ANS

In het kader van het Wintertuin-thema ‘het leven is al zwaar, laat de literatuur licht zijn’ stelt ANS-Online vijf vragen aan verscheidene gastsprekers en muzikanten. Ditmaal; Mustafa Stitou. Mustafa Stitou (39) debuteerde in 1994 op twintigjarige leeftijd met de dichtbundel Mijn vormen.  Na het winnen van een aantal prijzen en een rol als stadsdichter van Amsterdam, kwam hij dit jaar met zijn vierde bundel Tempel. Uit dit werk droeg hij een aantal gedichten voor op het Wintertuinfestival. Tekst: Kiki Kolman en Guusje van den Ouweland Foto: persoonlijk archief Mustafa Stitou Heeft u liever licht of donker? ‘Mijn antwoord is denk ik ook door anderen gegeven: beide. Licht alleen lijkt me heel vermoeiend en enkel donker lijkt me erg zwaar. Letterlijk genomen: ik ben meer een avond- dan een ochtendmens. Ik heb de nacht nodig om te kunnen lezen, denken en schrijven.  Mijn verbeelding lijkt dan verder te reiken. Toch is mijn concentratievermogen en helderheid 's ochtends ook goed.’ Wat kan volgens u het licht niet verdragen? ‘De leugen. Er zijn weinig dingen die ik mezelf met succes heb afgeleerd, maar liegen is er een van. Dat doe ik niet zo snel.’ Waarom verdient uw werk het om in de spotlight te staan? ‘Wat ik vaak hoor is dat mijn werk toegankelijk is, maar toch complex. Daar kan ik mij wel in vinden. In een gedicht, gericht aan een vogel, schreef ik dat eens: “Regen drinken, zingen met een bek vol mieren”. Zingen, dat is licht, en die bek vol mieren, dat is donker. “O niet minder duister en licht dan die van jou, holenbroeder, is de bron waaraan ik ben ontsprongen!” De bron waar zowel dichter als vogel uit voortkomen is tegelijkertijd licht en duister en dat geldt natuurlijk voor de hele natuur.’ Wanneer tastte u voor het laatst in het duister? ‘Net onderweg van het station hiernaartoe. Ik hoorde geschreeuw en iemand huilen. Een vrouw werd geslagen door een man. Wat doe je dan? Doorlopen kan niet, dat zou die leugen zijn die het licht niet verdraagt. Dus ik merkte dat ik een paar stappen zette in de richting van de man. Hij begon tegen me te schreeuwen en mijn hart ging enorm tekeer. Ik zei niets, keek hem rustig aan en terwijl hij mij uitschold, pakte zij haar tas en sloop weg. Toen keerde langzaam het licht weer terug en liep ik door.’ Waar heeft u een zwaar hoofd in? Net als Hanna Bervoets eerder deze avond, kost het beantwoorden van deze vraag Stitou grote moeite. ‘Ach, laten we het simpel houden. Ik heb er een zwaar hoofd in dat Frankrijk ver komt op het WK.’    

 

Loren Brouwers is gisteravond verkozen tot nieuwe campusdichter. Zij won de jaarlijkse wedstrijd en mag dus komend collegejaar het Nijmeegse studentenleven poëtisch verslaan. De jury vond haar voordrachten vol 'interessante observaties' en ook grappig op hun tijd. Brouwers is uiteraard blij met de benoeming. 'Ik zie het als een mooie uitdaging om meer over gerichte onderwerpen te schrijven. Ik vind dat ik nu nog te veel over mezelf schrijf.' Opmerkelijk is dat deze dichter nog geen RU-student is. Komend jaar start zij als eerstejaars Algemene Cultuurwetenschappen, maar dit jaar is ze formeel gezien nog HAN-student. Zij kwam bij de wedstrijd terecht doordat zij voorgaande campusdichters kende. 'Ik heb de organisatie gemaild of ik mee kon doen en dat bleek geen probleem.' Benieuwd wat je volgend jaar mag verwachten? Hieronder vind je een van de gedichten die Loren gisteravond voordroeg.

MADE IN CHINA Soms ben jij als Chinese meisjes in een slaapzaal. Gisteren dan. Je deed de afwas leegde het bakje etensresten en kwam zuchtend naast me zitten het water in je lijf verdwenen in het afvoerputje, leeggelopen langs je vingertoppen je pupillen draaiden rondjes tegen de slaap zoals Chinese meisjes met ogen vol wasknijpers in fabrieken wachten tot ze mogen liggen.

 

Ook dit jaar zal de binnenstad van Nijmegen het decor vormen voor poëziefestival Onbederf'lijk Vers. In de aanloop naar het evenement op 22 oktober, plaatst ANS iedere week een gedicht van een dichter die zijn/haar kunsten vertoont tijdens dit culturele festival. Het gedicht van deze week is van Kelly van den Bosch (22), student Grafische vormgeving aan ArtEZ in Arnhem.       We schreven Ik schrijf je. Ik schrijf je over vlinders. (we schreven zoveel we konden) Ik schrijf je over dingen die je mist, terwijl je niet wist dat ze bestonden. Ik hield je vast. Je hand, je haren. Het was slechts tien jaren later. We praatten. We kwamen nauwelijks tot bedaren. We praten honderd uren. We hadden nooit zo veel gepraat. We hadden de honderd nooit gehaald. (het mocht van mij wel langer duren)

 

Ook dit jaar zal de binnenstad van Nijmegen het decor vormen voor poëziefestival Onbederf’lijk Vers. In de aanloop naar het evenement op 22 oktober, plaatst ANS iedere week een gedicht van een dichter die zijn/haar kunsten vertoont tijdens dit culturele festival. Het gedicht van deze week is van Maarten Buser (23), die is afgestudeerd aan de Radboud Universiteit in Nederlandse Taal en Cultuur en Nederlandse Letterkunde.       Sybille Les biens-aimés sont malheureux -Guillaume Apollinaire Mijn horoscoop lees ik elke morgen, in twee kranten. Daarna de jouwe Voor de vorm lees ik ook die van hem; we zijn toch al een driepotig dier Als die orakels niet blijken te volstaan (niet dat ik in zoiets geloof), ga ik wc-deuren langs, spiegels; misschien heeft iemand met lippenstift mijn instructies voor de dag opgeschreven

 

Ook dit jaar zal de binnenstad van Nijmegen het decor vormen voor poëziefestival Onbederf’lijk Vers. In de aanloop naar het evenement op 22 oktober, plaatst ANS iedere week een gedicht van een dichter die zijn/haar kunsten vertoont tijdens dit culturele festival. Het gedicht van deze week is van Rik Sprenkels (26), die is afgestudeerd aan de Radboud Universiteit in Fysische Chemie.       Het café van LUX De jongen in de sjaal ooghoekte het meisje twee blauwe ogen vanachter de stralende laptop die zijn wallen accentueerde. Hij zou haar niet aanspreken. Maar misschien als hij heel stil doortypte en daar dan heel interessant bij keek zou ze hem stilletjes bewonderen. Dat hoopte hij dan.

 

Vanavond zal de binnenstad van Nijmegen het decor vormen voor poëziefestival Onbederf’lijk Vers. In de aanloop naar het evenement van vanavond, plaatste ANS iedere week een gedicht van een dichter die zijn/haar kunsten vertoont tijdens dit culturele festival. Het laatste gedicht van de reeks is van Joris Brussel (27), die een dichtrubriek heeft bij 3FM.       Henkie Henkie die was volgens de juf anders gebouwd dan wij. Daarom deed ie van die domme dingen zoals stiekem op stoepkrijtjes knarsen en stoute woorden over het schoolplein schreeuwen terwijl alle juffen en meesters het konden horen. Weet je nog die Henkie? God, wat was ie gek. Gekke Henkie is nu gekke Henk en op bloedeloze dagen als het windstil is plakt hij met Prittstift meeuwen terug in de hemel en fluistert hij ze verzonnen woorden toe waar alleen hij zelf de betekenis van kent. De rest van de klas doet nu van die domme dingen als werken en zorgen baren over ons investment capital terwijl we uit frustratie op snoepkrijtjes knarsen en stoute woorden over het schoolplein schreeuwen tegen onze ex-vrouwen terwijl alle juffen en meesters het kunnen horen. Weet je nog die Henkie? God, wat zijn we gek.