ANS

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Agnes Obel - Riverside Toen het laatst sneeuwde, wilde ik niets liever dan luisteren naar Riverside van Agnes Obel. De winter van 2010, toen het album Philharmonics verscheen, was de koudste sinds 1996. Ik deed toen niets anders dan luisteren naar de rustgevende pianoklanken van Obel. Vandaar dat ik telkens als het koud is, verlang naar de zo genoemde 'pianiste met de engelenstem' en haar ingetogen liedjes. Obel's volgende album Aventine kwam uit in 2013. Ook dit album behoort tot mijn favorieten. Gelukkig heeft ze met deze nieuwe plaat niet geprobeerd hippe kutmuziek te maken, maar is ze op haar oude pad verder gegaan met haar, vaak wat klassiek aandoende, popliedjes die schreeuwen om kou en sneeuw. Vol goede moed hoop ik daarom op een derde album, om mijn toch al beperkte muziek assortiment mee uit te kunnen breiden.

 

Een van de grootste bluesmuzikanten aller tijden, B.B. King, is gisteren op 89-jarige leeftijd overleden. King heeft een zeer veel hits gescoord, met nummers als Every Day I Have The Blues, Sweet Little Angel en The Thrill Is Gone. In 1964 nam hij zijn wereldberoemde album Live at The Regal op. Tot het najaar van 2014 is The King of Blues, zoals hij genoemd werd, blijven optreden. Na 66 jaar werd King zo ziek dat hij zijn muzikale carrière moest staken. ANS herdenkt King met zijn album Singin' the blues, dat werd uitgebracht in 1957. King stond bekend om zijn diepe stemgeluid en de bijna jankende bluesriffs die hij produceerde op zijn gitaar, die hij liefkozend Lucille noemde. Did You Ever Love a Woman is een typisch B.B. King nummer, met subtiele gitaarlijntjes tussen het gepassioneerde gezang door. Bad Luck, ook een van zijn grote hits met een herkenbaar bluesgeluid, is er een om vandaag nog helemaal grijs te draaien.

B.B. King - Singin' the blues

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.  BB King - Live at The Regal (1965) Deze week een 18-karaats gouden oude. Of om in BB Kings eigen bewoordingen te spreken: ‘We’ll pick up a real old one now.’ Steeds als hij deze zin uitspreekt tijdens zijn show in The Regal Theater in Chicago, waar dit album een opname van is, barst het publiek in juichen uit. Nu, zo’n vijftig jaar later, is het effect op mij zeker zo euforisch. Ik ben BB King dankbaar voor de glasheldere teksten en de enorme kracht van zijn expressieve gitaarsolo’s. In How Blue Can You Get? uit hij zijn frustratie over ondankbaarheid: ‘I gave you a brand new Ford and you just said “I want a Cadillac.” (…) I gave you seven children and now you wanna give 'em back.’ Onbegrijpelijk. Alles wat BB King me ooit zou aanbieden, grijp ik met beide handen aan. Inge Widdershoven Klik hier voor het archief van de ANS Luistert.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Bombay Bicycle Club – A Different Kind of Fix (2011) De eerste klank van de CD A Different Kind of Fix is de klaaglijke mannenstem van Jack Steadman. Het iele geluid dat zijn stembanden verlaat in het eerste nummer How Can You Swallow So Much Sleep op een zomerdag in een achteraf gelegen platenzaak in Zwitserland,greep me meteen. Het daarop volgende repeterende motief, 8 korte, dicht bij elkaar liggende tonen lang, verleidt mij de CD te kopen. De liedtekst van het eerste nummer is al even repeterend: ‘Can I wake you up, can I wake you up, is it late, is it late, is it late, is it late, is it late, late, late, late, late?’ Ik stel me zo voor: een brakke zondagmorgen, het gras van het Kronenburgerpark in mijn nek. Of, meer toepasselijk op het ANS-kantoor alwaar gras ontbreekt: ritmisch interviews en scherpe artikelen op het toetsenbord intikken. Laurie de Zwart Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Bing Crosby – Merry Christmas (1945) Een kerstalbum kun je met goed fatsoen maar een paar weken per jaar luisteren. Met deze nu-of-nooit-gedachte in het achterhoofd is er eigenlijk één plaat die wat mij betreft alle andere kerst-cd's ver achter zich laat. Merry Christmas van Bing Crosby mag dan oud zijn, het doet zeker niet onder voor de moderne kerstmeuk. De ouderwetse noten op de plaat klinken prachtig en romantisch. Het album bestaat vooral uit mooie, trage liedjes als Silver Bells en It's Beginning to Look Like Christmas. Absolute topper blijft natuurlijk de klassieker White Christmas. Het klinkt misschien afgezaagd, maar wanneer je de diepe zoetgevooisde stem van Crosby door de kamer hoort schallen kun je de kalkoen al bijna ruiken. Vooral voor wie deze kerst eens wat anders wil dan het geblèr van Mariah Carey, is deze plaat echt een aanrader.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Camo & Krooked - Zeitgeist (2013) Het Oostenrijkse duo Camo & Krooked heeft op 30 september een nieuw album uitgebracht. Het duo bestaat uit twee jongens, Markus en Reinhard, die sinds 2002 bezig zijn met het produceren van muziek. Markus draagt dezelfde mooie achternaam als ik. Dan doe je sowieso al iets goed in mijn ogen. Maar muziek maken kunnen de beide heren ook uitstekend. In 2012 heb ik van hen mogen genieten op Pukkelpop, dat was fantastisch. Wanneer je na zo'n optreden Camo & Krooked op YouTube opzoekt duiken de immer spannende videoclips van hen op. Met beeld komt hun muziek meer tot zijn recht. Zo ook bij Move Around waar je allerlei extreme sporten in slowmotion ziet. Het nummer Faith is prima wanneer je in het donker aan het fietsen bent en snel op je bestemming wil aankomen, de repeatknop doet wonderen. Mocht een nummer niet genoeg zijn om thuis te komen, dan kan je Aurora er nog aan toevoegen. Heerlijk. Felix Wagner Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Comeback Kid - Die Knowing (2014) De zon schijnt, de lucht is blauw en iedereen op kantoor neemt een zomers tempo aan met werken. Tijd voor het nieuwe album van Comeback Kid dus. Al bij het slepende opbouwende titelnummer klinken er meer typegeluiden. De ietwat dramatische intro blijkt een voorspeller van veel goeds. Vanaf het tweede nummer wordt het tempo flink verhoogd, maar de spanning blijft. Should know better maakt dat je veel en hoog wilt springen en breekt zo door de zomerse sleur heen. Als klap op de vuurpijl moet je eens luisteren naar I depend, I control vanaf 1.20 minuten, waar de zanger zeker weten 'houd je bek' zingt - heel toepasselijk. Cecile Vermaas Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. De Jeugd van Tegenwoordig - Ja, natúúrlijk! (2013) Ze zijn weer terug, en hoe. De Jeugd van Tegenwoordig weet weer vriend en vijand te verrassen met het nieuwe album dat vanaf morgen in de winkels ligt. Ja, natúúrlijk! is alweer het vierde album van de heren en laat maar weer eens zien dat ze het niet verleerd zijn. De plaat stond woensdag voor een dagje op Spotify en werd veelvuldig afgespeeld. Met De Formule werd al een voorproefje gegeven. Deze track was even wennen, maar na drie keer luisteren hoor je zelfs in de opstijgende Boeing pure genialiteit. Toen later Een Barkie als single de wereld in werd geslingerd kwam de veelzijdigheid van de groep naar voren. De synthesizer weet bij mij de gevoelige snaar te raken, beter lijkt het bijna niet te worden. De rest van het album is zoals je van De Jeugd van Tegenwoordig verwacht: opvallend, strak en knettergek. Niet voor niets staat er een nummer op met als titel Gekke Boys. Morgen kan ik het album eindelijk vastpakken en als ik de hoes open klap verblijd worden met de woorden 'Ja, natúúrlijk!'. Ronald Peeters Klik hier voor het archief.

 

Als liefhebber van reggae en ska is er een band uit de Nederlandse muziekgeschiedenis waar ik niet omheen kan: Doe Maar. Deze band hield Nederland in haar greep in het begin van de jaren '80. Zalen vol gillende tienermeisjes en luidkeels meezingende fans waren geen uitzondering voor Doe Maar. Het is een van de weinige succesvolle Nederlandstalige reggae-/skabands. Dit succes was onder andere te danken aan de kwaliteit van het tweede studioalbum: Skunk.

Marihuana
Doe Maar heeft slechts vijf studioalbums opgenomen. Skunk vind ik van deze albums het beste. Dit komt vooral omdat ook andere vocalisten dan Henny Vrienten of Ernst Jansz, de zangers van de band, aan het album meewerkten. Hierdoor heeft Skunk naar mijn mening een diverser aanbod aan muziek dan de andere albums van Doe Maar. Gastzanger Joost Belinfante beschrijft in het nummer Nederwiet bijvoorbeeld het produceren van de welbekende wietplant op een typisch skatempo. Mocht je ambitie hebben om zelf marihuana te gaan verbouwen, dan is dit nummer zeker een aanrader. Op dit album staan niet alleen lome reggae/skanummers. Smoorverliefd, gezongen door Vrienten, heeft een veel hoger tempo. De zanger/bassist van Doe Maar zingt in dit nummer over zijn liefdesperikelen en door de snelheid van het nummer komt zijn liefdesgekheid mooi naar voren. Smoorverliefd is mijn persoonlijke favoriet en volgens mij het beste nummer dat Doe Maar ooit heeft gemaakt.

Indonesië
Naast bekende hits als Sinds een Dag of Twee  en Smoorverliefd staat er op Skunkeen verborgen pareltje, namelijk Rumah Saya. Dit nummer wordt gezongen door Jansz en gaat over de Indische achtergrond van de zanger/pianist. Dit nummer laat goed zien waar Doe Maar toe  in staat was qua muzikale vaardigheden. Een mix van Indische songteksten en muziekelementen met een goede gitaarsolo laat de luisteraar wanen even in Indonesië te zijn.

Reünie
Ondanks dat Doe Maar slechts vijf studioalbums heeft opgenomen en maar enkele jaren actief is geweest, heeft de band veel teweeg gebracht in Nederland en de Nederlandse muziekwereld. De muziekgroep heeft de afgelopen jaren enkele reünieconcerten gegeven, die ik helaas heb gemist. Ik hoop dat ze nog een keer samenkomen voor zo'n concertreeks, want dan zal ik vooraan staan, om samen met honderden anderen mee te blèren met de liefdesperikelen van Vrienten.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.  Frank Zappa – Sjeik Yerbouti (1979) Op een of andere manier komt het thema ‘Golden Shower’ steeds weer terug in mijn leven. Toen ik het iemand voor de zoveelste keer hoorde zeggen, kon ik het niet laten om Frank Zappa op te zetten. Zijn eclectische album Sjeik Yerbouti heeft niet echt een lijn of sfeer, tenzij je seksueel getinte teksten en absurditeit als rode draad wilt aanvaarden. In het ontzettend lekkere nummer Bobby Brown Goes Down, zingt Zappa: ‘I can take about an hour on the tower of power, as long as I gets a little golden shower.’ Daar heb je de link. Sjeik Yerboutizit vol met allerlei tekstuele en instrumentale absurditeiten die zich na één keer luisteren al diep in het voor opwinding gevoelige deel van je brein nestelen. Een onmisbare ervaring. Inge Widdershoven Klik hier voor het archief van de ANS luistert.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.  Gary Clark Jr. - Blak And Blu (2012) De nieuwe Jimi Hendrix, zo noemden The New York Times en Rolling Stone Magazine hem al. Dat was ook alles wat zij hoefden te zeggen om mij op Rock Werchter naar zijn optreden te lokken. Ik trof een klein publiek aan, allemaal gericht op de snelle vingers van de opperst geconcentreerde bluesartiest. Gary Clark Jr. kan zijn gitaar laten huilen en kreunen, zo ook op zijn nieuwste album. Zijn talent voor rauwe gitaartonen komt fantastisch tot uiting in nummers als Bright Lights en When My Train Pulls In. Zoetere R&B-achtige nummers als Please Come Home had hij van mij achterwege mogen laten. Tsja... is het de nieuwe Hendrix? 'Er is maar één Jimi', zei mijn vader onlangs nog overtuigd. Dat klopt, maar Gary vormt wel een verdomd goede nieuwe legende in zijn genre. Kijk hier voor het archief van ANS luistert.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Haim - Days Are Gone (2013) Goed nieuws voor Nijmegen: aanstaande zondag treedt Haim op in Doornroosje. Slecht nieuws voor iedereen die dit - net als ik - nu pas ontdekt: het is al uitverkocht. Desalniettemin reden genoeg om hun nieuwste album Days Are Gone uit te lichten. De drie muzikale zusjes maken op deze plaat vrolijke en zomerse muziek en zouden met hun hoge stemgeluid niet misstaan tussen jaren-tachtig meidengroepen zoals de Go Go's en Pointer Sisters. Toch weten zij met af en toe een gitaarridel - Forever - en elektronische deuntjes - Send Me Down - hun geluid een moderne twist te geven. Prima muziek, ook als je de dames niet live mag aanschouwen. Kiki Kolman Klik hiervoor het archief van ANS luistert.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Hundred Waters – The Moon Rang Like A Bell (2014) 'Dus dit krijg je als je Gold Panda kruist met Radiohead en The Shins!' Dat was de eerste gedachte die in me opkwam bij het opzetten van The Moon Rang Like A Bell, het eerste volledige album van Hundred Waters. Ik had nog nooit gehoord van de muzikanten uit Gainesville, maar de band maakt zeker indruk. Wellicht zijn de teksten soms moeilijk te verstaan, maar het is heerlijke muziek om over te schrijven tijdens een brakke ochtend op kantoor. Het nummer Broken Bluebrengt me bijvoorbeeld helemaal tot rust, maar dat geldt eigenlijk voor het hele album: het maant tot kalmte. De band heeft ondanks hun onbekendheid toch een redelijk indrukwekkende prestatie geleverd: bij het uitkomen van hun eerste EP hebben ze getourd met onder andere Skrillex en Diplo. Hoewel Hundred Waters qua sound veel zachter en etherischer is, zijn ze toch een mooie toevoeging aan zo'n entourage elektonische artiesten. The Moon Rang Like A Bell is zeker een aanrader voor iedereen die een fijne ochtend wil. Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. De zanger van The White Stripes is dit jaar met zijn tweede soloalbum gekomen. Na Blunderbuss is Lazaretto het tweede meesterwerk waarmee Jack White zichzelf onsterfelijk maakt. White heeft van de plaat weer iets unieks weten te maken. Zijn voorliefde voor blues, country en rock zorgen ervoor dat het album muzikaal gezien alle kanten opgaat. Het herkenbare stemgeluid van White klaagt voornamelijk over de liefde. In Just One Drinkvraagt hij zichzelf hardop af waarom zijn relatie zo moeilijk is en ook in Would You Fight For my Love loopt zijn liefdesleven niet van een leien dakje. Het is White weer gelukt om een strakke plaat op te nemen, met als hoogtepunt de hit Lazaretto. Jack, bedankt. Ronald Peeters. Klik hier voor het archief van de ANS luistert.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Jim Croce - Greatest (2012) Als ANS bij de Nijmeegse studentenband Lippu aankomt voor een dagje straatmuziek, ligt er een LP van Jim Croce op de platenspeler. Het blijkt een inspiratiebron van zanger Ruutger te zijn. De rustgevende maar vrolijke tonen bevielen en maakten de redactie nieuwsgierig naar meer. Al gauw blijkt dat de Amerikaanse singer-songwriter al bijna veertig jaar dood is. Zijn muziek blijkbaar nog niet, het laatste – niet live - album Greatest komt uit 2012. Hier staan onder andere de bekendere nummers I Got A Name en Bad, Bad Leroy Brown op. Deze liedjes hebben een country-ondertoon en vooral de laatstgenoemde zorgt ervoor dat je vrolijk doorschrijft. Sommige nummers, zoals Time In A Bottle, zijn misschien net wat te depressief voor de redactie als er nog een zware nacht voor de deadline in het verschiet ligt.

 

Iedere week belicht ANS-Online een cd die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Kashmir - E.A.R. (2013) Er zijn twee categorieën concerten. Naar het ene soort leef je al maanden toe en zing je op het moment suprême alle liedjes woord voor woord mee. Dit in tegenstelling tot de tweede variant, waar je toevallig met vrienden heen gaat en dan wordt overweldigd door de genialiteit van de desbetreffende band. Het optreden van Kashmir in Doornroosje twee weken terug viel voor mij duidelijk in de categorie ‘Hoezo ken ik dit nog niet?’. Vooral de nummers Mom in Love, Daddy in Spaceen The Cynic, samen met David Bowie, zijn sindsdien niet meer uit mijn hoofd te krijgen. Ik was dan ook blij verrast toen ik zag dat de Deense rockband was toegevoegd aan de toch al geweldige line-up van het Best Kept Secret-festival eind juni. Precies lang genoeg om het onlangs uitgekomen album E.A.R. van voor naar achter te kennen. Silke Spierings Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Kate Nash - Made of Bricks (2007) Al zingt Kate Nash gruwelijke slachtteksten, dan zouden ze bij elkaar nog steeds klinken als een lief zomerliedje. Welk nummer op dit album je ook luistert, ze zijn stuk voor stuk goed in elkaar gezet, de bekendste hiervan is Foundations. Made of Bricks is het debuutalbum van Kate Nash en bevat muziek die makkelijk om te luisteren is. Zelf heb ik in mijn puberjaren dit album helemaal grijs gedraaid, vooral het nummer Merry Happy, dat barst van vrolijke deuntjes en een staccato pianospel. Bij sommige albumversies, waaronder die van mij, zit er zelfs een verborgen nummer in Merry Happy, namelijk Little Red. Een fantastisch album met veel fijne begeleidende pianomuziek. Susan Haasjes Kijk hier voor het archief van ANS luistert.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Machinae Supremacy - Arcade (2000) De Zweedse groep Machinae Supremacy staat al jaren bekend om zijn ‘SID-metal’, een combinatie van (heavy/power)metal, alternative rock en de geluidjes die met de Commodore 64 te horen waren. De unieke stem van Robert Stjärnström is even wennen, maar zorgt daarna bij elk album weer voor een aangename herkenning. Deze mix - die soms op de rand van game-muziek zit - geeft ons op kantoor deze week de energie om vol enthousiasme door te tikken. Het webalbum Arcade gaat al meer dan een decennium mee, maar laat een stuk beter horen wat SID-metal is dan nieuwere albums. Het nieuwste Rise of a Digital Nation heeft namelijk wel dezelfde drive en goede loopjes, maar mist toch het originele gamesfeertje. In de teksten blijft dat wel een doorlopend thema, zoals ook op het titelnummer van deze cd, die samen met hun hele discografie gratis te downloaden is op hun site. Cecile Vermaas Klik hier voor het archief.

 

Mark Ronson – Version (2007) ‘Jij houdt ook echt alleen maar van muziek met rare riedeltjes erin’, zei een vriend ooit tegen mij. Ongelijk kan ik hem niet geven en mijn liefde voor het album van Mark Ronson liegt er niet om. Trompetten, piano’s, drums, alles komt langs en op rap veranderende toonhoogtes. Het nummer Valerie kennen we allemaal maar Apply Some Pressure is mijn favoriet, een gecoverd nummer van Maximo Park. Bijzonder vind ik dat zijn muziek de helft van de tijd verschrikkelijk vals lijkt, maar toch een interessante twist blijkt te zijn. Pretty Green is hier een mooi voorbeeld van. Wanneer je in Nijmegen blijft deze zomer en al naar de antidepressiva grijpt zodra je naar buiten kijkt, biedt dit album jou summervibes in je kamer. Susan Haasjes Klik hier voor het ANS luistert archief.