ANS

Deze column van Manu Compen verscheen eerder in de november-ANS.

Met gesperde ogen en een gebolde rug zit ik voor mijn computerscherm. Het koude licht van een beeldscherm is het enige teken van leven in een verder donkere kamer. Op het scherm staan wel twintig tabbladen open met Facebookprofielen en persoonlijke berichten. `Ik ben Nina, twintig jaar oud. Ik studeer Psychologie en ik werd helemaal enthousiast van je bericht!´ Haar volledige profiel verschijnt na een muisklik in het eenentwintigste tabblad. Mijn pc begint een beetje te stotteren. Vind-ik-leuks voor Chef’Special en Love Actually: niet echt mijn type. Haar profielfoto staat me toch wel aan en ik zet haar naam op een lijst. Mijn oppervlakkigheid is gerechtvaardigd: dit leed is mij twee jaar geleden ook aangedaan. Ik stuur een kort berichtje terug: ‘Woensdag is de kijkavond om 20:00, zie je dan!’ Nog minstens zeven dates te gaan.

Alhoewel mijn selectieprocedure voor een nieuwe huisgenoot secuur is en ik gedisciplineerd te werk ga, voel ik me er niet geheel op mijn gemak bij. Ik dacht dat ik undateable was, maar sinds ik advertenties op internet heb gezet, zijn er in twee dagen vijftig berichten binnen gekomen. Allemaal schetsen ze een utopiaans toekomstbeeld waarin haren uit doucheputjes worden gehaald, de lekkerste kip piri-piri voor me wordt gekookt en de wc-rol nog wordt vervangen vóór het laatste velletje in zicht is. Een avond verder heb ik het lijstje af: vier heren en drie dames.

Twee weken later is het zover. Er staat wijn, bier en cola koud, de afwas is gedaan en de deurbel doet ‘t. Een voor een doen ze hun verhaal. Een enkeling komt in het echt beter uit de verf, maar de meesten vallen door de mand. Ongemakkelijke onderdanigheid, gezeur over reistijd: de dates die ik voor ogen had, veranderden voor mijn neus in sollicitatiegesprekken.

Nadat ik de deur achter de laatste sollicitant had dichtgesmeten, plofte ik met een biertje op de bank. Ik voelde me een verdrietig kattenvrouwtje dat erachter kwam dat haar katten alleen voor de brokjes kwamen. Op het aanrecht stonden lege glazen en een halve fles cola. Ze ruimden nu hun zooi al niet op. Mijn neef woont sinds kort in Nijmegen. Toch maar even bellen of-ie wil verhuizen.

Klik hier voor de overige artikelen uit de november-ANS.