ANS

Vandaag is het tweede paasdag. Geen idee waar die tweede dag vandaan komt, misschien was de christelijke inspiratie op. Ik bedoel maar, zo creatief zijn die feestdagen niet. Eerste kerstdag... Vondst: tweede kerstdag. Degene die dat bedacht mocht vast door voor de koelkast. Toegegeven, zo houd je het lekker overzichtelijk en die extra vrije dagen geven de economie ook nog een stimulans. Op tweede paasdag gebiedt de meubelbranche ons namelijk naar hen toe te komen om samen de kortstondige opstanding van een Ikea of Leen Bakker te vieren. Kortstondig, omdat de consument de rest van het jaar de hand angstvallig op de knip houdt – het is tenslotte crisis.

Als we in het kader van Pasen iemand zouden mogen kruisigen, dan stel ik een willekeurige topbankier voor. Beter nog: een Cypriotische, want je bent toch wel een gore hond als je als bankier je landgenoten laat opdraaien voor verloren geld dat grotendeels niet eens van hen is, maar van louche figuren uit Rusland. Zwart geld dat je destijds gretig aannam maar dat nu, door je inhalige waaghalzerij, is verdampt. Eurogroepvoorzitter Jeroen Dijsselbloem geeft de garantie dat elke Cyprioot met een tegoed onder de honderdduizend euro veilig is. Loze woorden. Dijsselbloem kan garanderen wat hij wil, Cyprus zelf moet die garantie waar maken. Ik zou er letterlijk mijn geld niet op durven inzetten.

Dit smerige schaakspel kent alleen verliezers. De maatschappij plukt de wrange vruchten van jarenlang financieel wanbeleid terwijl de eurogroep wanhopig zoekt naar oplossingen die voor hen het meest gunstig zijn.

Geen enkele oplossing deugt. De Cyprioten zijn hoe dan ook boos, want zij voelen zich keihard genaaid en diegenen zonder topografische kennis zijn boos omdat er opnieuw geld naar een stel kutgrieken gaat.

Met Pasen herdenken we het brute geweld dat nodig was om verlossing te brengen. Ik stel voor om deze tweede paasdag verlossing af te dwingen, door vergelding. En dan niet op z’n Jelle Brandt Corstius’, nee échte vergelding. Met geweld terugpakken wat van ons is, ons geld, onze eer, ons zelfbeschikkingsrecht. Maak een vuist tegen Brussel, tegen gore bankiers en corrupte politici. Vervolg ze, pak ze op en pluk ze kaal. Anarchie is wat we nodig hebben om te hervormen. Leg een bom onder het Europese Parlement en gijzel de medewerkers van de Europese Bank. De vooraf aangewezen schuldigen gooien we in een zwembad vol roodgloeiend verhitte euromunten waarna we ze verstikken in hun bonussen. Overal klinkt Redemption Song van Bob Marley. De menigte boze burgers sleurt een geknevelde Herman van Rompuy en Sjoerd van Keulen door de straten van Brussel, schreeuwend: ‘kruisigt hen, kruisigt hen!’

Pontius Dijsselbloem slaat vanaf een balkon de twee geboeide mannen gade die smekend naar hem opkijken. Helaas, voor hen is redding onmogelijk. Dijsselbloem wast zijn handen in fris geld, van alle smetten vrij. Dan kijkt hij omlaag, naar de kolkende, woedende massa en maant hen tot kalmte. Hij spreekt: ‘Zie, aan mijn handen kleeft geen ander belang dan het uwe. Gaat uw gang met dit heerschap maar vertrouw mij alstublieft nog eenmaal uw geld toe. Ga nu dan naar huis en vier uw paasmaal. Alles komt goed.’ De twee mannen worden als zondebok geofferd om de eurorust terug te laten keren en de hierop gerustgestelde burgers keren huiswaarts om te gourmetten. Maar niet voordat zij een bezoek aan de meubelboulevard brachten.