast dat ik besloot mee te gaan, ik had toch nog een paar maanden om de teksten uit mijn hoofd te leren. Helaas is dat er voor het concert niet meer van gekomen. Het optreden heeft zo'n indruk gemaakt dat ik de dag daarna alle cd's van de band op mijn telefoon heb gezet. Inmiddels ben ik, nu de band uit elkaar is, groot fan. Morning Glory is het tweede album van de band met hits als Wonderwall, Champagne Supernova en Morning Glory. Het geluid van Oasis is erg herkenbaar, als je één album kent, klinkt het volgende niet bepaald nieuw in de oren. Toch word ik keer op keer rustig van de muziek en geniet ik van het achtergrondmuziekje tijdens drukke dagen.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Project Bongo - Dancing Monkey (2014)

Deze veelbelovende band stond eerder dit jaar op Sziget, maar is nog niet echt doorgebroken in Nederland. De muziek van het kwintet ligt goed in het gehoor, maar is niet veel nieuws onder de zon. Op het ANS-kantoor wordt meerdere keren gezegd, zonder dat mensen het van elkaar weten, dat de muziek lijkt op die van de Crystal Fighters. De dansbare Indie Pop helpt ook voor de concentratie tijdens het studeren, de herkenbare sound verandert door de nummers nauwelijks waardoor je amper merkt dat er een nieuw nummer is gestart. Op het album staan zes nummers, kwaliteit boven kwantiteit. Het eerste nummer, Noëlle, vind ik zelf het leukst. Het is een wat zwaarder nummer wat het unieker maakt dan de rest van het album. Het titelnummer van de plaat is voor mij iets te vrolijk maar heeft wel hitpotentie. Evy van der Aa.

Donderdag speelt de band op Popronde.

Klik hier voor het archief van de ANS luistert.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

De zanger van The White Stripes is dit jaar met zijn tweede soloalbum gekomen. Na Blunderbuss is Lazaretto het tweede meesterwerk waarmee Jack White zichzelf onsterfelijk maakt. White heeft van de plaat weer iets unieks weten te maken. Zijn voorliefde voor blues, country en rock zorgen ervoor dat het album muzikaal gezien alle kanten opgaat. Het herkenbare stemgeluid van White klaagt voornamelijk over de liefde. In Just One Drink vraagt hij zichzelf hardop af waarom zijn relatie zo moeilijk is en ook in Would You Fight For my Love loopt zijn liefdesleven niet van een leien dakje. Het is White weer gelukt om een strakke plaat op te nemen, met als hoogtepunt de hit Lazaretto. Jack, bedankt. Ronald Peeters.

Klik hier voor het archief van de ANS luistert.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Dire Straits - Sultans of Swing: The Very Best of Dire Straits (1998)

Je hebt het wel eens, je hoort een nummer en je weet zeker dat je die kent maar je hebt geen idee waarvan. Je vertelt trots aan je vader dat je een super leuke plaat hebt gevonden. Wat blijkt, de CD staat al jaren in de kast en is plat gedraaid toen je nog lief, schattig en jong was. Op dat moment besluit je de rest ook maar eens te beluisteren. Het eerste nummer dat ik hoorde was Walk Of Life, het bekendste nummer van de band dat regelmatig op feestjes wordt afgespeeld. Na een paar maanden het album eindeloos te hebben herhaald, wist ik eindelijk welk nummer mijn favoriet was: On Every Street. Het nummer begint rustig en bouwt op naar een geweldige muzieksolo met een hoofdrol voor de gitaar en de drums. Geef mij bestek in de hand en ik timmer heel het interieur kapot.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. 

Frank Zappa – Sjeik Yerbouti (1979) Op een of andere manier komt het thema ‘Golden Shower’ steeds weer terug in mijn leven. Toen ik het iemand voor de zoveelste keer hoorde zeggen, kon ik het niet laten om Frank Zappa op te zetten. Zijn eclectische album Sjeik Yerbouti heeft niet echt een lijn of sfeer, tenzij je seksueel getinte teksten en absurditeit als rode draad wilt aanvaarden. In het ontzettend lekkere nummer Bobby Brown Goes Down, zingt Zappa: ‘I can take about an hour on the tower of power, as long as I gets a little golden shower.’ Daar heb je de link. Sjeik Yerbouti zit vol met allerlei tekstuele en instrumentale absurditeiten die zich na één keer luisteren al diep in het voor opwinding gevoelige deel van je brein nestelen. Een onmisbare ervaring. Inge Widdershoven

Klik hier voor het archief van de ANS luistert.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. 

BB King - Live at The Regal (1965) Deze week een 18-karaats gouden oude. Of om in BB Kings eigen bewoordingen te spreken: ‘We’ll pick up a real old one now.’ Steeds als hij deze zin uitspreekt tijdens zijn show in The Regal Theater in Chicago, waar dit album een opname van is, barst het publiek in juichen uit. Nu, zo’n vijftig jaar later, is het effect op mij zeker zo euforisch. Ik ben BB King dankbaar voor de glasheldere teksten en de enorme kracht van zijn expressieve gitaarsolo’s. In How Blue Can You Get? uit hij zijn frustratie over ondankbaarheid: ‘I gave you a brand new Ford and you just said “I want a Cadillac.” (…) I gave you seven children and now you wanna give 'em back.’ Onbegrijpelijk. Alles wat BB King me ooit zou aanbieden, grijp ik met beide handen aan. Inge Widdershoven

Klik hier voor het archief van de ANS Luistert.