ANS

Sinds kort werkt ANS samen met de onlangs gelanceerde website Nijmegen Cultuurstad. Onderstaande column verscheen eerder op hun site.

In Nijmegen stikt het van de galerieën met uiteenlopende kunstuitingen. De gebroeders Willems maken voor u regelmatig een recensie. Steven Willems is jong, wild en redactielid bij NijmegenCultuurstad.nl. Hij bekijkt alle kunst met een onbevangen en ongeleerde blik. Lennart Willems, student Kunst- en cultuurwetenschappen aan de Radboud Universiteit en ‘broer van’, is ingehuurd voor zijn deskundige visie. In deze editie: galerie Wit Licht.

Deze keer zijn wij langsgegaan bij een kleine galerie in het centrum van Nijmegen: galerie Wit Licht aan de Grotestraat 48. Een erg kleine maar leuke galerie met vaak wisselende tentoonstellingen. Wanneer wij de galerie bezoeken, exposeren beeldend kunstenaars Marion Steijvers, Hilde Trip en Joke Visser hun bijzondere kunst onder de noemer ‘Wit’.

Oordeel Leek: De drie kunstenaars die op dit moment exposeren in de galerie hebben samengewerkt om tot een mooie, uniforme tentoonstelling te komen. Dit is erg goed gelukt; voor de leek is van een afstand niet altijd te zien dat het om drie verschillende kunstenaars gaat. Wit is het thema dat bij deze tentoonstelling hoort en dat is maar al te duidelijk. Er hangen schilderijen, sierraden en beelden en deze zijn allemaal wit. 
Één kunstwerk kon mij erg bekoren en dat was de ‘Marching aubergine’ van Joke Visser. Deze marcherende aubergines vond ik nogal hilarisch. Daarnaast ben ik een groot fan van het opeten van aubergines. Zoals op de foto te zien is zijn het aubergines van keramiek, niet erg eetbaar dus, die achter elkaar aanlopen. Een beeld dat nogal op mijn lachspieren werkte. Wat de kunstenaar hiermee bedoelt, is mij niet geheel duidelijk. Maar ach, dat onbekende maakt kunst ook leuk, niet?

Oordeel Kenner: De kleine galerie Wit Licht is knus, staat vol met glazen vitrines met kleinkunst en er hangen schilderijen aan de paarse en witte muren. Mijn oog valt op een kunstwerk dat opvallend genoeg in een hoekje ligt.

In de late achttiende eeuw begon de aandacht van kunstenaars en kunstliefhebbers te verschuiven van de concepten en het vakmanschap van de kunstenaar in de richting van de esthetische ervaring van de beschouwer. Critici theoretiseerden over de verschillen tussen de schilderkunst en de beeldhouwkunst. 
Omdat schilderkunst moeiteloos de meest idyllische, illusionistische scènes kon afbeelden, met meerdere figuren tegen een achtergrond van landschappen of bouwwerken, werd snel vergeten dat men te maken had met een plat vlak met daarop gekleurde verfstreken. Vergeten dat een standbeeld van harde materialen als hout of marmer was gemaakt, bleek moeilijker. Tegen beelden kon je opbotsen, en probeert u maar eens een manshoog marmeren beeld te verplaatsen. Het leek de kunsttheoretici een duidelijke zaak, dat sculptuur andere doelen moest nastreven dan schilderkunst.

Met deze breed gedragen constatering was een ontwikkeling in gang gezet. Kunstenaars begonnen zich bezig te houden met wat sculptuur is of zou kunnen zijn. Zo kon het gebeuren dat modernistische beeldhouwers niet louter een homp hand- of hakwerk produceerden, maar meervoudige simpele objecten in samenspel. Het schijnbaar toevallige hoopje flessen, zomaar op de grond, met de toepasselijke titel Gedeukte flesjes, is een kunstwerk van Joke Visser dat deze moderne opvatting van sculptuur aanhangt. Triviale objecten als plastic flesjes kunnen het onderwerp zijn van een keramische sculptuur, die niet op een voetstuk wordt geplaatst, maar in de ruimte van de beschouwer werkzaam is.

Conclusie Galerie Wit Licht is een erg kleine maar leuke galerie en de tentoonstelling die er op dit moment staat is een bezoek zeker waard. Als je toch in het centrum bent is het een kleine moeite om even binnen te stappen en al dat wit te bewonderen.