ANS

Ieder weekend becommentarieert een redactielid zijn of haar week in ‘Vanuit het ANS-kantoor’.

Vrijdagmiddagen na de deadline, dat zijn eigenlijk de enige dagen dat er op ons kantoor niets noemenswaardigs voorvalt. Vandaag is zo'n dag. 's Ochtends zetten we een pot koffie, die waarschijnlijk niet eens opgaat. Tegen het middaguur belt een jongedame van het Gelders Orkest om een vragenlijst af te nemen. Rond een uur of drie strompelt een eeneiïge tweelingbroer binnen, omdat hij voor de verandering een dagje vrij heeft.

Wat een schril contrast met de organisatie van de Batavierenrace, die vannacht van start zal gaan. Met zweet op het voorhoofd, maar een gelukzalige glimlach, stormen tientallen jongens en meisjes met rode truien door de Ondergang. Eigenlijk hoeft er niet meer 'echt' iets te gebeuren, alles is al geregeld. Alleen de uitvoering nog. Het is moeilijk voor te stellen, een heel jaar voorbereiding, leven naar het moment. Na het weekend resten niets dan een leeg gevoel, wat kekke kiekjes en een verschrikkelijke hoeveelheid evaluaties in het vooruitzicht. Dan toch liever tien deadlines in een jaar, met een blad dat we de rest van ons leven in een stoffige lade kunnen herbergen, totdat we ze bij gebrek aan echte oorlogsverhalen aan onze kleinkinderen kunnen laten zien.

Onze gedachten zijn alvast bij de Bata, en bij de lopers die vannacht met -1 graad Celsius richting het pittoreske Enschede moeten rennen. We worden al moe van de gedachte. Waar ze het voor doen?

Timo Pisart (en Joeri Pisart)