In Beeld: feest in stuka's (1)
Maar liefst twintig kamers waren gisteren onderdeel van Stukafest. Kijken en luisteren naar kunst, literatuur en muziek op iets te kleine kamers. ANS fietste mee met twee routes en hieronder zie je De Blonde Jongens en Tim, Go Short met Michiel ten Horn en Kids With Guns. Later op de dag Dance/Change, Mattijs Verhallen en Yotka & Jobbe op de gevoelige plaat.
Tekst: Mickey Steijaert Foto's: Mirte ten Broek
Wanneer de deur van Graafseweg 4a openzwaait krijgt de gast meteen al een fraai tafereel voorgeschoteld: 5 jonge goden in te korte broekjes die op het trappenhuis vrolijke liedjes zingen. Het blijken De Blonde jongens en Tim te zijn. Even later geven zij in de studentenkamer boven een voorstelling weg die nog het beste kan worden getypeerd als slapstick-opera.
Als toeschouwer zit je geen moment veilig op je stoel. Het ene moment staan de jongens nog onschuldig een liedje te zingen over stoelen en fauteuils, een tel later kan er zomaar een kruis in je gezicht hangen. Deze methode werkt: het publiek loopt warm en zelfs de aanwezige meisjes roepen gretig heteronormatieve kreten met de heren mee: 'Smack her in the face!'
En er werd wat afgetongd...
Op een propvolle kamer driehoog aan de Hendrik Hoogersstraat vertelt de jonge regisseur Michiel ten Horn over zijn werk, waar we gelukkig ook nog een mooie selectie uit te zien krijgen. Onder het genot van broodjes knakworst komen zijn videoclip voor het nummer Put it Back Down van Seymour Bits (aka Bas Bron) en zijn korte film Arie voorbij.
Vanaf 14 februari draait Horns eerste lange film, De Ontmaagding van Eva van End, in LUX. We krijgen de trailer te zien, waarna de sessie eindigt met een vragenrondje. Gelukkig maar: er zijn te weinig stoelen waardoor de gasten het zich gemakkelijk moeten maken op de vloer.
Met een houten kont gaan we verder naar de slotact, Kids with Guns in SSHN-complex Van der Brugghenstraat. Het duurt even voordat de electropopband de voetjes van de vloer krijgt, maar na een kwartier beginnen de pannen in de keuken te klapperen door dansende studenten.
De band creëert een hele eigen dynamiek door tussendoor een praatje te maken met de gasten. 'Hé, jij daar in je wollen trui. Wat vind jij ervan?'
Wanneer de avond tegen zijn einde loopt staat zanger Niek Eilander meer in dan voor het publiek, dat hier trouwens beduidend minder enthousiast lijkt dan het gedurende de act was.