ANS

‘Mijn Jayden kan namelijk niet tegen gluten’ zegt de mevrouw in de wachtkamer. Ze heeft een snotterige baby op schoot die ademhaalt alsof er een kaasrasp in zijn longen verstopt zit. De mevrouw is in gesprek met een tweede mevrouw, die ook een baby op schoot heeft. ‘Oh praat me er niet van. Tegenwoordig stoppen ze alles vol met gluten. Lente doet het er ook slecht op. Ik maak al haar babyhapjes zelf, om die rommel eruit te houden.’ Lente is een blonde blozende meisjesbaby. Ze probeert nu al tien minuten het vieze lebberige knuffeltje van Jayden te stelen. Lente is echter te ziek om daadwerkelijk iets uit Jayden’s handen te kunnen pakken en Jayden is teveel aan het raspen om te kunnen huilen. ‘Wauw, ja Jayden’s vader is een held in de keuken. Hij kookt. Ik niet, ik ben een waardeloze huisvrouw zeg ik altijd. Maar ja, Jayden heeft zijn moeder thuis nodig, hè mannetje?’ Ze tikt Jayden op zijn bijzonder natte neus. ‘Oh nee ik zou me geen leven voor kunnen stellen zonder mijn fornuis. Lekker hapjes koken voor Lente, heerlijk. Een beetje pasta met tomaat en biologisch gehakt vindt ze heerlijk. Gaat er zo in’ vertelt de moeder van Lente apetrots. ‘In pasta zitten gluten.’ Ik weet dat ik me had moeten beheersen. Ik weet dat ik niets had moeten zeggen en ook de komende tien minuten gewoon had moeten luisteren, maar het was er uit voordat ik er erg in had. Lente’s moeder kijkt me aan alsof ze nu pas doorheeft dat ik ook in de wachtkamer zit. ‘Dat kan ik me niet voorstellen meisje, alles wat natuurlijk is daar zitten geen gluten in. Dat is toegevoegd door de voedingsindustrie. Heel slecht. Maar wat weet jij er nou van hè. Je hebt immers geen kinderen.’ Jayden’s moeder is het eens met Lente’s moeder. ‘Ja gluten zijn levensgevaarlijk en toch stoppen ze het overal in. Om ons afhankelijk te maken heb ik gehoord. Nou bij ons komt het er niet meer in hoor.’ Ik besluit er maar niet op in te gaan en mijn voorgenomen stilte te hervatten. Dat is lastig. ‘Lente is namelijk allergisch voor gluten. Daar gaat ze dood van.’ ‘Eet Lente brood?’ Ik wist dat ik het niet kon laten. ‘Natuurlijk eet ze brood, met een beetje smeerkaas. Alleen die Slankie smeerkaas hoor, niet die vette rommel waarmee ze babies al vroeg moddervet willen maken.’ ‘In brood zitten gluten.’ Jayden begint te huilen want Lente heeft eindelijk zijn knuffeltje te pakken. Zijn moeder heeft het niet door, beide vrouwen kijken me stomverbaasd aan. ‘Sorry?’ ‘Zoek maar op. Je kunt wel glutenvrij brood kopen hoor, voor Lente’s allergie.’ ‘Oh.’ Lente’s moeder baalt. Daar gaat de ziekte van Lente. ‘Jayden eet ook gewoon brood’ zegt de moeder van Jayden. ‘Nou misschien valt het dan wel mee met hun glutenallergie’ probeer ik voorzichtig. Dat is uiteraard een stap te ver. De vrouwen schakelen snel naar alle andere aandoeningen die Jayden en Lente hebben. Ze mogen geen blauwe smarties, geen koolhydraten en al helemaal geen vettigheid. De huisarts komt naar buiten en roept de moeder van Lente naar binnen. Opgelucht dat er niet nog meer schokkende onthullingen volgden loopt ze snel de wachtkamer uit. Jayden is ontroostbaar. In haar besnotterde knuistjes heeft Lente nog steeds zijn knuffeltje stevig vast.