ANS

Plot: ‘Is hij het echt?’ ‘Nahhhh. Dat kan hem niet zijn.’ ‘Jaweeeeeeel.’ ‘Hm, hij is best lekker!’ (verleidingsact volgt)

Het leven van Hollywood-ster Johnny Marco (Stephen Dorff, ondanks de afgetrainde bierbuik inderdaad nog best een lekkertje) lijkt een feestje. Drank, drugs, dure auto’s, bloedmooie gewillige vrouwen en luxe hotels met grote zwembaden zijn aan de orde van de dag. In werkelijkheid is Marco’s bestaan echter - hoe kon het ook anders - één grote façade. De bloedmooie vrouwen die hij bij bosjes heeft gedumpt, sturen hem de godganse dag pissige smsjes. De drank zorgt ervoor dat hij zijn pols breekt en erbij loopt als een lijk dat net is aangespoeld na een driedaagse drijftocht op zee. Iedere ochtend neemt Marco een zooi pillen in om de kater te compenseren. Angst voor paparazzi maakt dat hij nooit ontspannen in de auto zit. En als het even tegen zit, is er niemand waarbij de filmster terecht kan voor een goed gesprek. Ware vrienden heeft hij namelijk niet. Dan komt plots zijn elfjarige dochter Cleo (Elle Fanning, het zusje van) zijn leven binnenvallen. Opeens wordt alles anders, betekenisvoller.

Plus: Regisseur Sofia Coppola (inderdaad, de dochter van) won met Somewhere als eerste Amerikaanse vrouw de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië. Zij zal dit mede te danken hebben aan de buitengewoon mooie beelden en prima acteerprestaties van zowel Stephen ‘oude rot’ Dorff als nieuwkomer Elle Fanning. De vader-dochterrelatie die zij samen neerzetten is naast enigszins bizar ook erg ontroerend. De minimale aanwezigheid van (diepgaande) dialoog, hetgeen het gevoel van eenzaamheid enorm versterkt, spreekt eveneens voor deze film. Tot slot is de subtiele humor geniaal. De verveelde en tegelijkertijd verbaasde blik die Dorff tevoorschijn tovert als een blonde tweeling een ‘sexy’ paaldansact opvoert, doet niemand hem na. En dat hij op een houten plateautje moet staan om langer te kijken dan zijn vrouwelijke co-ster, is aandoenlijk en hilarisch tegelijk. Oh ja, de soundtrack met o.a. nummers van The Police, Gwen Stefani en The Strokes is ook erg fijn.

Min: Als je snel op je feministische teentjes bent getrapt, kun je deze film beter mijden. Marco’s hitsige, onderdanige, rondborstige fans zijn niet bepaald een uithangbord voor het vrouwelijke geslacht. Gelukkig maakt zijn verstandige, zorgzame dochter - als enige waardige vrouw in Somewhere - een hoop goed. De film heeft overigens een zwaar zoetsappig kuteinde.

Dus: Vermakelijk, maar mede door het einde niet zo goed als Coppola’s eerdere films (bijvoorbeeld The Virgin Suicides en Lost in Translation). Haar eerdere werk was in vergelijking een stuk indrukwekkender, vernieuwender en prikkelender. Maar goed, Chris Pontius (oftewel: Jackass’ party boy) en Benicio del Toro hebben een gastrol en je komt zeker niet slechter de bioscoopzaal uit dan dat je gekomen bent. Gewoon gaan dus.

Film: Somewhere Regisseur: Sofia Coppola Speelduur: 97 minuten (net te lang) Genre: Drama

Somewhere was eind januari te zien op het International Film Festival Rotterdam; in maart draait de film in de Nederlandse bioscopen.