ANS

Literair Productiehuis Wintertuin biedt deze week een variërend programma van lezers, dichters en muzikanten met het Wintertuin Festival. ANS hield het themagedicht ‘Wildverband’ van Joke van Leeuwen in het achterhoofd en nam vrijdagavond een kijkje bij Poetracks in Doornroosje. Tekst: Hendrieke Vossebeld Foto's: Anouk van Tiel Deze avond staan er zes optredens gepland, waarbij elke artiest een eigen muzikale versie van het gedicht van Joke van Leeuwen zal spelen. Poetracks talent Down in Norway mag vanavond aftrappen en verovert haar podiumplek door een erg donkere stem te laten horen. Mensen kijken aandachtig toe en die paar verkeerd gemikte noten doen niet af aan de tekstuele nummers die perfect bij dit festival passen. Case Mayfield lijkt door een zure appel heen te moeten bijten wanneer hij een zucht en een steun laat vallen na zijn versie van het gedicht. Het is niet stil in de driekwart gevulde zaal, wat de aandacht van zijn fijne stem doet afdwalen. ‘Als je niks kan horen, komt dat waarschijnlijk omdat je er doorheen ouwehoert’, merkt de ietwat geïrriteerde Mayfield op en het volume van zijn gitaar gaat omhoog. Nijmegen Rockcity-band Automatic Sam pakt dit anders aan en overstemt de zaal. Wat leek op een korte intro van het gedicht, wordt een twintig minuten lange ode aan het gedicht. Nijmegen mag potverdomme trots zijn; luid kan luider, hard kan harder en snel kan sneller. Zweetdruppels vallen op het podium en het geluid wordt nog krachtiger. Naast muziek presenteert Wintertuin vanavond het boek BANDEET, over het eten dat bands vooraf aan hun optreden krijgen voorgeschoteld. De speciaal hiervoor samengestelde band Bandeet Eetband, met bekenden uit verschillende Nijmeegse bands, speelt een aantal eet-gerelateerde covers. Porties stoofvlees en kleine perzikgebakjes worden ondertussen rondgebracht, en de band sluit af met een verrassend goede muzikale versie van ‘Wildverband’. Zanger Tommy Ebben brengt hierna met zijn akoestische gitaar weer wat rust in de zaal, maar mist iets pakkends. De slotact van het Belgische Kenji Minogue brengt sciencefictionsferen en de zingende dames winden zich nogal op. Als dit een hit is in België, loopt Nederland waarschijnlijk achter of houden wij simpelweg meer van onze eigen Rockcity. Het optreden is wel typerend voor de variété van de hele avond. Zes verschillende versies van ‘Wildverband’ en zes wisselende optredens verder, snap je dan ook meer de verwarrende, verrassende en tot nadenken aanzettende bedoeling van literatuur. Welkom op het Wintertuin Festival en tot de volgende.

 

In het kader van het Wintertuinthema ‘licht’ stelt ANS-Online vijf vragen aan verscheidene gastsprekers en muzikanten. Ditmaal: Automatic Sam. De jongens van Automatic Sam timmeren al een tijdje aan de weg. Na hun eerste album Texino uit 2011 is er dit jaar de opvolger Sonic Whip. Tussendoor hebben de heren niet stil gezeten, ze traden op bij onder andere de Zwarte Cross en De Affaire. Gisteravond brachten ze een psychedelische show op het Wintertuinfestival: voor Poetracks hebben ze het gedicht 'Wildverband' door Joke van Leeuwen vertaald naar muziek. Vijf vragen in het thema van dit festival: 'Het leven is al zwaar genoeg, laat de literatuur licht zijn.' Tekst: Loren Brouwers en Janna Gerrits Foto: Anouk van Tiel Hebben jullie liever licht of donker? Pieter: 'Dan ga ik toch voor donker, voor de muziek.' 'Soms doen we het licht uit als we repeteren. We kunnen bepaalde liedjes blind spelen. Je zit er soms een vakje naast, maar dat is ook wel leuk,' vult Erik aan. Pieter gaat door: 'Het zou ontzettend leuk zijn om op te treden als het volledig donker is. Aan de andere kant is licht ook wel onmisbaar nu de dagen zo kort zijn.' Toch verpest het donker de sfeer volgens Erik niet. 'Winterdepressie doen we niet aan, dat is de weekendroker onder de geestesziekten.' Wat kan volgens jullie het licht niet verdragen? 'Geen idee eigenlijk. Racisme? Of donker, dat kan het licht ook niet verdragen! Natuurlijk ook dat geouwehoer over Zwarte Piet,' zegt Jim. Erik is het daarmee eens: 'Dat zijn we helemaal zat, ook al beginnen we er nu wel weer over.' 'Camouflagebroeken, daar kan je echt niet mee naar buiten,' stelt Rense. Als laatste heeft ook Pieter een mening: 'Oneindigheid, daar word je helemaal naar van. Als je daar een avond over nadenkt, dan kan je de slaap niet meer vatten.' Waarom verdient jullie werk het om in de spotlights te staan? Pieter: 'Het is niet echt aan ons om daarover te oordelen. Wij maken gewoon muziek en het is leuk als het in de spotlights komt te staan.' Erik knikt. 'Zelf vinden we ons werk mooi, maar dat kunnen we niet van een ander eisen,' zegt hij. 'Ons werk is wel oprecht ofzo, we zitten hier niet de stoere rockband uit te hangen,' gaat Pieter verder. 'Het is echt wie we zijn en je hoort ons vieren samenwerken.' Dat is volgens Erik ook terug te zien in het optreden bij Poetracks: 'Vanavond wilden we ter plekke kijken wie wat zou spelen. Zo hadden we het gedicht ook geïnterpreteerd, daarvan is de laatste regel: "En bijna paste alles bijna prachtig." Dat hebben we in klank proberen te vertalen.' Wanneer tastten jullie voor het laatst in het duister? 'Rense tast compleet in het duister als hij naar Arnhem moet rijden. Eigenlijk niet eens per sé naar Arnhem, maar Rense weet nooit de weg. Hij moet wel de chauffeur zijn, want hij komt helemaal uit Zwolle,' aldus Erik. Pieter vult aan: 'In het duister tasten doen we verder niet zoveel, het boeit ons gewoon niet als het een rotzooi is. Rommel is leuker dan structuur. Als we op tour gaan moeten we vaak op de dag van vertrek nog de bus regelen. Soms denk je: "Wat een teringzooi", maar dat denken we eigenlijk elke week.' Waar hebben jullie een zwaar hoofd in? Pieter kijkt moeilijk. 'Ouderdom, omdat je dan zo weinig hebt om naar uit te kijken. Je zit gevangen in de tijd en je kunt het roer op een gegeven moment niet meer omgooien. Als het je supervet lijkt om te leren schilderen dan ben je de pijp uit voor je er goed in bent,' zegt hij. Erik: 'Ik snap ook geen hol van oorlog. Het is van alle tijden en het lijkt nooit meer weg te gaan, maar ik vind het onzin dat mensen een acht meter hoge muur bouwen zoals bij de grens van Israël en Palestina. Het is daar een dikke teringzooi. Je moet niet aan iemands vrijheid zitten, laat elkaar gewoon met rust.' Pieter is het daarmee eens. 'Volgens mij zijn we te liberaal voor de rest van de wereld,' zegt hij. 'Je moet kunnen doen waar je zin in hebt. Die interviews worden we trouwens ook wel zat.'