ANS

Deze column van Manu Compen verscheen eerder in de oktober-ANS.

‘Zo’n sterke jongeman als jij kan gewoon werken’, zei de strenge, door het leven getekende grootvader in mij. Omdat mijn studie al mijn tijd opslokte, heb ik de afgelopen twee jaar geen bijbaan meer gehad. De laatste tijd had ik echter geen rooie cent en door een aangeboren sober karakter weigerde ik mijn lening bij DUO omhoog te gooien. Toch moest er echt meer geld binnenstromen. Ik gaf gehoor aan mijn innerlijke opa en zette onwetend mijn eerste babystapjes in de leuke wereld van de jongerenbijbaantjes.

Want alles was daar ‘leuk’ en ‘gezellig’. Op elke site kwam ik rare zinnen tegen als ‘Leuk promotiewerk in het gezelligste team van Nederland’ en ‘Kom werken in het gezelligste callcenter van Nederland’. Ik beeldde me een kamer vol giechelende telefonisten in, die bij kaarslicht op gezellige banken tussen de pauzes in met een leuk aanbod hun favoriete klanten belden. Ze dronken bier en wijn en aten Franse kaas. Dat zou een gezellig callcenter zijn. Opa schudde me wakker. Want diep van binnen wist ik natuurlijk dat een of andere Chantal van Communicatie deze vacature geschreven had met als doel mij naar een afgelegen industrieterrein te lokken en mij daar in de schaduw van haar zweep een contract te laten tekenen.

Maar ik keek nog eens naar mijn bankrekening en besloot te reageren op een vacature. In mijn mailbox verscheen een geautomatiseerd mailtje waarin stond dat ik naar het lelijkste stukje Utrecht was gelokt voor een groepssollicitatie. Superleukgezellig.

Een paar weken later stond ik op een niet leuk industrieterrein niet midden in Utrecht. Ik melde me bij een balie waar een meisje zat dat niet veel ouder dan ik kon zijn. Ik was te laat en geërgerd (‘Oh-oh-oh’ had ze gezegd) leidde ze me naar een zaal waar minstens veertig jongeren gebiologeerd naar een hoogblonde jonge vrouw luisterden. In haar praatje hadden de woorden ‘leuk’ en ‘gezellig’ inmiddels plaatsgemaakt voor ‘targets’ en ‘sales-gericht’. Na haar toespraak moesten we één voor één voor haar klasje komen om iets over onszelf te vertellen. Bij elkaar duurde het anderhalf uur. In de trein terug viel ik in slaap en had ik een nachtmerrie. Ik droomde dat een Chantal me had aangenomen.

Klik hier voor de overige artikelen uit de oktober-ANS.