ANS

Je hoeft maar een krant – met uitzondering van De Telegraaf, die zich slechts druk maakt om 'Marokkaantjes' – open te slaan of er wordt moord en brand geschreeuwd om de inperking van de privacy. Wat is er waar van de spookverhalen over de nieuwe Big Brother in de vorm van een christelijke Zeeuw, een stiekem toekijkende conducteur of de winstbeluste supermarktmanager? ANS laat zien wat ‘ze’ van je weten na één dag leven.

9:00 uur In de rechterbovenhoek van mijn telefoon staan drie verticale strepen: mijn verbinding is uitstekend. Het wordt bevestigd wanneer ik een collega-redacteur probeer te bellen. De lengte van het gesprek wordt centraal opgeslagen, net zoals van waar ik bel. Door middel van een ingenieus systeem van plaatsbepaling kan altijd gezien worden waar een mobiele telefoon zich bevindt.

9:25 uur De bus stopt voor mijn deur. Ik stap in, check in beter gezegd. Het wanstaltige gedrocht dat OV-Chipkaart heet, slaat het op. Niet alleen dat ik instap om 9:25 uur op donderdag 4 februari, maar ook met welke vervoerder ik reis en waar ik uit zal stappen: de tijdelijke halte aan de Erasmuslaan. De tv-schermen in de bus, waarvan de beelden eveneens centraal worden opgeslagen, laten constant mij en een fluctuerend aantal medepassagiers zien. Handig voor De Telegraaf wanneer zij een foto zoeken voor een nieuw voorpaginaverhaal over mishandelde buschauffeurs, alleen ik vraag me af waarom mijn beelden bewaard moeten worden.

10:00 uur Het ANS-kantoor ligt er verlaten bij vanmorgen, ik ben de eerste. Terwijl ik wat pruts aan het slot en merk dat mijn huissleutel er echt niet in past, word ik gefilmd. Wanneer ik eenmaal binnen ben en koffie ga zetten, word ik gefilmd. Als ik lunch in de Refter, word ik gefilmd. Wanneer ik college volg in het Linnaeusgebouw, word ik gefilmd. De beelden die worden opgenomen worden vervolgens drie werkdagen bewaard, beveiliging schijnt dat te heten.

17:00 Nadat ik het kantoor verlaten heb, in- en uitgecheckt heb, stap ik uit bij de Albert Heijn alwaar ik mijn avondeten bijeen scharrel. Bij de kassa geef ik als zijnde een ritueel mijn Bonuskaart af, handig voor mij als kortingskaart, handig voor hen om bij te houden wat ik koop, waar ik het koop en hoe laat ik het koop.

De lijst houdt echter niet op bij wat een één redacteur op één dag overkomt. Het gaat verder. Met een algemene identificatieplicht, met een landelijke databank van vingerafdrukken, met een elektronisch patiëntendossier, met een elektronisch kinddossier, met de afgifte van de bankgegevens aan de Verenigde Staten, met bodyscans en ga zo maar door. Gelukkig kunnen wij op de universiteit vertrouwen op goed bestuur. Of zoals een medewerker van het Universitair Vastgoedbedrijf ons vertelt: ‘Alles is goedgekeurd door het College van Bestuur, dus het zal wel goed zijn en in overeenkomst met de wet.’ Dat is de boodschap die iedere schending van de privacy impliceert: Denk maar vooral niet na, dat is al voor je gedaan.