ANS

Iedere twee weken vraagt ANS-Online een culturele autoriteit uit Nijmegen naar vijf vakkundige tips. Deze keer: René Rutten, mede-eigenaar van Max Guitar Store Nijmegen én gitarist van The Gathering, over de beste gitaristen van Nijmegen.

'De beste vijf gitaristen van Nederland? Ach man, Nijmegen heeft er al verschrikkelijk veel.' Met die woorden vernauwt René Rutten zijn selectie onmiddellijk. Als mede-eigenaar van de gitaarspeciaalzaak Max Guitar Store heeft hij dagelijks zowel de virtuoze 'shredders' als singer-songwriters van de Waalstad over de vloer, en ook hijzelf is een noemenswaardig gitarist: al 21 jaar speelt Rutten met The Gathering en tourt hij de hele wereld over. 'Dit jaar nam ik nog drie weken onbetaald verlof, om in Europa en Zuid-Amerika te spelen', vertelt hij, terwijl op de achtergrond iemand wat zit te pingelen. 'En inmiddels zijn we met plaat nummer tien bezig.' Eigenlijk is gitaristen vergelijken, net als appels met peren, vindt Rutten. 'Singer-songwriters zijn heel anders dan metalgitaristen, die er toch de uren en jaren in hebben zitten en daardoor technisch zo goed zijn. Maar uiteindelijk moet de melodie voorop staan.' Hij lacht. 'Ik zal wel veel schoppen krijgen, maar hierbij mijn favoriete vijf.'

5. Frank Boeijen 'Onze beste, meest bekende gitarist en songwriter: Frank Boeijen. Moet ik dat nog uitleggen? Hij is technisch misschien niet zo goed, maar kan fantastisch mooie muziek schrijven. Ik heb een buitenlandse vriendin, toen ze nog geen woord Nederlands sprak waren er maar twee Nederlandse acts die haar direct aanspraken: Blof en Frank Boeijen. Hij weet echt te raken met zijn melodieën. Zijn beste nummer vind ik toch wel het heerlijk ingetogen Nijmegen bij Zonsondergang.'

4. Lea (bracht dit jaar haar debuutplaat uit bij Excelsior Recordings) 'Ze is een goede vriendin van me en maakt echt muziek van nu, die heel natuurlijk is. Het heeft absoluut een Excelsiorknipoog: in haar band spelen een aantal muzikanten van Johan mee. Live vind ik Lea overigens nog veel indrukwekkender dan haar plaat As I Come By.'

3. Torre Florim (De Staat) 'Ook een vriend van me. Torre gebruikt de gitaar heel eigenzinnig, op de manier: "Ik ga niet zomaar vijf akkoordjes aanleren maar pak een rare stemming. Als ik het gaaf vind, ga ik het zo gebruiken." Hij weet puur geluid te maken en dat te verwerken in een muziekvorm, net zoals bijvoorbeeld Sonic Youth. Dat verbindt hij weer met emotionele markante riffs. Ik heb nog niets van de volgende plaat gehoord, maar geloof dat die heel gaaf gaat worden. De Staat werkt nu met Attie Bauw, de producer waar The Gathering ook mee heeft gewerkt.'

2. Jan Hendriks (Doe Maar) 'Hij woont vlakbij, dat telt toch ook? Ik vind het fantastisch dat hij als slaggitarist met zijn band zo populair is geworden door pure liefde voor muziek, met een geluid dat zo uniek en eigentijds is. Het is natuurlijk wel een ska-achtige achtergrond, maar hoe hij het bracht: je hoort dat hij het is, en niet zomaar een gitarist die een reggaeslagje speelt.'

1. Eddie Van Halen (Van Halen) 'Hoewel velen het niet weten: de wereldberoemde Eddie van Halen heeft in Nijmegen gewoond voor hij naar de VS verhuisde. Via via hoorde ik dat hij zelfs bij mijn oom in de klas heeft gezeten. Niet voor niets wordt Eddie van Halen vaak in één adem genoemd met Jimi Hendrix, hij is verschrikkelijk virtuoos en technisch en heeft allerlei bizarre gitaargeluiden bedacht, zoals een alternatief chorusgeluid. In Running With The Devil komt dat bijvoorbeeld goed naar voren. Ondanks zijn virtuositeit stond zijn spel echter altijd in dienst van het liedje. Als ik één nummer van hem moet kiezen is dat Hot for Teacher, gewoon uit nostalgie. Als twaalfjarige vond ik dat nummer te gek, vooral met dat drumintro en die fantastische solo. En de clip natuurlijk, met al die dames.'

 

Iedere twee weken vraagt ANS-Online een culturele autoriteit uit Nijmegen naar vijf vakkundige tips. Deze keer: Jorick van de Westeringh van Señor Hernandez over de beste stripboeken in verscheidene genres.

'De beste stripboeken, en ik mag er maar vijf kiezen?' Om een lijn in zijn verhaal te brengen besluit Jorick, een van de eigenaren van stripboekwinkel Señor Hernandez, uit elke stroming één stripboek te kiezen. Hij legt uit: 'Uiteraard zijn er net als in muziek bergen genres te onderscheiden, maar dit zijn zo’n beetje de hoofdlijnen.' Wat zijn eisen aan een stripboek zijn? 'De opbouw moet goed zijn. Dat betekent een goede panelverdeling en dus een goede opbouw van pagina’s, inclusief cliffhangers. Ook moeten de karakters diepgang hebben of juist voldoen aan de traditionele eigenschappen, zoals bij superhelden. Verder speelt de functie van het boek een belangrijke rol. Graphic novels zijn vaak wat meer uitgediept en hebben karakterontwikkeling, zoals bijvoorbeeld Black hole of Blankets. Europese strips en dan vooral seriewerk hebben meer de functie van een “fun read”: de karakters zijn vaak wat platter en je krijgt vaak hetzelfde in een ander jasje voorgeschoteld, wat overigens niet betekent dat dit van mindere kwaliteit zou zijn.'

5. De graphic novel: From Hell - Alan Moore, Eddie Campbell 'Deze enorme pil verhaalt over Jack the Ripper. Alan Moore is een begenadigd schrijver en zeer belezen man In From Hell deelt hij zijn eigen visie over wie Jack the Ripper zou kunnen zijn. Om je te overtuigen bevinden zich achterin het boek meer dan honderd pagina’s met uitleg, keuzes en referenties. From Hell is een zeer pittig verhaal waar menigeen niet makkelijk doorheen zal komen. Het is echter fantastisch verteld en zeer sfeervol en donker getekend.'

4. De comic: Preacher - Garth Ennis, Steve Dillon 'Doordat een aantal engelen niet op zit te letten krijgt een priester in een klein dorpje in de Verenigde Staten per ongeluk dezelfde krachten als god. Door een oude revolverheld opnieuw tot leven te wekken proberen de engelen deze priester van zijn krachten te ontdoen. Deze is echter zo boos op god dat hij zijn gram probeert te halen. Leuk detail: zijn beste vriend is een aan alcohol verslaafde vampier en zijn ex-vriendin een mislukte huurmoordenares. Gedrieën beleven ze de meest bizarre avonturen, zeker als ze op de huid worden gezeten door een groep Franse religieuze fanatici die de goddelijke krachten voor zich proberen op te eisen. Wat mij betreft het beste werk van zowel Ennis als Dillon.'

3. De Europese strip: Kraa deel 1: De verlaten vallei - Sokal 'Benoît Sokal is onder andere bekend van zijn Inspecteur Canardo-reeks. Dit is echter een volledig ander kopje thee. Het boek, dat is gesitueerd in Klondike, verhaalt over een indiaanse familie die dreigt te worden onteigend door grootgrondbezitters. Zij botvieren hun drang naar het westen op alles wat ze tegenkomen als ze een stuwdam proberen aan te leggen. Wat ze over het hoofd zien is dat er al honderden jaren een familie Adelaars in desbetreffende vallei woont. De verlaten vallei is een prachtig realistisch en tevens mythisch verhaal.'

2. De manga: Black Blizzard - Yoshihiro Tatsumi 'Tatsumi is in het westen relatief onbekend, in Japan heeft hij echter ongeveer dezelfde status als Tezuka, de schrijver van onder andere Boeddha, Black Jack en MW. Black Blizzard is een jaren 50 crime noir op zijn Japans, een heerlijk pulpig verhaal dat uiteraard vol spanning en sensatie zit. Het is misschien niet zijn beste werk maar zo heerlijk verteld dat je er in één ruk doorheen vliegt. Dat het boek het uiterlijk heeft van een goedkope pocket uit de jaren zestig, is zo bewust gedaan dat het alleen maar bijdraagt aan je begrip voor de ontwikkeling van de schrijver. Als Black blizzard je aanspreekt, moet je van Tatsumi ook zeker Pushman & other stories, Good-bye en A Drifting Life lezen.'

1. De klassieker: Maus - Art Spiegelman 'Uiteraard zijn er vele must reads, In alle stijlen en talen, van de Incal tot Blueberry, van Naruto tot Buddha, The Dark Knight Returns tot V for Vendetta en Watchmen. Echter, de enige strip die volgens velen echt niet in de kast mag ontbreken is Maus. Misschien een te logische en voor de hand liggende keuze, maar toch… 'Maus is het best verkocht stripboek aller tijden en tevens de enige strip ooit die een Pullitzer prijs voor literatuur gewonnen heeft. Art Spiegelman interviewt in een tijdspanne van een aantal jaren zijn vader over diens belevenissen in Auschwitz. De manier waarop hij de overlevingsdrang van zijn vader, maar gelijktijdig ook zijn eigen gevoelens jegens zijn vader beschrijft, is fantastisch uitgewerkt. Je vergeet na een halve pagina dat je naar Katten - de Duitsers - en muizen - Joden - zit te kijken. De gekozen manier van verbeelden werkt perfect, de vertelstijl is geëmotioneerd en oprecht. Mede daarom is de manier waarop Spiegelman zich kwijt van zijn taak zo bijzonder. Kortom: lezen!'

 

Iedere twee weken vraagt ANS-Online een culturele autoriteit uit Nijmegen naar vijf vakkundige tips. Deze keer: Erik van Moenen en Mariken over de beste gezelschapsspellen.

'Het is onmogelijk te zeggen wat een spel goed maakt', aldus Erik, de eigenaar van spellenwinkel Moenen en Mariken. Toch schudt hij met verbazingwekkend gemak vijf spelen - met korte beschrijving van het verhaal erachter - uit zijn mouw, 'in willekeurige volgorde'. 'Spelletjes zijn voor iedereen persoonlijk, er is geen "beste" spel, dan zou er hier in de winkel maar één spel staan. Gelukkig staan er iets meer dan drieduizend.'

5. Guillotine 'Guillotine is een handzaam kaartspel voor twee tot vijf mensen over de Franse revolutie, waar de koppen gesneld worden van de adel. Als bevolking sta je klaar om die koppen op te vangen en daar krijg je punten voor. Hoe hoger de adel, hoe meer punten het oplevert. Met kaarten manipuleer je de rij waarin de edelen liggen. Levert gemakkelijk een half uur vermaak op, het makkelijkste spel uit het rijtje.'

4. Pandemie 'Een samenwerkingsspel! Je moet dus elkaar absoluut niet hinderen, dan verlies je sowieso. Het gaat over een pandemie die uitbreekt op de wereld. Je bent een wetenschapper, je medespelers zijn wetenschappers met andere specialiteiten. Samen probeer je de pandemieën in te dammen en op te lossen, en je probeert te voorkomen dat er andere pandemieën uitbreken. Lukt dat binnen een bepaald aantal rondes, dan win je. Anders verlies je, met zijn allen. In zes van de tien gevallen verlies je, kortom: een lekker pittig spel.'

3. Alhambra 'Een tegelspel, maar Alhambra lijkt in niets op Kolonisten van Catan. Iedere speler wil het mooiste paleizencomplex bouwen. Dat complex bestaat uit een aantal typen gebouwen die je aanschaft bij de bevolking. Eens in de zoveel tijd komt die bevolking langs om te kijken hoe mooi je complex is, voor de combinatie en hoeveelheid van gebouwen krijg je punten. Er zit één addertje onder het gras: je weet niet wanneer ze langskomen. Dat moet je dus een beetje uitdokteren. Aan het eind van het spel blijkt dan wie de mooiste Alhambra, oftewel het paleizencomplex in Spanje, heeft gebouwd.'

2. Agricola 'Een boereneconomiespel voor één tot vijf spelers, je kunt het dus ook in je eentje spelen. Dan kun je het meer zien als puzzelspelletje waarin je jezelf verbetert. Je hebt een klein weilandje met een koe en graan dat je probeert te oogsten. Met die oogst ga je naar de markt, waar je spullen voor krijgt. Daarmee breidt je je boerderij uit. Uiteindelijk zul je een gezinnetje moeten stichten met vrouw en kinderen, die mee moeten helpen op het land. Je wint als je de best draaiende, gezonde boerderij hebt. Dit is het moeilijkste spel, erg uitdagend ook.'

1. DungeonQuest 'Dit is de remake van een heel oud spel uit de "Quest"-serie. Hierin ga je als avonturier een kerker in waar een draak huist met een grote treasure hoard. "Haha", denk je, "die wil ik hebben". Al gangen ontdekkend moet je uiteindelijk als eerste bij de draak komen, niet worden gezien én weer de dungeon uitkomen. En dat alles binnen 24 stappen, dat is de tijdsdruk. Gelukkig komt er magie om het hoekje kijken, waarmee je anderen kunt tegenwerken. Zo kun je gangen "verblinden" of omkeren, en vallen tevoorschijn laten komen. Een erg leuk spelletje.'