ANS

Gisteren keek ik voor de achtste keer naar Bridget Jones’s Diary, een absolute klassieker in mijn ogen, goed genoeg om later aan de kinderen voor te schotelen als écht entertainment uit de goede oude tijd. Bovendien gaat een deel van mijn scriptie over Bridget – ja, mensen, dit is mogelijk als je Engels studeert – dus was het zeker een geoorloofde keuze.

Toen de film was afgelopen voelde ik me blij en tevreden dat Colin Firth en Hugh Grant weer met elkaar op de vuist waren gegaan, en dat ik niet zoals Bridget op de bank een hele bak ijs naar binnen had gelepeld, maar slechts een halve. Hoorah!

Toch knaagde er nog iets. Niet alleen was ik me door mijn diepgaande scriptieonderzoek opeens uiterst bewust van alle positieve en negatieve postfeministische implicaties van deze film, ook vroeg ik me af waarom ik voor de achtste keer wilde kijken naar Bridget die in haar ondergoed door de sneeuw achter Darcy aanrent. Waarom koos ik voor oud en vertrouwd in plaats van spannend en nieuw?

Het was niet de eerste keer dat ik liever een film keek die ik al gezien had, dan me aan een nieuwe te wagen, anders was ik waarschijnlijk niet tot acht keer Bridget Jones gekomen. Ik wierp een blik op mijn kast met dvd’s. Een duidelijke scheiding werd zichtbaar. Sommige films heb ik zo vaak bekeken dat er krassen op de schijf zitten, andere, zoals de gehele collectie van BBC Shakespeare toneelstukken, zitten nog in het plastic. Het knagende gevoel werd sterker: het gevoel dat ik ook ervaar tijdens het soggen, het gevoel dat ik iets anders zou moeten doen dan ik aan het doen ben.

Dit schuldgevoel zorgt ervoor dat ik nu bijna afgestudeerd ben, maar ook dat ik niet volledig kan genieten van een slechte romkom of een middelmatig boek. De druk is hoog want het leven is kort, dus moet je er alles uithalen en niet acht keer dezelfde film kijken. Er is geen tijd om in herhaling te vallen. Als je nu niet Leeft, doe je het nooit meer, vertellen we onszelf en bovenal anderen, terwijl we opscheppen over de spannende dingen die we de avond ervoor hebben gedaan. Mijn avond haalt het niet bij die van hen. Dat komt echter niet doordat ik me niet zat heb gezopen, niet naar een exclusieve pop-up tentoonstelling ben geweest en niet eens naar de nieuwe arthouse film van die bekende regisseur ben geweest. Het komt doordat ik te druk was met me schuldig te voelen over verspilde tijd om te lachen op het moment dat Bridget met haar dronken kop uit de taxi valt. Jammer.