Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.
Jack White - Blunderbuss (2012)
Na jaren van succes met The White Stripes liet het solodebuut van rockvirtuoos Jack White even op zich wachten. Hij koos eerst voor projecten met zijn andere twee bands, The Raconteurs en
The Dead Weather. Geen genre is hem vreemd en de haast oneindige variatie die in zijn discografie te horen is schept hoge verwachtingen. Afgelopen jaar bracht hij
Blunderbuss uit, het eerste album onder zijn eigen naam. Naar eigen zeggen had het muzikale genie pas bij deze plaat het gevoel dat geen enkel nummer onder invloed van iets of iemand anders dan hemzelf tot stand kwam. Dit is dan ook duidelijk te merken: ondanks White's herkenbare stem is de link met bovengenoemde bands niet snel gelegd. De luisteraar wordt meegenomen van vrolijke
bluesy pianodeuntjes naar snerpende gitaarsolo's. Een cover van het vijftig jaar oude uptempo bluesliedje
I'm Shakin' maakt het album compleet. Het bevat wat mij betreft alle ingrediënten voor heerlijk luisterplezier zonder ook maar één overbodig liedje. Live voegt de zanger nog een extra dimensie toe, door het ene concert met zijn
vrouwenband en de volgende show met zijn mannenband op te treden. De rest van de redactie ontving het album deze week met open armen en voor mijn gevoel neemt Jack White met dit werk een plaats in die al lange tijd voor hem was gereserveerd.
Gijs Hablous
Klik
hier voor het archief.
