ANS

Is deze plaats nog vrij?

Single zijn is hip. Maar zo nu en dan heb je behoefte aan bevestiging. ANS inventariseert de mogelijkheden om een partner aan de haak te slaan. Deze maand werd een verslaggever belast met de taak argeloze treinpassagiers te verleiden...

Tekst: Peter Staal

'Jij, brunette van 20 jaar vertelde, dat je op weg was naar je werk. Ik, blonde jongen van 23 jaar, vond je meteen geweldig. Zullen we het niet bij deze ene ontmoeting laten?' Als we de contactadvertenties in magazine Rails moeten geloven, bruist het in de trein van de romantiek. Reizend per spoor ligt de ware liefde voor het oprapen, lijken we hieruit op te kunnen maken. Kritisch als altijd, neemt het ANS de proef op de som.

10:50 uur

Vol goede moed stap ik in de intercity naar Utrecht. Ik ben wat aan de late kant; de meeste plaatsen zijn al bezet. Op zoek naar een meisje dat alleen zit, laat ik mijn blik rondgaan over de aanwezige passagiers. De vierzitters zijn allemaal bezet door kleine groepen. Van de vier meisjes zonder gezelschap is er één verdiept in een aantal papieren. Ik besluit bij haar aan te schuiven; wellicht kan haar ijverige leeswerk voor mij als aanknopingspunt dienen voor een praatje.

'Mentorgesprekken: Inleiding' prijkt levensgroot op een van de velletjes. 'Ben je net aan een studie begonnen?' vraag ik haar. Mijn opmerking verrast de mooie Indische. 'Ja, kun je dat aan me zien?' vraagt ze verbaasd. Ze vertelt me dat ze Psychologie in Amsterdam studeert. Hierna zit ze al snel weer met haar neus in de papieren. Ze lijkt niet echt geïnteresseerd in een gesprek, laat staan in een flirt. Ik laat me echter niet zomaar uit het veld slaan en overtuig mezelf ervan dat ze slechts meer aansporing nodig heeft om los te branden. Met persoonlijke ontboezemingen over mijn studieverleden probeer ik haar vertrouwen te winnen. Helaas blijft ons praatje nogal oppervlakkig en moet ik alle zeilen bijzetten om het gesprek gaande te houden. Als ik haar tenslotte vraag of ze die middag nog iets te doen heeft, schopt ze abrupt al mijn plannen in de war: 'Ja, ik ga bij mijn vriendje in Utrecht op bezoek.' Ai! Mijn charme-offensief is tevergeefs geweest.

Deze ervaring maakt me pijnlijk duidelijk dat ik mijn selectiemethode moet verbeteren. Door oogcontact te maken, probeer ik te peilen of mijn prooi beschikbaar is. In onaangename verrassingen zoals de vorige, heb ik namelijk geen zin meer. 13:34 uur

De moed zinkt me in de schoenen als ik vijf minuten na vertrek van de trein naar Den Bosch nog steeds door niemand ben aangekeken. Dit met uitzondering van mensen die me vreemd aanstaren, omdat ik nog steeds rondloop terwijl er plek genoeg is om te gaan zitten. Juist voordat ik besluit de handdoek in de ring te gooien, merk ik dat een blondine aan het einde van de coupé, net iets langer dan gebruikelijk, haar blik op mij laat rusten. Mijn reddende engel! Vol zelfvertrouwen neem ik naast haar plaats.

'Weet jij hoe laat we in Den Bosch aankomen?' vraag ik. Naar aanleiding van deze vraag steekt ze een oersaai verhaal af over treintrajecten, conducteurs en kaartjes. Ik heb al meteen spijt dat ik haar heb aangesproken. Ik hoor haar nog even aan, maar bij gebrek aan reactie van mijn kant bloedt het gesprek al snel dood.

Het sjansen wil niet echt lukken. Ik ben nu al uren bezig om één telefoonnummer te bemachtigen. Tot nu toe zijn de gesprekken vermoeiend en telkens afgelopen met een teleurstelling. MIjn aanvankelijke onbevangenheid maakt plaats voor groeiende moedeloosheid. Ik vraag me af wat er waar is van de Rails-verhalen. Waarschijnlijk zijn het alleen maar geromantiseerde voorstellingen van gesprekken die net zo saai waren als de mijne.

16:00 uur

Op station Den Bosch besluit ik het nog een laatste keer te proberen. Nerveus kijk ik om me heen, omdat ik niet in de situatie wil belanden dat ik in de trein nog iemand moet zoeken. Mijn oog valt op een niet onaantrekkelijke brunette. Ze heeft in de gaten dat ik haar aankijk en we maken een paar keer veelbelovend oogcontact. Als de trein er is, zorg ik ervoor dat ik meteen na haar kan instappen. Ze neemt plaats bij het raam en vlug ga ik tegenover haar zitten.

'Ik hoop dat we onderweg geen vertraging hebben.' open ik voorzichtig. Ze schrikt op uit haar overpeinzingen en antwoordt: 'Inderdaad ja, deze trein neem ik elke dag en hij heeft wel vaker vertraging.' Het gesprek dat volgt, stemt me weer hoopvol. Tot mijn grote genoegen blijken veel van onze interesses overeen te komen. Enthousiast hoor ik haar uit over haar lievelingsartiesten. Dit is met afstand de leukste conversatie tot nu toe. In Utrecht stappen we samen uit de trein. Haar bus staat al te wachten en ik heb de hamvraag nog steeds niet gesteld. 'Het is misschien een brutale vraag, maar mag ik je telefoonnummer om nog eens iets af te spreken?' vraag ik haar. 'Geef me jouw nummer maar, dan bel ik jou wel,' antwoordt ze. Ik vermoed dat ze me op een gemakkelijke manier wil afschepen. Dan komt inderdaad de aap uit de mouw: ze bekent al een vriend te hebben, die het waarschijnlijk niet leuk vindt dat ze haar nummer aan mij afstaat. Ik dring niet verder aan; moe en gedesillusioneerd druip ik af.

Na een lange dag de rol van verleider te hebben gespeeld, ben ik een illusie armer en een ervaring rijker. Het blijkt geen kunst te zijn om in de trein een gesprek met een wildvreemde te voeren. Dat je er de liefde van je leven zal vinden, hoef je echter niet te verwachten. Een praatje is welkom om de tijd te doden, maar mensen hebben hier geen verdere verwachtingen van. De love stories in Rails stellen ons in staat weg te dromen bij de meest fantastische romances. Ze houden een romantisch wereldbeeld in stand dat helaas niet op de harde werkelijkheid is gebaseerd.