ANS

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Jack White - Blunderbuss (2012) Na jaren van succes met The White Stripes liet het solodebuut van rockvirtuoos Jack White even op zich wachten. Hij koos eerst voor projecten met zijn andere twee bands, The Raconteurs en The Dead Weather. Geen genre is hem vreemd en de haast oneindige variatie die in zijn discografie te horen is schept hoge verwachtingen. Afgelopen jaar bracht hij Blunderbuss uit, het eerste album onder zijn eigen naam. Naar eigen zeggen had het muzikale genie pas bij deze plaat het gevoel dat geen enkel nummer onder invloed van iets of iemand anders dan hemzelf tot stand kwam. Dit is dan ook duidelijk te merken: ondanks White's herkenbare stem is de link met bovengenoemde bands niet snel gelegd. De luisteraar wordt meegenomen van vrolijke bluesy pianodeuntjes naar snerpende gitaarsolo's. Een cover van het vijftig jaar oude uptempo bluesliedje I'm Shakin' maakt het album compleet. Het bevat wat mij betreft alle ingrediënten voor heerlijk luisterplezier zonder ook maar één overbodig liedje. Live voegt de zanger nog een extra dimensie toe, door het ene concert met zijn vrouwenband en de volgende show met zijn mannenband op te treden. De rest van de redactie ontving het album deze week met open armen en voor mijn gevoel neemt Jack White met dit werk een plaats in die al lange tijd voor hem was gereserveerd. Gijs Hablous Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Miles Kane - Don't Forget Who You Are (2013) Toen ik Miles Kane in de zomer van 2012 op Rock Werchter zag spelen, was ik niet meteen verkocht. Zijn muziek kwam over als een mix van bekende Britpop'ers als Noel Gallagher (Oasis) en Alex Turner (Arctic Monkeys), maar dan minder. De frontman van The Rascals overtuigde niet met zijn solodebuut. Als liefhebber van Britpop stelde dit album, Colour of the Trap, mij teleur: de tracks waren cliché en net niet catchy genoeg. Ondanks goede zang, prima gitaarspel en zijn opzwepende karakter wist Miles Kane niet de juiste snaar te raken tijdens het optreden in België. In tegenstelling tot zijn solodebuut trok de tweede soloplaat van de Brit, Don't Forget Who You Are, wel meteen mijn aandacht. Dit kwam vooral door de single Better Than That, die mij keer op keer opvrolijkt. Tijdens een lange autorit zing ik, inclusief Brits accent, luidkeels mee met deze pakkende track. Het hardere Give Up en het zoetere Fire in my Heart zorgen voor het juiste evenwicht tussen ruige rock en melodieus pianospel. Gelukkig weet de rest van de redactie deze plaat ook te vinden via Spotify, dit maakte vermoeiende dagen op kantoor tijdens de tentamenperiode een stukje dragelijker. Gijs Hablous Klik hier voor het archief van ANS luistert.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Young and Sick - Young and Sick (2014) Wie denkt dat goede dj's het enige muzikale exportproduct van Nederland zijn, heeft het mis. Limburger Nick van Hofwegen maakte albumcovers voor grote namen als Foster the People, Maroon 5 en Robin Thicke. Ondertussen werkte de artiest aan een muzikaal project onder de naam Young and Sick. Het gelijknamige debuutalbum komt volgende week uit, maar is nu al te streamen. Gelukkig maar, want hoe eerder we van de dromerige synthesizers en jazzy drumbeats kunnen genieten, hoe beter. De blazers en psychedelische stemmen maken de plaat zweverig en dansbaar tegelijk. Tracks als Gloom doen denken aan een mix van James Blake en R. Kelly. Wie hier live getuige van wil zijn, moet helaas nog even geduld hebben. Young and Sick tourt voorlopig alleen door de VS. Gijs Hablous Klik hier voor het archief.