ANS

KEET

MARIEKE Sinas. Cola. Karvan Cevitam in een kan. Bloemkoolroosjes en wortels in een slabak. Nibb-its als een ketting om dropveters. En wij aten ze eraf. Wij aten de nibb-its er zo snel mogelijk af en hielden de dropveter verborgen in de borstzak van onze Cars-tuinbroek. Een van de hengsels los zodat de tuinbroek een deel van de bijna-borst vrijliet. Per ongeluk natuurlijk. Nonchalant. Spice up your life. Je wist maar nooit.

Twee mensen, één dropveter. Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn.

If you got the feeling dance to the ceiling. I will get it down tonight.

Ik kende de pasjes goed. Ik oefende thuis in mijn onderbroek voor de spiegel. Mijn heupen deden niks, ik wist niet hoe. Ik had ze niet. Met mijn knieën kon ik doen alsof. Maar de hark in mij kreeg ik niet weggedanst. Claudia voorop. Claudia stond altijd vooraan. Omdat je beter kan dansen met borsten. Dan beweegt er iets mee. Haar plateauzolen haalden haar niet uit evenwicht. Dacht ik. Ik mocht ze niet, ik mocht niet scheefgroeien van mijn moeder.

Quit playing games with my heart.

Ik stond bij de stokjes. Ik kon met mijn voortanden, als een konijntje een wortel, het stokje in één snelle beweging naar binnen knagen. Niemand zag hoe snel ik dat kon. Mijn onderbroek jeukte. Ik stak mijn hand in mijn tuinbroek en trok tussen mijn billen vandaan.

Claudia had haar ogen dicht en Stijn keek gewoon. Gewoon, zoals jongens gewoon kunnen kijken, met twee borsten in hun nek.

Stijn had zijn hand op de bil van Claudia en ik was misselijk. Claudia zat met haar neus tegen zijn haar, dat glom en hard was van de gel. Stijn had spikes, Claudia blauwe oogschaduw. Zij wel. Ik mocht geen blauw: make-up moest lijken alsof je het niet op had. De lessen van mijn moeder kwamen steevast jaren te vroeg. Ik hield mijn adem in om borsten te maken. Ik moest met Dirk.

DIRK Wij hingen om de tafel. We lieten cd’s met naamstickers door onze handen gaan. We speelden discjockey. Mixten nummers door elkaar met de volumeknop.

Ze droegen Nike Air Max. Ik had geen Nike Air Max. Ik had geen Cavello-broek.

Stijn wel. Stijn had een bordeauxrode Aussie. Stijn had een cd-wisselaar. Stijn had een grote broer en een stroboscoop. Stijn had met een schaar de air van zijn Nikes doorgeknipt.

Quit playing games with my heart.

En ik moest met Marieke, want die was aan de beurt. Marieke rook naar jus. Ik had mijn handen op haar ribben. Ze droeg een coltrui onder haar tuinbroek en ik voelde bijna niets. Bij de tafel stond Claudia. Ze trok Stijn naar zich toe. Claudia had een kuif en blauw op haar ogen. Ze had hoge zolen en was bijna een kop groter dan Stijn. Ze stak zo boven zijn spikes uit. Claudia had al beste borsten, als eerste.

De hand op de bil van Claudia. Stijn had zijn hand op de bil van Claudia. Alsof hij bij het fietsenhok weer met zijn ene hand zijn winnende hockeygoal uitbeeldde terwijl hij met zijn andere hand op het zadel van zijn gloednieuwe BMX leunde. Zo leunde zijn hand op de bil van Claudia.

Alsof hij met zijn ene hand de harde gel in zijn spikes bevoelde terwijl hij met zijn voet bladzijde voor bladzijde uit mijn boek schraapte. Stuk voor stuk scheurden zijn rubberen nike-airmax-zolen mijn pagina’s uit de kaft. Hij leunde rustig, grinnikend met zijn andere hand op het zadel van mijn fiets. Zo leunde hij op de bil van Claudia.

Marieke voelde met haar hand in de borstzak van haar tuinbroek. Er hing een hengsel los – kapotte sluiting denk ik. En ze kon er maar moeilijk bij. Ze haalde een dropveter tevoorschijn. Maar ja, drop en jus, ik moest haar niet, ik deed haar niet.