ANS

Wie: Stefan de Vries, vierdejaars aan de RU Voorwerp: Magic Wand

Tekst:Michiel van Lokven en Annemarie Verschragen

Foto:Anders Hoendervanger

Dit artikel verscheen eerder in de intro-ANS

Wat heb je in je handen?
‘Dit is een Magic Wand, een vibrator die oorspronkelijk bedoeld is voor nekmassages. Met dit apparaat kun je iemand een heftig orgasme geven. Als je het tegen de klit zet, valt er niet tegen een orgasme te vechten: je moet je partner echt de mond snoeren met een bal. Ik heb weleens iemand gehad die zei dat ze van de Wand niet klaar zou komen, dat was natuurlijk bluf. Met drie anderen hield ik haar vast, binnen twee minuten was ze helemaal kapot en kwam ze. Voor mij hoort dit voorwerp bij het BDSM-spel (Bondage, Discipline, Sadisme en Masochisme).’

Wat is BDSM voor jou?
‘Het gaat mij om het machtsspel, aan pijn beleef ik geen plezier. In het spel bestaan echter veel variaties. Zo kan BDSM ook worden gebruikt om een rechte houding of zelfvertrouwen aan te leren. Wat ik leuk vind, is het verbieden van uitingen als “oh god”. Je ziet dan hoe iemand zich inhoudt. Soms zegt mijn partner in het spel iets verkeerd. Dan pak ik haar bij de haren, buig haar over de tafel en sla een paar keer. Het hoeft niet per se allerlei voorwerpen te behelzen. In de Refter is een blik naar mijn vriendin genoeg om haar herinneringen aan een eerder spel terug te laten komen. Dan denkt ze: “Nu moet ik mijn bek houden.”’

Hoe ben je aan BDSM verslingerd geraakt?
‘Mijn vriendin en ik zijn er ongeveer drie jaar geleden mee begonnen. Het startte met een tik op de billen en daarna werd het al snel ruiger. Dat leidde tot het aanschaffen van allerlei speeltjes. Toen mijn moeder achter mijn interesse kwam, gaf ze me een boek over knopen, een mooi gebaar. Inmiddels heb ik 30 meter touw, een mondbal, zwepen en nog veel meer.’

Is je beeld van vrouwen veranderd door je interesse?
‘Ja, ik heb nog meer respect gekregen voor vrouwen. Communicatie en vertrouwen zijn belangrijk tijdens BDSM. Mijn vriendin en ik hebben hierdoor een ongelofelijk goede relatie gekregen. Bij het grote publiek bestaan veel waanideeën, bijvoorbeeld dat je altijd in leer loopt, vrouwen niet respecteert of altijd meester wil worden genoemd. Door 50 Tinten Grijs zijn er nu steeds meer idioten die niet aan veiligheid denken of stopwoorden negeren. Dat laatste is gewoon verkrachting.’

De naam van de geïnterviewde is op verzoek gefingeerd.

Klik hier voor de overige artikelen uit de intro-ANS.

Wie:Anouk Teunisse (22), vierdejaars Communicatiewetenschappen en voorzitter van studentenroeivereniging Phocas
Voorwerp:Phocas-bestuursjas

Tekst: Daan van Acht en Tijs Sikma
Foto: Bastiaan Buurman

Dit artikel verscheen eerder in de december-ANS

Wat is er zo bijzonder aan dit vieze vod? ‘Dit jasje symboliseert mijn functie binnen het bestuur en aan het einde van mijn bestuursjaar naai ik mijn naam in de voering. Het voorzittersjasje heeft maat XL, de belangrijkste functie staat garant voor de grootste maat. Ik verzuip er helemaal in. Bij alle Nederlandse studentenroeiverenigingen is het heel normaal dat het bestuur zo’n kapotgetrokken en weer in elkaar genaaide jas draagt.’

Hoe komt de jas zo smerig?
‘Hij heeft inmiddels al negen jaar geen wasmachine gezien en ruikt daarom zo sterk naar bier. Onze constitutieborrels gaan er nogal heftig aan toe, vandaar ook de scheuren. Je mag de jas alleen zelf naaien en dit niet uitbesteden. Zulke tradities vind ik mooi. De jasjes worden om de vijftien jaar vernieuwd, al pleit ik ervoor om ze langer te behouden. Ik vond laatst op zolder een heel oude bestuursjas, eigenlijk zouden we die weer moeten gaan dragen.’

Vanwaar deze traditie?
‘De gewoonte om deze jasjes te dragen is lang geleden komen overwaaien uit Engeland. Leden droegen het om warm te blijven terwijl ze naar de start roeiden. Pas later zijn ze gaan dienen als officiële kleding voor het bestuur.’

Schaam je je niet om in die gele lap officiële gelegenheden bij te wonen?
‘Nee, ik draag hem met trots. Bij de rectoraatsoverdracht stonden we in de kerk met zeshonderd man. Iedereen was in pak en wij stonden daar in die gele jasjes. Bas Kortmann, de toenmalige rector, zei vlak van te voren dat hij het juist ontzettend mooi vond als we de jasjes zouden dragen. Een aantal mensen klaagden wel over de bierlucht.’

Wat is het heftigste dat deze jas heeft meegemaakt?
‘Tijdens onze constitutieborrel had een andere roeivereniging alle ramen en deuren uit de borrelruimte van het botenhuis gejat en ze in het water gegooid. Omdat we wisten dat er spullen gestolen zouden worden, zijn we van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat bezig geweest om van alles uit het huis te halen. Dat mocht niet baten. Uiteindelijk moesten we, bij gebrek aan ramen en deuren, beneden in het botengedeelte tussen de muizen slapen.'

Klik hier voor de overige artikelen uit de december-ANS.

Wie: Pepijn (23), Masterstudent Rechten, fervent RU-aanklager
Voorwerp: Wetboek

Tekst: Auke van der Veen en Annemarie Verschragen
Foto: Simone Both

Dit artikel verscheen eerder in de februari-ANS

Hoeveel lef heb je nodig om de universiteit vier keer aan te klagen?
‘Je moet het omdraaien: de universiteit heeft het lef zich niet aan de wet te houden. De RU heeft de brutaliteit mij niet te geven waar ik recht op heb en durft te zeggen: loop jij maar lekker tegen de muur op, dan zijn wij er vanaf. Die vlieger gaat dus niet op. Dan krijgen ze Pepijn Eymaal tegenover zich, zoals ze gemerkt hebben bij het niet toekennen van mijn bestuursbeurzen na een onrechtmatige procedure.’

Gebruik je de wet om te schoppen tegen de gevestigde orde?
‘Dat zal het neveneffect zijn. Je kunt het schoppen noemen, je kunt ook zeggen: de orde is niet conform waar ik recht op heb, dus misschien zou die anders moeten worden gevestigd. Zo heb ik laatst de deurwaarder op de RU afgestuurd om mijn griffiekosten terug te krijgen. Wanneer je ergens recht op hebt, moet je het ook opeisen, anders wordt het recht hol.’

Is procederen een hobby van je?
‘Het is leuk je gelijk te halen en te krijgen, maar een hobby zou ik het niet noemen. Scouting is een hobby, of zeilen, of modeltreintjes verzamelen. Het geeft wel veel voldoening, wanneer ik studenten bijsta als zij geschillen hebben met bijvoorbeeld de RU of hun huurbaas. Ik vind dat iedereen zelf juridische ervaring op zou moeten doen, want zonder praktische invulling heeft een wetboek geen waarde. Bij de rechtenstudie komt de praktijk niet aan bod.’

Ben jij een luis in de pels van de RU?
‘De universiteit is slechts een inschrijving bij de Kamer van Koophandel, het is niet persoonlijk. Je kunt verschillende kanten op redeneren: dat studenten je voor de rechter dagen, kan betekenen dat de rechtenopleiding is geslaagd en ervoor zorgt dat zij weten hoe het wetboek kan worden ingezet. Het kan ook zijn dat de universiteit aan het klunzen is. Een instituut als de RU zou zich kunnen afvragen waarom het zich door een student laat kisten. Ik bedoel, we hebben er 19.000 rondlopen. Je op de kast laten jagen is in sommige gevallen een keuze, hoewel ik me kan voorstellen dat de naam Eymaal daar inmiddels wel aan bijdraagt.’

Klik hier voor de overige artikelen uit de februari-ANS.