[Ingezonden] Fraude bij verkiezingen op de RU?

Willem van Sermondt, masterstudent Politicologie, uit in een ingezonden stuk zijn onvrede over de campagne rondom de universitaire verkiezingen op de RU.

In de jaren zeventig vochten studenten aan de RU voor meer inspraak. Uit de verhalen uit de oude doos zou blijken dat onze voorgangers menigmaal op de barricades stonden in plaats van in de collegebanken te blijven zitten. Mede door die inzet mogen we deze week stemmen voor medezeggenschap op de universiteit. De studentenpartijen asap en AKKUraatd beroepen zich onder andere op jouw democratische recht om je naar de digitale stembus te lokken. Het is dan ook schandalig dat deze partijen de democratische spelregels aan hun laars lappen.

We spreken geregeld schande over fraude bij verkiezingen in bijvoorbeeld Afrika of Oost-Europa. We vinden het een schande als politici geld uitdelen aan kiezers tijdens een campagne, zoals onlangs in India het geval was. Verder voeren we - in mijn ogen terecht - discussie of een selfie in een stemhokje wel mag. Maar nu de verkiezingen op de universiteit plaatsvinden, vinden AKKUraatd en asap het vreemd genoeg geen enkel probleem om een beetje vals te spelen.

Wat is er aan de hand? Zoals velen van jullie hebben gemerkt, vervuilen AKKUraatd en asap de campus met flyers, posters, stoepkrijt en afzetlinten. Hoewel de partijen claimen het volgende week weer netjes op te ruimen, ziet onze gewaardeerde groene campus er momenteel uit als een zooitje. Dit terwijl ze pretenderen ‘duurzaamheid bij al hun beslissingen mee te nemen’. Ik ben zeker niet tegen het voeren van campagne en ik vind het goed dat er studenten zijn die zich willen inzetten voor het verbeteren van de universiteit. Maar…

Campagne voeren op de universiteit overstijgt helaas zelden het niveau van een middelbare school-verkiezing. Diegene die de lekkerste snoepjes uitdeelt, wint de verkiezingen. AKKUraatd en asap trekken alles uit de kast: koffie, koekjes, ijsjes, flesjes water en limonade. Alles om de student te paaien om maar te gaan stemmen. Hoewel soms dubieus, zou ik dit nog niet als frauduleus willen omschrijven. Maar…

Naast de plekken waar gratis eten en drinken wordt uitgedeeld, staan mooie laptops en tablets opgesteld. Terwijl je smeltende ijsje nog in je hand zit, word je verleid om naar het stemprogramma van de RU te gaan. Terwijl de campaigners nog achter je staan, mag je je stem uitbrengen. Ik zag onder andere een meisje van AKKUraatd die de verleiding niet kon weerstaan om 'stiekem' mee te kijken tijdens het stemmen. Als ik dit zou opschrijven over een ‘verkiezing’ in Oekraïne, zou menig lezer dat schandalig vinden. ‘Zoiets zou in het democratische Nederland nooit kunnen’.

Ja, ik hoor u denken: ‘Willem, stel je niet zo aan, die verkiezingen gaan toch helemaal nergens over?’ Dat mag zo zijn, maar in dat geval hoef je ze niet te organiseren. De verkiezingen binden ten minste een gedeelte van de studenten aan het besluitvormingsproces op de universiteit. Iets waarvoor studenten in de jaren zeventig stakingen organiseerden.

Dus: geniet van de gratis ijsjes, maar laat de AKKU-laptops vooral links liggen.

 

[Ingezonden] Student-lid in College van Bestuur Radboud Universiteit

Vandaag spreekt de Tweede Kamer over medezeggenschap in het hoger onderwijs. Ook de studentassessor bij het College van Bestuur (CvB) komt aan bod. Jordy Davelaar, lijsttrekker van AKKUraatd bij de komende verkiezingen, pleit hiervoor in een ingezonden brief.

Recent pleitte asap voor een verkozen rector. Een sympathiek idee, maar er zijn betere mogelijkheden om de invloed van studenten op het beleid van de universiteit te vergroten. Het houden van verkiezingen voor de rector levert slechts een beperkte invloed op beleid op. Een student-lid in het (CvB) is een betere manier om studenten te betrekken bij het vormen van universiteitsbreed beleid.

De Rijksuniversiteit Groningen heeft al twee jaar een student-lid in het CvB. Ook op onze universiteit kennen we assessoren in faculteitsbesturen. Daar wordt de input van deze studenten enorm gewaardeerd. AKKUraatd gaat komend jaar actief pleiten voor een student-lid in het college van bestuur.

Een student-lid gaat mijns inziens een adviserende rol spelen op het gebied van onderwijs, internationalisering en faciliteiten voor studenten. Vanuit deze drie thema’s geeft de student gevraagd en ongevraagd advies binnen het CvB. Dit zorgt ervoor dat beleid in een vroegtijdig stadium beter aansluit op de wensen van studenten. Een student-lid werkt al mee aan het beleid voordat het daadwerkelijk is gevormd. Als een beleidsstuk bij de Universitaire Studentenraad (USR) terecht komt, heeft dit stuk al de hele bestuurlijke molen doorlopen.

Een tweede belangrijke taak van het student-lid is het nauw contact houden met studenten binnen en buiten de medezeggenschap. Dit vergroot de zichtbaarheid van het college en verkleint de afstand tot studenten. Op facultair niveau worden positieve effecten van assessoren al jaren gemerkt.

Verkleint dit de kracht van de medezeggenschapsorganen zoals de opleidingscommissies en studentenraden? Nee, als student-lid heb je een adviserende rol. De bevoegdheden van de studentenraad blijven onveranderd. De medezeggenschap blijft het laatste woord hebben over beleid dat haar aangaat. Deze samenwerking bewijst zich al sinds jaar en dag over de gehele universiteit, tot grote tevredenheid van de studentenraden en de faculteitsbesturen.

Hoeveel zin heeft het voor studenten om plaats te nemen in het CvB? Dat hangt natuurlijk sterk af van hoe open het college staat voor de input van deze student. Uit mijn eigen ervaring als assessor weet ik dat de mening van een student zeer op prijs wordt gesteld. Het constructief meedenken wordt gewaardeerd en aangekaarte problemen worden serieus genomen. Als het college van bestuur een soortgelijke houding aanneemt, kan de mening van studenten al bij het ontstaan van beleid worden meegenomen.

Een student-lid in het CvB levert beter doordacht beleid op, waarvan uiteindelijk de gehele universiteit de vruchten plukt. Een student-lid in het college is een betere manier om studenten te betrekken bij het vormen van beleid. Het sluit hierdoor beter aan op wat studenten willen. Ook de zichtbaarheid van het CvB wordt vergroot onder studenten en dit alles zonder een politieke arena te maken van de universiteit.

 

[Ingezonden] Een verkozen rector?!

In de Enerzijds Anderzijds van de maart-ANS werd een discussie gehouden over of de rector magnificus moet worden verkozen. Studentenpartij asap stuurde dit opiniestuk in als reactie op dit artikel.

Op universiteiten in België is het al zeer gebruikelijk: een verkozen rector magnificus. Met uitgebreide verkiezingsprogramma’s proberen de kandidaten studenten voor zich te winnen. Daarmee hebben studenten en medewerkers daadwerkelijk inspraak over het beleid dat de universiteit voert. Dat is een wereld van verschil met de Radboud Universiteit. Volgens asap is het tijd voor verandering.

Op de RU wordt gewerkt met een benoemingsadviescommissie (BAC), waarin de voorzitters van de ondernemingsraad (OR) en de Universitaire Studentenraad (USR) plaatsnemen. Hun invloed is echter beperkt. Tijdens de sollicitatieprocedure hebben ze louter adviesrecht, wat betekent dat het uitgebrachte advies volledig in de wind geslagen kan worden. Bovendien mag er dus slechts één student plaatsnemen in de BAC.

De rector magnificus is het visitekaartje van de RU en is daarmee imagobepalend voor de universiteit. Bovendien bepaalt hij het academisch beleid. Hij vormt hiermee het gezicht van de Radboud Universiteit en zijn standpunten hebben grote gevolgen voor studenten en wetenschappers.

Het benoemen van de rector magnificus, hét gezicht van de Radboud Universiteit, berust op een ondoorzichtig systeem, dat aandoet als achterkamertjespolitiek. Het past op geen enkele manier binnen een academische omgeving, waarin openheid en debat een grote rol spelen. Het verkiezen van de rector, op basis van een uitgebreid verkiezingsprogramma waarin de kandidaten hun visie voor de komende jaren schetsen, zou voor deze omgeving veel geschikter zijn. Studenten en medewerkers kunnen op die manier aangeven welke kant zij met de universiteit op willen en waar volgens hen de accenten moeten liggen. Een visie en een standvastig beleid blijven echter gewaarborgd, omdat de gekozen rector aansluit bij een vast college.

Tegenstanders noemen het risico, dat het houden van open verkiezingen op de universiteit uit zou monden in een soort populariteitsstrijd waarbij het uiterlijk van de potentiële rector zwaarder weegt dan zijn of haar capaciteiten. Worden studenten op deze manier niet ontzettend onderschat? Bovendien wordt op deze manier het volledige argument vóór landelijke en gemeenteraadsverkiezingen onderuit gehaald.

asap pleit voor een systeem waarbij de Gezamenlijke vergadering (GV), dat wil zeggen de OR bij de personeelsgeleding en de USR bij de studenten, instemming krijgt over de selectie van drie kandidaat-rectores. Immers, de leden van de GV zijn bijna de enige die in aanraking komen met haast alle onderwerpen waarin een collegelid zou moeten excelleren. Vervolgens mogen alle studenten en medewerkers, die bij de Radboud Universiteit zijn aangesloten, hun stem uitbrengen over de drie kandidaten. Deze studenten zouden zich dan uitgebreid kunnen inlezen in de verschillende cv’s en ‘verkiezingsprogramma’s’ waarna zij stemmen voor de meest capabele rector, degene die de Radboud Universiteit het beste representeert. De procedure zal op die manier transparanter en democratischer worden.

 

[Ingezonden] Meer ruimte voor Cultuur op de Campus

ANS biedt het podium aan Radboudianen om hun mening te verkondigen over studentgerelateerde zaken. Deze maand: Sanne Immens en Jasmijn Lobik van het studentbestuur van Cultuur op de Campus.

Een avondje theater op de universiteit begint met een speurtocht. Erasmusgebouw in, twee trappen op en dan de bordjes volgen naar theater de Rode Laars, waar opgeluchte programmeurs je staan op te wachten. ‘Goed dat je het gevonden hebt. Misschien als we allemaal inschikken, pas je er rechts op de grond nog naast.’ Deze situatie is kenmerkend voor de plek die cultuur inneemt op onze universiteit. Cultuur is weinig zichtbaar en wordt niet altijd serieus genomen, terwijl het de universiteit zoveel zou opleveren als zij meer (aandacht) zou besteden aan cultuur. Op dit moment vindt de reguliere programmering van Cultuur op de Campus plaats in het theater de Rode Laars, het Cultuurcafé en CC3. Al deze locaties hebben behalve een podiumfunctie ook andere functies als repetitieruimte, collegezaal of kroeg. Bovendien leggen deze ruimtes het af tegen professionele locaties op het gebied van afmetingen, inrichting en techniek. Verder ontbreken repetitieruimtes voor de talloze culturele studentenverenigingen die Nijmegen rijk is. De RU zou op dit gebied nog wat kunnen leren van universiteiten als de UvA, UU, TUe, UTwente en EUR, die beschikken over voorzieningen als theaterzalen, een poppodium, een filmhuis met foyer of een compleet eigen cursuscentrum. De Radboud Universiteit weet dat een academische ontwikkeling méér inhoudt dan studeren alleen. Sociale activiteiten zijn belangrijk. Bestuur, sport, maar ook kunst en cultuur stimuleren creativiteit en zorgen zo voor academici die de werkelijkheid vanuit verschillende perspectieven kunnen bekijken. Naast de sportfaciliteiten op de campus steken de voorzieningen voor cultuur echter zeer mager af. Sinds dit collegejaar probeert de universiteit de campus zo in te richten dat studenten hier langere dagen kunnen en willen maken. Een levendig cultureel klimaat kan bijdragen aan deze wens. Het initiatief op het vlak van cultuur legt de Radboud Universiteit voornamelijk bij de student. Dit levert een grote bijdrage aan de ontwikkeling van de studenten en verkleint de afstand tot de doelgroep. Studenten kunnen echter niet de investeringen doen die de culturele voorzieningen naar een ander niveau tillen. Daarom vragen wij de universiteit cultuur, letterlijk en figuurlijk, meer ruimte en zichtbaarheid te geven.

Wil jij ook jouw mening verkondigen? Mail jouw stuk naar redactie@ans-online.nl Wil je jouw stuk in de papieren ANS terugzien, dan geldt een maximum van 300 woorden.

Bekijk hier de overige artikelen uit de maart-ANS.

 

[Ingezonden] Wiet zoekt boer

'Wietboer in de regio Nijmegen'. Binnenkort zou het zomaar kunnen dat er mensen met dit beroep zijn. Na vragen die Noël Vergunst (GroenLinks) samen met D66 stelde, heeft de burgemeester van Nijmegen besloten om het manifest 'Joint Regulation' te ondertekenen. Dit initiatief van de gemeenten Eindhoven, Utrecht en Heerlen roept de minister van Veiligheid en Justitie op om wietteelt uit het criminele circuit te halen door het te reguleren.

Waarom reguleren? Door een particulier bedrijf hennep te laten kweken om aan coffeeshops te leveren wordt de teelt uit de criminaliteit gehaald. De huidige situatie is dat een meerderjarige in de coffeeshop legaal wiet kan kopen. Het vreemde is dat de coffeeshophouder zijn waar slechts illegaal kan inkopen, de wiet verschijnt gewoon 'ineens' in zijn zaak. In werkelijkheid is de coffeeshop afhankelijk van georganiseerde criminaliteit voor de bevoorrading. Dit levert gevaarlijke situaties op: de handelaren zijn vaak geen lieverdjes en er woedt tussen verschillende bendes een strijd om de bevoorrading. Ook wordt er illegaal stroom afgetapt en ontstaan er door de illegale teelt brandgevaarlijke situaties in woonwijken.

Voors en tegens Met gecertificeerde wietkwekers wordt het mogelijk om de criminaliteit echt aan te pakken. Coffeeshops hebben de handelaren niet meer nodig, ze kunnen immers legaal wiet kopen bij de wietboer; overtredingen kunnen met sancties worden bestraft. De illegale markt verdampt. Regulatie maakt het mogelijk de wiet te controleren op gifstoffen en andere eigenschappen, en de gebruiker kan beter worden geïnformeerd over de schadelijke effecten.

Volgens tegenstanders zou regulatie in strijd zijn met internationale verdragen, maar het is maar net hoe men deze verdragen interpreteert. De betreffende verdragen zijn afspraken over medicijnhandel, niet over drugshandel. Ze hebben als doel de volksgezondheid te beschermen en dat gebeurt juist door betere controle en informatieverschaffing bij marihuana. Het huidige gedoogbeleid stimuleert schendingen van precies diezelfde verdragen, omdat criminelen juist worden gestimuleerd om wiet te telen.

Kansen voor Nijmegen Vlakbij Nijmegen ligt het glastuinbouwgebied Bergerden, dat momenteel in zwaar weer verkeert. De gemeenten Nijmegen en Lingewaard lopen hiermee een risico van enkele tientallen miljoenen. In plaats van bijvoorbeeld megastallen ziet GroenLinks liever dat hier legaal wiet wordt gekweekt, en dan natuurlijk biologisch – zonder bestrijdingsmiddelen.

Daarbij zou GroenLinks een redelijke accijns willen voeren op softdrugs, zoals dat ook bij legale drugs als alcohol en sigaretten het geval is. De opbrengsten kunnen worden gebruikt voor preventie en het bestrijden van overlast en criminaliteit. Helaas kan een gemeente dit niet zelfstandig besluiten en weigert dit kabinet slimme afspraken te maken met coffeeshophouders ondanks de honderden miljoenen die dit de schatkist oplevert volgens doorrekeningen van het centraal planbureau.

De gemeente Nijmegen kan er wel voor zorgen dat er geen overlast ontstaat in kwetsbare gebieden. Mits de locatie geschikt is – dus niet midden in een woonwijk – wil GroenLinks een vergunning af laten geven voor een nieuwe coffeeshop in de omgeving Dukenburg. Wanneer coffeeshops zorgen voor strenge leeftijdscontroles, houden zij harddrugs en criminaliteit uit de shop en van de straat.

Als we wietteelt uit de illegaliteit halen, kunnen we de leefbaarheid in onze stad verbeteren.

Niek Blonk, voorzitter van DWARS, de jongerenafdeling van GroenLinks Nijmegen. Noël Vergunst, gemeenteraadslid GroenLinks Nijmegen

 

[Ingezonden] Meerkeuzetentamens pure gemakzucht

Wat is een complicatie voor obesitas? a.) Pseudofolliculitis barbae (irritatie door scheren) b.) Infertiliteit (onvruchtbaarheid) c.) Priapisme (langdurige erectie zonder seksuele prikkel) d.) Pigmentatie van de iris

Een fictief voorbeeld, maar toch het had zo in een geneeskundetentamen kunnen staan. Een meerkeuzevraag waarvan je een of meer antwoorden al direct kunt afstrepen omdat ze nergens op slaan. Obesitas heeft natuurlijk geen enkel effect op de pigmentatie van je iris, dat kun je ook zonder de stof te kennen wel bedenken. Volstrekt onlogisch, vooral kijkende naar de andere antwoordmogelijkheden. Dit is natuurlijk mooi, want de kans op een goed antwoord door te gokken is dankzij dit geintje geen 25 maar 33 procent. Wel jammer dat je nu misschien het tentamen haalt zonder de stof voldoende te kennen.

Meerkeuzevragen zijn niet meer weg te denken uit tentamens. Sommige vakken worden volledig met meerkeuzevragen getentamineerd. Fijn, zul je waarschijnlijk denken – met een meerkeuzetentamen ben je sneller klaar, krijg je geen kramp in je polsen en het is vaak nog makkelijker ook. Ware het niet dat we ook iets willen leren aan de universiteit. En leer je nu daadwerkelijk iets van filosofie en theoretische onderwerpen door niet meer te doen dan letterlijk kennis te reproduceren?

Meerkeuzetentamens zijn vaak geen adequate academische toetsing. Om te laten zien dat je een theorie kent moet je deze in een schriftelijk antwoord correct kunnen toepassen op een casus. Dat kan niet via meerkeuzevragen. En al helemaal niet als deze zo banaal simpel zijn dat je de helft van de antwoordmogelijkheden op basis van algemene kennis al kunt negeren. Zo stond er onlangs een meerkeuzevraag over cookies in een tentamen Communicatiewetenschap, waarbij één van de antwoordmogelijkheden was dat je er dik van wordt. Wat leert een student nou precies van dit soort vragen? Een veel betere test van zijn kennis is het voorleggen van een casus en vervolgens vragen deze vanuit diverse theoretische invalshoeken te bekijken. Dat vereist écht denkwerk en een diepere kennis van de stof.

Dat meerkeuzetentamens onwenselijk zijn weet de universiteit ook wel. Maar wegens tijdsgebrek kan het niet anders, aldus een hoogleraar in de laatste ANS. Een meerkeuzetentamen nakijken gaat nu eenmaal sneller dan het doorlezen van vijf A4’tjes per student. Gezien de groeiende studentenaantallen is het niet onbegrijpelijk dat er minder nakijkuren per student beschikbaar zijn, maar is dit een acceptabel excuus? In de hoge werkdruk die docenten ervaren spelen natuurlijk nog meer zaken mee, zoals de beschikbaarheid van (ondersteunend) personeel en de tijd die verdeeld moet worden over onderwijs en onderzoek. De kwaliteit van tentaminering mag echter niet lijden onder de werkdruk. AKKUraatd vindt dat financiële overwegingen geen invloed mogen hebben op de kwaliteit van onderwijs en tentamens.

Zijn meerkeuzetentamens dan per definitie fout? Nee. Er zijn best vakken denkbaar waarbij meerkeuze een logische en geschikte vorm van toetsing is. Maar dan moet dát ook het criterium zijn, en niet de vraag hoeveel tijd of geld je ermee kunt besparen. Dat dit wel gebeurt, is het zoveelste voorbeeld van hoe de doorgeslagen focus op rendement ten koste gaat van de kwaliteit van onderwijs. En áls er dan meerkeuzevragen worden gesteld moeten ze ook daadwerkelijk nadenken vereisen. Merk je dat bij jouw opleiding te makkelijke meerkeuzententamens worden gebruikt, laat het dan weten! Zet het in de onderwijsevaluatie, laat het je opleidingscommissie (OLC) weten, of meld het aan ons! AKKUraatd zet zich in voor een goede tentaminering, waarbij kwaliteit voorop staat.

Yurre Wieken en Rolf de Rode zijn lid van studentenfractie AKKUraatd

 

[INGEZONDEN] 'Linkse indoctrinatie?' is een onjuiste vraag

Yernaz Ramautarsing (student politicologie aan de UvA) stelt dat universiteiten aan linkse indoctrinatie doen. Dit laat hij onder andere weten bij Pauw en Witteman en op een Facebookpagina. Ik vind de stelling dat universitaire docenten en hoogleraren indoctrineren een zwaar verwijt. Zij zouden dus met opzet studenten willen overtuigen van linkse ideeën door systematisch een eenzijdige weergave van de werkelijkheid te geven. Naast het feit dat ik denk dat deze schoffering een verkeerd beeld van de werkelijkheid is, strookt het beeld ook niet met het doel van een universitaire opleiding in de politicologie.

Ten eerste is een wetenschappelijke opleiding niet primair gericht op kennisoverdracht, universitaire studenten weten niet per se meer ‘feitjes’ dan studenten van andere opleidingen. De kerntaak van een universiteit is het voorbereiden van studenten op het doen van zelfstandig onderzoek. Hiervoor wordt kennis overgedragen over theorieën, dus geen algemene waarheden, en worden studenten getraind in verschillende onderzoeksmethodes. Een belangrijke eigenschap voor het doen van onderzoek is een kritische houding. Een kritische houding ten opzichte van andermans onderzoek, bijvoorbeeld van je docenten, en ten opzichte van je eigen onderzoek. Je eigen opleiding typeren als indoctrinatie noem ik dan ook zelfonderschatting van het eigen kritische vermogen.

Ten tweede bestaan er verschillende onjuistheden over de politicologie. Met een opleiding politicologie word je niet opgeleid tot politicus. Je leert niet debatteren, je leert niet hoe je een Kamervraag stelt en je leert geen achterkamertjespolitiek. Een politicoloog bestudeert politieke machtsprocessen in de breedste zin van het woord. Deze processen bestudeer je aan de hand van theorieën over actoren (bijvoorbeeld partijen, parlementariërs en kiezers) en systemen (bijvoorbeeld kiessystemen en wetten, maar ook de rol van culturele normen en waarden). De dagelijkse politiek, bijvoorbeeld de debatten in de Tweede Kamer, speelt hierbij zelden een rol. Politicologie gaat niet over welke ideologie het beste is, of populisme iets goeds of slechts is of welke economische theorie waar is. De politicologie bestudeert de rol van ideologieën, het effect van populistische partijen op de democratie en rol van de politieke economie. Hierbij worden verschillende theorieën naast elkaar behandeld. Of zoals een docent in mijn eerste jaar stelde: 'per college zetten we een andere theoretische bril op waarmee we de werkelijkheid bekijken'.

Natuurlijk kunnen de ideeën en het frame van de docent een rol spelen. Ik denk dat het belangrijk is om hier een onderscheid te maken tussen het frame dat de docent neerzet in een collegereeks en losse uitspraken. Op de Facebookpagina staan losse uitspraken die docenten maken in een college. Vaak geven deze een duidelijk persoonlijke mening of een grap weer. In de context van een college begrijpen studenten heel goed dat dit een mening of een grap is. In de uitzending gaf Ramautarsing tevens aan hoe docenten op hem reageren. Een UvA docent stelt: 'Ik wil dat jullie heel kritisch op me zijn'. Dit is de houding die ik ook herken bij mijn eigen docenten. Politicologen houden juist van debat en discussie, indoctrinatie past hier niet bij. Of zoals een universitair docent afgelopen week in college stelde: 'please disagree, because that is fun'.

Willem van Sermondt is masterstudent Politicologie