ANS

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Mayer Hawthorne – A Strange Arrangement(2009) A Strange Arrangement is het eerste album dat de Amerikaanse Andrew Mayer Cohen uitbracht. Deze zanger, songwriter, rapper en dj (wat is hij eigenlijk niet?) steekt de jaren ’60 in een eigen gebrouwd jasje onder het genre ‘retro soul’. In Make her mine verovert hij het hart van een meisje dat aan de andere kant van de stad woont, maar ook het mijne. Cohens soulstem in combinatie met vrolijke gepingel maakt het geheel rustig en lieflijk. Dit nummer is in tegenstrijd met Your easy lovin’ ain’t pleasin’ nothin’, welke barst van de energie en waar ik het liefst de hele dag op sta te twisten. Veel variatie op een album dat vrolijkheid uit je speakers knalt. Susan Haasjes Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Meat Loaf - Bat Out of Hell (1977) Dat deze plaat een hysterisch meesterwerk is uit de rockgeschiedenis, hoef ik waarschijnlijk weinig mensen uit te leggen. Toch wil ik deze klassieker graag nog eens onder de aandacht brengen. Mocht je, terwijl je langs het ANS- kantoor loopt, iemand zien die ontzettend blij zit te rocken, is de kans groot dat je getuige bent van het luisteren naar de titelsong. Bat Out of Hell is mijn grote favoriet en ook al duurt dit nummer 11 minuten, kan het me nog niet vervelen. Van de energieke piano naar de rust als de zanger begint te zingen: heerlijk. Het hadden zo meerdere nummers kunnen zijn. Het misschien wel meest bekende nummer Paradise By The Dashboard Light is ook op deze debuutplaat te vinden. Zelf heb ik dit ook briljante nummer inmiddels wel weer genoeg gehoord en zou toch aanraden eens naar de minder bekende nummers te gaan luisteren. Op dit album kan dat All Revved Up With No Place to Go zijn, een ander voorbeeld van de typische Meat Loaf-sound die ook van veel zelfbeheersing getuigt. Hoewel dit lied rustiger over komt gaat ook hier de rem er uiteindelijk af. Even genoeg gehad? De rustigere nummers Two Out of Three Ain't Bad, Heaven Can Wait en Crying Out Loud zijn goede oplossingen zonder zeikerig en langdradig te worden. Vooral de laatste twee bewijzen dat de zanger ook gewoon een hele goede stem heeft, die goed past bij de warme pianoklanken van deze liedjes. Het leukste van dit totale album is de onvoorspelbaarheid, je hoeft niet vreemd op te kijken als dat ene rustige nummer ineens heel energiek blijkt te worden.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Miles Kane - Don't Forget Who You Are (2013) Toen ik Miles Kane in de zomer van 2012 op Rock Werchter zag spelen, was ik niet meteen verkocht. Zijn muziek kwam over als een mix van bekende Britpop'ers als Noel Gallagher (Oasis) en Alex Turner (Arctic Monkeys), maar dan minder. De frontman van The Rascals overtuigde niet met zijn solodebuut. Als liefhebber van Britpop stelde dit album, Colour of the Trap, mij teleur: de tracks waren cliché en net niet catchy genoeg. Ondanks goede zang, prima gitaarspel en zijn opzwepende karakter wist Miles Kane niet de juiste snaar te raken tijdens het optreden in België. In tegenstelling tot zijn solodebuut trok de tweede soloplaat van de Brit, Don't Forget Who You Are, wel meteen mijn aandacht. Dit kwam vooral door de single Better Than That, die mij keer op keer opvrolijkt. Tijdens een lange autorit zing ik, inclusief Brits accent, luidkeels mee met deze pakkende track. Het hardere Give Up en het zoetere Fire in my Heart zorgen voor het juiste evenwicht tussen ruige rock en melodieus pianospel. Gelukkig weet de rest van de redactie deze plaat ook te vinden via Spotify, dit maakte vermoeiende dagen op kantoor tijdens de tentamenperiode een stukje dragelijker. Gijs Hablous Klik hier voor het archief van ANS luistert.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.  Neil Young - Greatest Hits Drie weken geleden heb ik een mondharmonica gekregen voor mijn verjaardag. Het eerste wat je op zo'n moment doet, is willekeurig wat noten blazen, maar na een tijdje wil je bekende muziek naspelen. Nu is de groep muzikanten waar ik bekend mee ben die gebruik maken van dit instrument niet onuitputtelijk groot, dus kwam ik al snel op Neil Young's Greatest Hits album. Deze plaat bevat een verzameling van prachtige folk- en countryrocknummers van albums die Young tussen 1969 en 1992 heeft uitgebracht. Een aantal nummers grepen meteen weer mijn aandacht: Harvest Moon en Heart of Gold zijn natuurlijk klassiekers mét vrij eenvoudige, maar zeer mooie mondharmonicastukken. Het bij iedereen bekende Old Man, het eerste Neil Young-nummer dat ik ooit hoorde, en The Needle and The Damage Done zijn even mooi, net als eigenlijk elk ander nummer van deze plaat. Wanneer je het album in zijn geheel hebt geluisterd, wil je meteen weer vooraan beginnen. Deze CD is niet alleen een aanrader voor elk beginnend mondharmonicaspeler, maar voor iedereen.  

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Perfect Pussy – Say Yes To Love (2014) De woorden Perfect Pussy roepen nieuwsgierigheid bij me op, toch is de snoeiharde punk die uit mijn koptelefoon komt geen verrassing met zo’n naam. ‘Say Yes To Love’ is het debuutalbum van de Amerikaanse band, alleen voorgegaan door een EP. De muziek doet qua sound denken aan jaren 80 punk; sommige nummers klinken zelfs verbazingwekkend veel als X Ray Spex, een van mijn persoonlijke favorieten. Toch zijn er ook genoeg moderne elementen om niet het gevoel te krijgen dat Perfect Pussy na-apers zijn. Het album is hier en daar elektronisch en heeft een hoog lo-fi gehalte. Tegelijkertijd blijft het voornamelijk punk, een genre dat weinig variatie kent en het vooral moet hebben van vertrouwde elementen en dat is erg goed te horen. De stem van Meredith Graves wordt flink op de proef gesteld met een half uur heel stoer klinkend geschreeuw. Bij nadere inspectie zingt ze onder andere ‘I eat stress and I shit blood’, dingen die elke student dagelijks meemaakt. Mede door dit feest der herkenning is de plaat net zo lang houdbaar als punk zelf. Janna Gerrits

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Pixies - Indie Cindy (2014) Toen de gemiddelde student van nu nog niet geboren was, bracht de Amerikaanse band Pixies hun laatste album uit. Klassiekers van de rockers als Where Is My Mind klinken nog regelmatig uit Nijmeegse studentenkamers, vergeten is de band nog niet. Goed nieuws voor de liefhebbers, want deze week ligt eindelijk het nieuwe album Indie Cindy in de platenzaken. Vooral het titelnummer is erg goed. Eigenlijk moet ik trainen voor de Batavierenrace van volgende week, dus een tochtje naar de platenzaak om dat te ontduiken komt niet slecht uit. En daarna in een luie stoel een goed album luisteren is natuurlijk ook veel leuker dan rennen. Toch moet ik maar eens aan trainen geloven, gelukkig biedt het meeslepende nummer Blue Eyed Hexe uitkomst. Misschien komt het nog goed met de Bata. Anders Hoendervanger Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Rectum Raiders – Fire In The Hole (2014) Dit is niet het eerste wat op deze site verschijnt over de heren Raiders uit ons eigen Nijmegen. Inmiddels zijn die elkaar alweer een tijdje aan het aanranden met komkommers en slagroom en kijkt niemand daar nog vreemd van op. De nieuwste EP van hun hand, Fire In The Hole, bevat dan ook nummers met veelzeggende titels als My Anus is Outta Control en Penis for Hire. Toch is het naast muziek voor feesten en partijen ook gewoon lekker om aan te horen, je kunt er als luisteraar veel frustratie in kwijt. Tentamens en andere moeilijkheden zijn geen probleem met de Rectum Raiders op de achtergrond, het is een constante herinnering dat je ondanks al je problemen in ieder geval niet hard genomen wordt door een salade. Het is wel weinig bevredigend dat Satisfaction niet op de plaat staat, maar daar zal ik mee moeten leven. Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Ski Leraar Bruin Money Gang - Ski Or Die (2011) Als echte fan en dubbelganger van Faberyayo, volg ik ook al zijn muzikale projecten. Dat zijn er veel, maar er is een ultiem hoogtepunt hiervan: Ski Leraar Bruin Money Gang (SLBMG). Samen met Sef en Spacekees vormt Yayo een magistraal trio dat met woorden kan toveren. De jägermeister is niet aan te slepen als deze mixtape door de speakers knalt en zoals Faber zelf zegt: 'après ski party, pullen op de bar, jägertje erbij, wij lullen het hardst'. Of je nu een middagje ontspannen teksten wil luisteren of keihard de gangster wil uithangen, met deze plaat zit je goed. Bij het liedje Leer om te skien komt er ook nog eens een gratis skilesje voorbij, waarmee het feest compleet is. De mixtape is een typisch gevalletje White boy wasted en doet mannen als Eminem en 50 cent vergeten. Ronald Peeters Kijk hier voor het archief van ANS luistert.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Sub Focus - Torus (2013) De Engelse producer Sub Focus heeft eind september zijn nieuwste album Torus uitgebracht. Op het album worden enigszins rustige nummers afgewisseld met hele harde muziek. Op ieder moment van de dag en voor iedere situatie is een nummer van dit album geschikt. Het 'liefdesliedje' Out Of The Blue maakt mij heel vrolijk. Je vergeet even alle stress van het werk dat je nog te doen hebt. Op de fiets doet hij het bij mij ook ontzettend goed. Een ander nummer dat mij zeer aanspreekt is Falling Down. Het dubstep-achtige nummer is ideaal om mee wakker te worden, je wordt je bent uit gedreund. Voor tekst hoef je dit nummer trouwens niet te luisteren: 'Falling down again, I'll pick you up' Felix Wagner Klik hiervoor het archief van ANS luistert. https://soundcloud.com/subfocus/sets/torus

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Sväva - We Have Just The Live We Want (2014)' De kans is niet heel groot dat je deze band uit het hoge noorden - lees Leeuwarden - kent, aangezien ze nog niet lang in actie zijn. Wat ik voor het eerst op het Stukafest Nijmegen zag, is echter veelbelovend, net als de debuut-EP We Have Just The Life We Want dat in 2014 uitkwam. Sväva maakt muziek van het genre dreampop: prachtige melodieuze klanken en gitaarrifs worden ondersteund door heerlijke roffelende drums en de aparte stem van leadzangeres Bente. Ik kan bij de liedjes echt wegdromen, maar het album is absoluut niet zweverig of saai te noemen. Van 'achtergrondmuziek' is ook geen sprake. Zo eist Halycon Days echt de aandacht op en kun je het zoals elk nummer op de plaat steeds opnieuw luisteren om nieuwe dingen te ontdekken. Jammer dat de EP maar vier nummers bevat, dit voorproefje smaakt zeker naar meer.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Tangarine - Move on (2014) Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik Tangarine voorheen alleen kende als het folkduo dat een jaar lang oh zo mooie liedjes coverde bij De Wereld Draait Door. Toen ANS de twee broers strikte voor een interview en ik deze schone taak kreeg toebedeeld, moest ik er maar aan geloven om eens een plaat van het duo te draaien. Vijf YouTube-filmpjes en twee Spotify-albums later, was ik verkocht. Het nieuwste album van Tangarine is gevuld met vrolijke jaren zestig-achtige folkmuziek dat als het ware uit je speakers stroomt; fijne achtergrondmuziek voor bij die studeersessie. Een uitzondering vormt It's allright, waarop je echt niet stil kunt blijven staan (kijk ook even de hilarische clip). De plaat heeft door de jaren zestig-sound na een tijdje wel een hoog waar-heb-ik-dit-toch-eerder-gehoord gehalte, maar dat zal me eigenlijk een worst wezen. Wie een nummer met de refreintekst: you've cut me out of your lifevrolijk kan laten klinken, maakt me blij.  

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.  The Kik - 2 (2014) De Rotterdamse nederbeatgroep is weer terug. Het tweede album mag dan wel geen originele naam hebben, de muziek erop is dat wel. De nieuwe plaat heeft zeker wat gelijkenissen met het eerste album, maar dit keer maakt de band een aantal muzikale uitstapjes. Met Schilderstraat zijn er eens geen vrolijke gitaren die de boventoon voeren,de band komt met een rustig jazzliedje. Verder zijn er twee korte intermezzo's, die ervoor zorgen dat het album lekker doorloopt. Deze variatie aan stijlen maakt de plaat ultiem voor de Nederlandse zomer. Mocht het kwik in de thermometer eindelijk boven de 20 uitkomen, dan trek ik een biertje open met op de achtergrond De zomer en jij. Tot die tijd past Lot uit de loterij perfect bij het druilerige weer. Kortom, The Kik komt weer met een vrolijke plaat die de komende tijd grijs gedraaid zal worden op kantoor door mij. Ronald Peeters Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. The Kik – Springlevend (2012) De Beatles zijn terug, deze keer komen ze echter uit Rotterdam. The Kik maakt, zoals de naam al suggereert, energieke en frisse muziek die de zon doet schijnen en waarbij mijn voetjes van de vloer gaan. Vroeger was alles beter zo blijkt maar weer. De nederbeat band weet de jaren ’60 muziek weer volledig hip te maken zonder dat het oubollig overkomt en geeft mij het gevoel weer deel uit te maken van een horde gillende meisjes die lustig de heupen erop los schudt. Dave Von Raven, voormalig frontman van The Madd, weet wederom een gezellig en leuk bandje samen te stellen die met het nummer Verliefd op een Plaatje,er inderdaad voor zorgde dat ik verliefd werd op het debuutalbum Springlevend.Onder de douche, in de auto, op het werk of in de trein. Overal weten de vrolijke klanken van de gitaar mij op te fleuren en zal ik er telkens op moeten passen dat ik niet keihard (en harstikke vals) de geniale teksten mee blèr. Ronald Peeters Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. The Stone Roses - The Stone Roses (1989) Het nieuws dat de Stone Roses weer bijelkaar kwamen, kreeg vorig jaar veel aandacht in de Engelse pers. Hoewel de band slechts twee albums op hun naam hebben staan, wordt ze gezien als een van de meest invloedrijkste groepen uit de Britse popgeschiedenis. Hun reputatie danken ze voornamelijk aan hun debuutplaat, waarop ze een geheel nieuwe sound lieten horen. Wat dit album voor mij zo bijzonder maakt, is dat het ongekende talent van de bandleden er zo goed op  te horen is. Het is dan ook niet gek dat Pete Towsend (frontman van The Who) drummer Alan Wren, bombardeerde tot meest getalenteerde drummer sinds Keith Moon. Hoewel de plaat veel prachtige nummers kent, blijft I am the ressurection een hoogtepunt en van de mooiste nummers ooit. Bijna twintig jaar na hun laatste album schijnen de heren weer de studio in te duiken: ik ben erg benieuwd naar het resultaat. Pieter van der Lugt Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Thomas Azier - Hylas (2014) Azier groeide op in een miniem Fries dorpje van nog geen vijftig inwoners en vertrok op zijn 19e naar metropool Berlijn om zichzelf en zijn muziek opnieuw uit te vinden. Het resultaat van vijf jaar bloed, zweet en tranen is Hylas, vernoemd naar een figuur uit de Griekse mythologie. Het debuutalbum is voor de helft gevuld met tracks die al eerder op drie voorgaande EP's uitkwamen. De andere helft van het album bestaat uit nieuwe tracks. De muziek is rauw en industrieel, maar ook poppy en gemakkelijk benaderbaar. Leuk feitje: voor de clip van Angelinewerden zo'n zestig bezoekers uit Berlijns meest bekende club Barghain getrokken om te figureren in de video. Ze waren bijna allemaal onder invloed van ketamine en toen Azier enkelen van hen later in Berlijn tegenkwam konden zij zich niets meer van de opnames herinneren. Zelf ontdekken? Thomas Azier doet op 14 mei Nijmegen aan voor een show in Doornroosje. Pleunie de Wild Klik hier voor het archief. http://www.youtube.com/watch?v=t9dz8pcd_P8

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Todd Terje - It's Album Time (2014) Todd Terje is in Noorwegen een bekende naam. Hij staat volgens Wikipedia zelfs bekend als een van de grote drie van Noorse disco. Wat ze in Noorwegen onder disco verstaan weet ik niet, maar het verschil tussen Terje’s muziek en een retro-deuntje van een videospelletje is mij niet helemaal duidelijk. Misschien is het in Noorwegen heel hip om in de bar een boss battle te houden onder het genot van een veel te duur biertje. Elk nummer van het album klinkt hetzelfde, dus dan kunnen ze in ieder geval de hele avond doorgaan. Niet alles aan de plaat is vervelend, het is heerlijke muziek om bij te studeren en werken. Het fungeert juist door de herhaling prima als achtergrondmuziek. Misschien is het ook lekker voor een lange autorit zodat je kunt doen alsof je in een oud racespelletje zit. Verder zal ik het zelf niet veel draaien: voor dit soort muziek heb ik mijn 3DS. Janna Gerrits Klik hier voor het archief

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Comeback Kid - Forcefield (2014) Wie denkt aan Canadese muziek komt al snel uit op Justin Bieber en Nickelback. Jammer, want het land kent wel degelijk goede bands. Bijvoorbeeld Tokyo Police Club, die deze week hun nieuwe album Forcefield uitbrachten. Deze donderdagmorgen is het voor de redacteuren op kantoor wachten op een vrachtwagen die de pallets met de april-ANS komt afleveren. Nummers als Gonna Be Ready zorgen tijdens het wachten voor de nodige vrolijkheid. Forcefield doet denken aan stevigere Britpop maar ook aan de Franse rock van Phoenix. Frontman David Monks is debet aan die laatste vergelijking. Wie Tokyo Police Club live wil zien moet vrijdag 4 april de trein pakken naar Amsterdam, daar speelt de band in Paradiso dependance Bitterzoet. Anders Hoendervanger Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. White Lies - Big TV (2013) Een koppel besluit alles wat ze kennen achter zich te laten en samen trekken ze eropuit richting de grote stad. Dit is het verhaal waarop het derde album van indie rockband White Lies is gebaseerd. Big TV werd in augustus van dit jaar uitgebracht en is sindsdien niet meer weg te denken uit het ANS kantoor. Hoewel het album niet echt vernieuwend is, de twee voorgaande albums zijn van exact hetzelfde kaliber, doet de authentieke sound mij hevig meedeinen op de maat. There goes our love again is de stevigste track van het album. Aniek Hikspoors Kijk hier voor het archief van ANS luistert.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Young and Sick - Young and Sick (2014) Wie denkt dat goede dj's het enige muzikale exportproduct van Nederland zijn, heeft het mis. Limburger Nick van Hofwegen maakte albumcovers voor grote namen als Foster the People, Maroon 5 en Robin Thicke. Ondertussen werkte de artiest aan een muzikaal project onder de naam Young and Sick. Het gelijknamige debuutalbum komt volgende week uit, maar is nu al te streamen. Gelukkig maar, want hoe eerder we van de dromerige synthesizers en jazzy drumbeats kunnen genieten, hoe beter. De blazers en psychedelische stemmen maken de plaat zweverig en dansbaar tegelijk. Tracks als Gloom doen denken aan een mix van James Blake en R. Kelly. Wie hier live getuige van wil zijn, moet helaas nog even geduld hebben. Young and Sick tourt voorlopig alleen door de VS. Gijs Hablous Klik hier voor het archief.