ANS

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Miles Kane - Don't Forget Who You Are (2013) Toen ik Miles Kane in de zomer van 2012 op Rock Werchter zag spelen, was ik niet meteen verkocht. Zijn muziek kwam over als een mix van bekende Britpop'ers als Noel Gallagher (Oasis) en Alex Turner (Arctic Monkeys), maar dan minder. De frontman van The Rascals overtuigde niet met zijn solodebuut. Als liefhebber van Britpop stelde dit album, Colour of the Trap, mij teleur: de tracks waren cliché en net niet catchy genoeg. Ondanks goede zang, prima gitaarspel en zijn opzwepende karakter wist Miles Kane niet de juiste snaar te raken tijdens het optreden in België. In tegenstelling tot zijn solodebuut trok de tweede soloplaat van de Brit, Don't Forget Who You Are, wel meteen mijn aandacht. Dit kwam vooral door de single Better Than That, die mij keer op keer opvrolijkt. Tijdens een lange autorit zing ik, inclusief Brits accent, luidkeels mee met deze pakkende track. Het hardere Give Up en het zoetere Fire in my Heart zorgen voor het juiste evenwicht tussen ruige rock en melodieus pianospel. Gelukkig weet de rest van de redactie deze plaat ook te vinden via Spotify, dit maakte vermoeiende dagen op kantoor tijdens de tentamenperiode een stukje dragelijker. Gijs Hablous

Klik hier voor het archief van ANS luistert.