Na haar debuutalbum en drie clubtours stort ze zich op een theatertour. Singer-songwriter Eefje de Visser heeft die drukte nodig.
‘Als ik geen structuur heb, word ik lusteloos.’ 
Tekst: Erik van Rein
Foto's: Joeri Pisart
‘O ja, sorry. De chaos enzo’, verontschuldigt Eefje de Visser (26) zich. Drie kwartier geleden zou ze in gesprek gaan met ANS. Doordat er veel meer exemplaren van de single
De Stad worden verkocht dan verwacht, is ze druk in de weer met schaar en lijm. Ze beplakt de verkochte singles met een uitgeknipt werkje, zodat ze uitgeklapt verworden tot het silhouet van een stad. Zij is de enige die het kunstwerk in elkaar kan knutselen. Ook voor haar muziek is het typerend: vernuftig in elkaar gezette popliedjes in het Nederlands met grappige teksten waar de vinger niet op kan worden gelegd.
Dat haar liedjes in de smaak vallen, is wel duidelijk. Vandaag speelt ze twee keer voor een bomvolle zaal in LUX in het kader van haar theatertour, maar het succes reikt verder. Na het winnen van de Grote Prijs van Nederland in 2009 werd haar album
De Koek in 2011 met veel lof ontvangen. Wat volgde was een zomer vol festivals, met als hoogtepunt Lowlands. Ongeacht haar prille carrière en het feit dat ze in een van de kleine tenten stond, verkocht de cd van de singer-songwriter het best van alle Nederlandse artiesten op het festival. Ondanks die ontwikkelingen blijft ze een warhoofd. ‘Ik heb geleerd om hard te werken, maar ben nog steeds een enorme chaoot.’
Lanterfanten
Haar succes is niet vanzelfsprekend: Eefje was laks, podiumschuw en zingt in haar moedertaal, een zeldzaamheid in haar genre. ‘Bij mijn studie (de Rockacademie in Tilburg, red.) was ik aan het lanterfanten. Daarnaast was het mijn ambitie om liedjes voor anderen te schrijven, niet om zelf op de voorgrond te staan. Ik zag bescheidenheid als iets goeds.’
Met het winnen van de Grote Prijs werd verandering noodzakelijk. Eindelijk besloot ze knopen door te hakken. Ze stopte met studeren, vond een manager en dook de studio in. Haar geluid transformeerde van schuchter solo naar muziek met band, terwijl de intimiteit nog steeds aanwezig is. Samen met de muziek kreeg ook haar persoonlijkheid een andere vorm. ‘Ik ben heel anders tegen het leven aan gaan kijken. Waar ik eerst dromerig, zweverig en naïef was, ben ik nu een stuk serieuzer en heb meer passie voor wat ik doe. Door het succes raakte ik meer begeesterd en scherper. Ik durf meer en ben in alle opzichten beter.’
‘Ik moet bezig blijven’
Toch blijft Eefje gevoelig voor chaos, doordat ze veel vrije tijd heeft. Met de huidige theatertour doet ze drie optredens per week, de rest van de tijd is ze thuis. ‘Op veel momenten is het hard werken en dat vind ik supervet, want dan ben je achter elkaar door aan het optreden op allerlei festivals. Nu is er een heel rustige periode waarin je geen structuur hebt. Aan de ene kant is dat goed, want je hebt het nodig om bijvoorbeeld nieuwe liedjes te schrijven, maar dat doe je niet elke dag. Het is alsof je een lange vakantie hebt, waarbij je op een gegeven moment niet zoveel voldoening uit je dag haalt. Ik moet bezig blijven, want daar krijg ik energie van. Doe ik dat niet, dan word ik lusteloos.’
Volkomen andere opdrachten zijn een welkome afleiding als er minder optredens zijn. Zo componeerde Eefje alle muziek voor het toneelstuk
My First Suicide, over een jongen die zelfmoord als doel van zijn leven beschouwt. ‘Ik vind de regisseuse Sarah Moeremans erg goed en fris, dus deze opdracht wilde ik graag aannemen. Mijn eigen carrière heeft echter voorrang, die mag daar niet onder lijden.’
De koek is op
Juist die carrière profiteert van nieuw ontwikkelde concepten. Waar je zou verwachten dat na drie clubtours de rek wel uit het
De Koek is en het tijd is voor een nieuw album, had Eefje nog niet genoeg van optreden. Het gevolg is de huidige theatertour. ‘Veel van mijn liedjes passen ook goed in het theater en het is gaaf dat je met het decor kunt spelen, waarmee je veel sfeer kunt creëren. Eigenlijk was het dus een heel logische stap.’
Wat opvalt is dat in het theater lange, haast psychedelische stukken de boventoon voeren en er veel aandacht is voor licht. Dat, samen met het feit dat een band haar vergezelt, maakt dat er nogal een contrast is tussen Eefje de Visser live en Eefje de Visser op het album. In het tweede geval zijn de nummers namelijk vooral kort, klein en rustig. Op de vraag hoe dat komt wijst Eefje op het gevoel met de muziek en de ontwikkeling van smaak. ‘Sommige liedjes ben ik gewoon zat. Ik druk ze weg als ze voorbij komen op de afspeellijst van iTunes. Een aantal zijn vier jaar geleden geschreven, maar sinds die tijd ben ik zo veranderd dat ik bij die liedjes niets meer voel. Op een gegeven moment weet je niet meer wat je zingt en is het puur muzikaal geworden.' Het spelen met de band veranderde bovendien haar smaak en dus haar nummers. ‘Ik heb meer interesse gekregen voor instrumentele stukken en dit wil ik de ruimte geven op het podium.’
Die emotionele lading moet terugkomen op de tweede plaat. Hoe gaat die precies klinken? ‘Er moet meer één geluid op komen. Op
De Koek variëren de liedjes veel.’ Aan de Nederlandse taal houdt ze wel vast, want naar eigen zeggen scoort ze daarmee. ‘Het is een deel van het succes wat ik nu heb. Als ik Engelstalig heel goed was geweest, dan was dat minder opgevallen.’
Ook blijft ze bij intieme muziek. ‘Ik wil geen afstandelijkheid creëren met mijn muziek. Dat kan wel hoor, ik houd heel erg van Lykke Li en dat soort hipsterbandjes, maar dat wil ik zelf niet maken.’
Bekijk
hier de andere artikelen uit de januari-ANS.
