ANS

ANS liep deze maand mee met Mark Davids. Hij kleedt en gedraagt zich als een heer uit de jaren twintig. Davids huis in Amsterdam is gevuld met potten, pannen, meubels en pijpen uit het interbellum. 'Mijn volgende project is een klassiek toilet. Let dus maar niet op het moderne ding dat er nu staat.' Hij verzamelt dit alles bij zijn tochten langs Amsterdamse vintage winkels. Tijdens het banjeren door de straten trekt de gentleman veel bekijks. 'Sommige mensen willen zelfs even voelen aan mijn herenjas.' Ben je benieuwd waarom sommige mensen hem Al Capone noemen of hoe zijn huis eruit ziet? Bekijk de foto's hieronder. Foto's: Lisa Klaassen ... ‘Iedere dag stromen de mailtjes binnen van mensen over de hele wereld die iets willen weten over de eerste helft van de twintigste eeuw. Nu heb ik nog een computer, maar als deze kapot gaat, koop ik een laptop. Die kan ik mooi verstoppen onder een kleedje.’

 

De gemiddelde campusdag biedt heel nieuwe perspectieven zonder zicht. Om te ervaren hoe het met de voorzieningen aan de RU is gesteld, ging een ANS-redacteur samen met een blinde gids de campus over gewapend met een blindenstok en een doek voor de ogen. Tekst: Aniek Hikspoors en Kim Saris Foto: Joep Dooper Lucas de Jong (20) is al sinds zijn vijfde blind. Inmiddels zit hij in zijn derde jaar Bedrijfskunde aan de RU. Zijn trouwe viervoeter Okie leidt hem iedere collegedag over het terrein van de RU. In zijn vrije tijd is Lucas gids in het MuZIEum te Nijmegen, waar hij mensen rondleidt in verduisterde kamers. Dit maakt hem de perfecte gids voor vandaag. Lucas zal mij, geblinddoekt en wel, over het universiteitsterrein leiden om een beeld te geven van een collegedag als blinde student. ‘Het is leuk om te merken hoe bijzonder en interessant de mensen het vinden om voor een uurtje blind te zijn.’ Een verhelderende blik De dag begint met een blind busritje. Voor het instappen vraag ik de buschauffeur of hij bij de universiteit stopt. Met een lichte spot in zijn stem beaamt hij dit en een grinnik verraadt dat mijn zelfgeknutselde ‘blindheid’ er komisch uitziet. Ik onderdruk de neiging om mijn telefoon te pakken, in de wetenschap dat ik de tijd toch niet kan lezen. Lucas, die ons bij de bushalte opwacht, heeft daar een snufje voor. ‘Elke keer als ik mijn telefoon pak leest een stem de tijd voor’, vertelt Lucas. ‘De weg raak ik ook niet snel kwijt, want mijn gps-app vertelt me hardop waar ik me bevind.’ Na een snelcursus ‘hoe gebruik je een blindenstok’ zijn we klaar om de tocht naar het Collegezalencomplex te wagen. Al in de eerste minuut schrik ik van een karretje dat over de tegels ratelt. Lucas merkt mijn nervositeit en geeft me een goede raad: ‘Je moet in ieder geval niet spastisch van links naar rechts zwaaien met je stok.’ Snelcursus blindtypen Tijdens colleges kan Lucas tot op de letter volgen wat de docent vertelt. ‘Mocht me iets zijn ontvallen, dan kan ik altijd nog even met speciale software de PowerPoint doornemen.’ Op zijn laptop heeft Lucas een screenreader die hem de leesstof voorleest. Hij krijgt dezelfde lectuur voorgeschoteld als de andere studenten, maar de boeken moeten eerst speciaal voor hem toegankelijk worden gemaakt. ‘Ik stuur de boeken die ik moet lezen op naar de blindenbibliotheek en zij zorgen voor een digitale versie.’ Zonder speciale laptop probeer ik toch een college blind te volgen. De inhoud is opmerkelijk goed te volgen, ook zonder PowerPoint. Het videomateriaal dat wordt getoond gaat aan me voorbij, maar het grootste obstakel is het maken van aantekeningen. Blind typen blijkt ondanks vroegere typecursussen moeilijker dan gedacht. Navigatie op gevoel Ze zeggen dat het verlies van het ene zintuig ervoor zorgt dat de andere zintuigen op volle toeren gaan werken, daarom ben ik benieuwd of de Reftermaaltijden nu anders smaken. Eerst moet de draaideur worden getrotseerd, die houdt namelijk geen rekening met ons tempo. Als een kip zonder kop achter medestudenten aanlopen zit er niet in vandaag. Eenmaal binnen is het zoeken naar een zitplaats lastig vanwege stoelpoten die de weg blokkeren. Als we gaan zitten, gelukkig niet op iemands schoot, bekent Lucas dat hij niet zo’n fan is van de Refter. ‘In de Refter is het altijd druk. Ik ken er de weg niet en moet constant om hulp vragen’, zegt Lucas. ‘Veel liever maak ik in tussenuren een wandeling met Okie en eet onderweg mijn zelfgemaakte lunch op.’ Hij heeft gelijk, de Refter heeft geen voorzieningen voor blinde mensen en dit maakt eten hier zeer lastig. Het moeilijkst vindt Lucas het leggen van sociaal contact. ‘Ik vind het niet eng om mensen aan te spreken, maar ik kan me moeilijk aansluiten bij een groepje mensen’, legt Lucas uit. ‘Mensen communiceren veel met elkaar door middel van oogcontact, daarnaast is het lastig iemand terug te vinden na een leuk gesprek.’ Gelukkig heeft blind zijn ook zijn voordelen. ‘Ik hoef nooit hondenpoep op te ruimen.’ Kukelgevaar Lucas vermijdt de lift in de Erasmustoren zo veel mogelijk, toch ben ik benieuwd of we met de ijzeren takelbak daadwerkelijk bij de goede verdieping kunnen komen. Hoopvol druk ik op een van de liftknopjes. Er is slechts een lift waarin een stem je vertelt welke verdieping je hebt bereikt, maar om überhaupt in een lift te komen is hulp vereist. ‘Je kunt met geen mogelijkheid weten bij welke lift je moet gaan staan, aangezien er zes vlak naast elkaar zijn. Daarnaast sluiten de deuren veel te snel’, aldus Lucas. Met trappen hebben Okie en hij geen problemen, met een vaart snelt hij even later de trappen in de UB af. De collectie brailleboeken is hier minimaal. Kopieën maken is ook lastig voor een blinde. Lucas’ laptop is niet aangesloten op de universiteitsprinters en dan heb je ook nog de vele knopjes. Printen doet hij daarom thuis op zijn kamer. Blik op oneindig en gaan Aan het einde van de dag is het tijd voor de meest spannende beproeving: de straat oversteken. Okie is getraind om zebrapaden op te zoeken, gelukkig zijn die rondom de universiteit alom aanwezig. Hoewel de campus niet onveilig is, zijn de voorzieningen nog niet optimaal. Eten in de Refter, gebruik maken van de liften en even snel een opdracht printen blijken onmogelijke taken zonder een helpende hand. Soms sluit Lucas een collegedag af met een fitness-sessie in het sportcentrum. ‘Net als bij mijn colleges gaat Okie gewoon mee naar binnen. Hij leidt me naar een vast hoekje met fitnessapparaten.’ Vandaag gaat hij rechtstreeks terug naar zijn ouderlijk huis. ‘Het leven als blinde student is niet altijd even makkelijk, toch heb ik niet het idee dat ik iets mis.’ Bekijk hier de overige artikelen uit de december-ANS.

 

Waar de meeste poezen lui op de bank liggen, hebben sommige raskatten een carrière als showmodel. Kattensociëteit Neocat organiseert kattententoonstellingen waar de beesten behalve bewondering, ook prijzen kunnen ontvangen. ‘Fokken is niet voor pussies.’ Tekst: Aniek Hikspoors en Marit Willemsen Illustratie: Sanne Reckman Trotse baasjes, kattenkoppen en poezengejank. Mensen met een kattenallergie kunnen de Jan Massinkhal in Nijmegen vandaag maar beter mijden. Neocat organiseert daar een kattenshow waar meer dan vijfhonderd raskatten in de spotlights worden gezet. Na een aantal zenuwslopende keurrondes worden de mooiste exemplaren uitgeroepen tot kampioen. Zij zullen hun ras vertegenwoordigen in de eindstrijd om de felbegeerde titel ‘mooiste kat van de dag’. ‘We doen twee tentoonstellingen per jaar, maar zijn wel maanden bezig met de voorbereidingen’, vertelt Annette (65) voorzitter van Neocat. Haar kattencarrière begon 38 jaar geleden als exposant en ze weet daarom veel over de business. ‘Vroeger waren tentoonstellingen met 1100 katten heel gewoon, tegenwoordig zijn mensen minder bereid geld uit te geven aan hun kat.’ Een raskat is immers niet goedkoop en Neocat vraagt nog eens 25 euro per poezenbeest voor een plekje in de hal. Om daar te komen moet je prijspoes nog wel even door de medische keuring. Komt een kat bij de dokter ‘Even wat staart happen’, grapt dierenarts Moniek (58) terwijl puberkat Jimanie op de onderzoekstafel zijn achterwerk in haar gezicht wringt. De meeste katten ondergaan het getrek en gepor gedwee. ‘De meer ervaren showkatten komen al vroeg in de ochtend, dan valt het aantal uithalen nog mee’, lacht haar collega. Het onderzoek is noodzakelijk om vlooienepidemieën en de verspreiding van overdraagbare ziektes te voorkomen. Op een andere tafel wordt een wattenbol op pootjes eveneens onderworpen aan een grondige keuring. Plots ontdekt de dierenarts een gebrek. ‘Ach nee toch, geen klit’, roept de eigenaar ontsteld uit. Gelukkig heeft ze nog meer dan vier uur om dit schoonheidsfoutje weg te werken en haar plekje in de hal mooi in te richten. Kat in het bakkie Inmiddels hebben de meeste deelnemers hun plekje gevonden. Honderden uitbundig gedecoreerde kooien met luierende katten vullen de ruimte. ‘Het aankleden van de kooien hoort er gewoon bij, maar sommige exposanten gaan wel heel ver’, aldus voorzitter Annette. Dat de baasjes hun oogappeltjes toch graag verwennen blijkt uit de professionele portretfoto’s, heuse kattenhangmatten en nauwkeurig gedrapeerde tijgerprintdoeken die de verblijven versieren. Al deze poespas dient echter wel een doel: de aandacht trekken van fokkers. Je poes droppen bij een goede dekkater kan namelijk leiden tot prijswinnende kattenbaby’s. Bij sommige poezen prijkt zelfs een curriculum vitae op de kooi. De elf kilo zware kater Elano besteedt zijn vrije dagen bijvoorbeeld aan het opvrolijken van dementerenden en mensen met een beperking. Deelneemster Diana (49) is het in ieder geval gelukt om de aandacht naar haar prijsdieren toe te trekken. De kooi met haar Noorse boskatten is versierd met een enorme Noorse vlag, pluche elanden en trollenpoppen. ‘Mijn katten zijn mijn kinderen, als zij niet goed terecht komen, kan ik niet slapen’. Diana’s biologische kinderen, die op dat moment naast haar staan, beamen dit. De drukke moeder doet, zoals de meeste fokkers, alle poezenbevallingen zelf. Haar woonkamer is daarom bezaaid met medische kattensnufjes waaronder slijmzuigertjes, bevallingsmatjes, antibacteriële scharen en speciale verwarmingselementen. Kattige concurrentie Waar strijd is, zijn valsspelers. Zo is er op een andere tentoonstelling wel eens kauwgum in de vacht van een concurrerende kat geplakt en er is zelfs ooit een dier vergiftigd. Annette herinnert zich een ander merkwaardig incident: ‘Een van de keurmeesters zag tot zijn grote verbazing dat de poes die hij keurde afgaf. Het baasje had zijn kat eigenhandig een nieuw kleurtje gegeven.’ Door alle moeite die deelnemers doen lijkt het bijna alsof je rijk kunt worden met je troetelbeest, maar niets is minder waar. Een zak voer, kattenbakgrind en een kleine trofee is alles wat de kampioen mee naar huis mag nemen. Hoewel je van de liefde alleen niet kan leven, is passie voor veel exposanten toch de grootste drijfveer. Ook bij Neocat werkt bijna iedereen op vrijwillige basis. Annette: ‘Wat kan ik zeggen, katten zijn een verslaving.’ Volgens sommigen kan een poes je zelfs op emotioneel vlak helpen. Jaap (59) is al jaren vrijwilliger en zijn geborduurde kattenvestje verraadt dat hij verzot is op de pluizenbeesten. ‘Ik was jarenlang te gesloten, maar sinds ik een kat heb kan mijn vrouw precies zien hoe ik me voel. Het beest nestelt zich op mijn borst en dan weet ze dat er iets is.’ Op de catwalk Het eerste showmodel arriveert in de armen van zijn nogal nerveuze baasje. Deze wacht gespannen tot keurmeester Michel (46) zegt dat hij wel mag gaan zitten. Michel zit inmiddels zeven jaar in het vak en zal vandaag 29 katten voorgeschoteld krijgen. ‘Goede staartaanzet’, concludeert Michel terwijl hij de staart naar de snoet van het beest toe trekt. De kat lijkt er niet zo veel zin in te hebben en onderneemt een ontsnappingspoging. Dankzij Michels kundige handen komt de panikerende poes echter niet ver. Hij stelt het keurwaar op een sussende babytoon gerust: ‘Jij doet dit al voor de tweede keer, maar het is nog steeds eng hè?’ Een paar veertjes aan een stokje dienen ter afleiding van de gespannen sfeer. ‘Vaak zijn de dieren niet op hun gemak omdat de eigenaar dit ook niet is, katten zuigen als een spons alle negativiteit op’, meent Michel. In zijn jaren als keurder heeft hij best wat ongelukjes meegemaakt. Tijdens het onderzoeken van de testikels van een kater kreeg deze territoriumdrang en het dier besproeide de arme keurder met urine. Keurmeester worden is geen kattenpis. Een kattenkeurder in spe moet eerst minstens tien keer meelopen bij de professionals waarna er twee theorie-examens moeten worden afgelegd. Dit is slechts het begin, voor elk ras dat de beginneling vervolgens wil keuren, moet een aparte toets worden doorstaan. Ragnarok Sugar Daddy’s Hangover Na de keuring krijgen de eerste winnaars hun prijs. Een voor een worden de katten op het podium geroepen voor een paar minuten in de spotlights. De originele kattennamen vliegen de toeschouwer om de oren: Aphrodite van Spinnepoes, Crazy Cupcake, Ragnarok Sugar Daddy’s Hangover en X Trail Canary Hunter zijn slechts een greep uit de selectie. Tegen een achtergrond van glimmende bekers tonen de katteneigenaren hun kampioentjes aan de fotograaf. Een toeter op de camera trekt de aandacht van de verveelde poezen. Annette krijgt hier echter niks van mee. Het is druk achter de schermen waar de uitslagen op hoog tempo binnenstromen. Ze had gehoopt haar voorzitterschap dit jaar aan de wilgen te hangen, maar een opvolger heeft zich nog niet gemeld. ‘Zolang er geen nieuwe vrijwilligers opstaan, zal ik dit blijven doen.’ Bekijk hier de overige artikelen uit de november-ANS.