ANS

Plot: Alice en Mattia zijn beiden kinderen die door een traumatische ervaring eigenaardige persoonlijkheden zijn geworden. Mattia is extreem slim, maar sociaal onhandig en vreugdeloos. Alice is creatief, maar uiterst onzeker over haar uiterlijk. Ze zijn buitenbeentjes en passen niet in het plaatje. Tijdens hun puberteit ontmoeten ze elkaar en een vreemdsoortige relatie ontstaat. Doordat de film voortdurend heen en weer springt tussen de jaren 1984, 1991 en 2001, wordt langzamerhand duidelijk wat de sleutel is die beide karakters heeft gevormd. Waarom loopt Alice mank? En wat heeft gezorgd voor het zielenleed van Mattia? Na jarenlange distantie vinden ze elkaar terug op een cruciaal moment.

Plus: De film begint met heftige, bombastische muziek die je meteen rechtop in je stoel doet zitten en past bij het Italiaanse temperament dat de film uitstraalt. De sound is dan ook een weloverwogen aspect in deze boekverfilming. Schrijnende liedjes die in verschillende scènes worden herhaald tegenover onvoorspelbare, thrillerachtige geluiden die direct sfeer zetten. De cameratechnieken zijn al net zo uitgedacht. Bewuste onscherpheden, close-ups en uitgewerkte details maken de dialogen haast overbodig. Ook de manier waarop de gebeurtenissen door middel van flashbacks in elkaar zijn geweven, is goed uitgedacht. De zes hoofdrolspelers zetten de eigenaardige karakters bijzonder goed neer. Bewondering groeit wanneer degenen die de ‘oudere’ Alice en Mattia spelen (Alba Rohrwacher en Luca Marinelli), gedurende de film een verwaarlozing van hun lichaam ondergaan.

Min: Hoewel het begin erg sterk is, verliest de film halverwege vaart. Je zou welhaast denken dat aan de muziek en de cameratechnieken zoveel aandacht is besteed om iets te compenseren. Natuurlijk hoeft een boekverfilming niet parallel te lopen met het boek, toch heeft Saverio Costanzo wel erg eigenaardige keuzes gemaakt. Zo worden sommige personages geforceerd geïntroduceerd zonder verdere uitdieping. Ook de niet onbelangrijke symboliek van de priemgetallen wordt verwaarloosd. De overeenkomst tussen priemgetallen, die Giordano zo mooi verwoord als ‘argwanende, eenzame getallen’ en Alice en Mattia is prachtig. Helaas wordt er in de film niets mee gedaan.

Dus: Een knap staaltje filmtechniek, maar inhoudelijk vrij vaag, langdradig en te weinig uitgediept.

Film: De eenzaamheid van de priemgetallen (La solitudine dei numeri primi) Regisseur: Saverio Costanzo Speelduur: 118 minuten Genre: psychologisch drama

Deze film draait in Lux.