ANS

Tijdens de vrijdagavond van het literair festival Wintertuin presenteerden de veelbelovende schrijvers van het Wintertuin-agentschap hun chapbooks. Deze kleine boekjes bevatten verhalen van de schrijvers en dienen als opstapje naar het schrijven van een echt boek. Het chapbook wordt daarom tijdens deze avond beschreven als de EP van de boeken. ANS bezocht De avond van de grote beloftes en schetste een beeld van het evenement. Het publiek stroomt rustig binnen op deze koude vrijdagavond. In het betonnen pand van Wintertuin is het dusdanig koud, dat de meeste bezoekers besluiten om hun jas aan te houden. De vuurkorf buiten is door het weer ook bijzonder populair als hangplek. Het publiek neemt plaats op de tribune, een deel gaat op de kartonnen dozen (met het Wintertuinlogo), die als kruk dienen, zitten. Een ding is zeker, ANS haalt de gemiddelde leeftijd flink naar beneden. Een voor een worden de vier beginnende schrijvers aangekondigd met een verhaal dat bijna net zo lang is als het verhaal van de spreker zelf. Door deze vertellingen leert het publiek de schrijvers kennen, de anekdotes toveren daarnaast een glimlach op ieders gezicht. Zo blijkt bijvoorbeeld dat Marjolein Visser in al haar verhalen 'piessen in een handvat van een step' wil verwerken, de redacteuren halen dat er vervolgens bijna altijd weer uit. Ook echte wijze lessen als 'beelden bedenken is de motor van het schrijven' en de moeilijke - en vervolgens versimpelde - uitleg van de Fourier-transformatie en diens connectie met literatuur worden gedeeld. Tijdens de vertellingen is het publiek doodstil. Vooral tijdens de verhalen van Johan Roos kun je een speld horen vallen, hij besluit om tijdens deze feestelijke avond te vertellen over de dood van zijn schoonmoeder. Vervolgens begint Marc van der Holst over de dood, het thema van Roos, te zingen. Van der Holst wil al weglopen van het podium, maar wordt teruggefloten. 'Ik kan best nog wat spelen als je wil, nu wat meer up-tempo?' Zijn volgende opmerking, die een beetje uit de lucht lijkt te vallen, doet het goed bij de toeschouwers: 'Je moet ook eten, en roken in mijn geval.' Naast het aanhoren van een goed staaltje schrijfwerk , krijg je als toeschouwer de mogelijkheid om het literaire in jezelf naar boven te halen. Wanneer je een kort verhaaltje intypt bij een computer, rolt er een gedicht uit op basis van jouw eigen input. 'Handig, kan ik meteen mijn sinterklaasgedicht laten schrijven', roept een vrouw uit.

 

Gisteravond streek Popronde neer in Nijmegen. Maar liefst 85 bandjes vertoonden hun kunsten op diverse locaties in en rondom het Nijmeegse centrum. ANS trok erop uit om een dansje te wagen en om een kritische blik te werpen op een aantal van de muzikale optredens. A Million Squeeks Will Do You No Harm – Extrapool Voor het psychedelische konijnenbehang van Extrapool staat een meneer met een petje, skinny en baardje een mengpaneel te bedienen. ANS valt binnen terwijl AMSQWDH al bezig is, maar er zijn meer mensen die komen en gaan tijdens het optreden. Het is dan ook niet stil als deze eenmansband uit Eindhoven zijn kunstzinnige klanken ten gehore brengt, wat eigenlijk ook niet nodig is. Hij omschrijft zijn muziek zelf als ‘noisy en ambient’, en hoopt dat wij het een beetje mooi vinden. Uit het mengpaneel klinkt een keur aan geluiden, mierzoete klanken die doen denken aan de Droomvlucht worden afgewisseld met grungy tonen. AMSQWDH doet ook covers, ‘en wie deze raadt, krijgt de eer’, zo meldt hij. Enkele seconden later roept een wijsneus ‘Better of Alone’, waarna het kwartje voor meerdere mensen uit het publiek valt. Deze ‘noisy’ versie van het nummer valt zeker in de smaak. On eva – In de Blaauwe Hand Een meisje met een gitaar staat onder een bronskleurige kroonluchter. Ze wordt omringd door geborduurde schilderijtjes en staat bij de deur In de Blaauwe hand. Het meisje, Marianne, begint met een liedje over een kat in haar bed. Andere nummers hebben als onderwerp doodgaan, vrijen en liefde. Het publiek luistert ademloos, op de achtergrond is alleen het rinkelen van de kassa en het openen van flesjes te horen. On eva weet haar publiek te raken, een meneer op de voorgrond was zo intens aan het luisteren, dat ze zelfs moest vragen waarom hij zo moeilijk keek. De man wist hier geen antwoord op. Dat deerde niet, want het meisje met de gitaar ging alweer door met het volgende liedje. Of het publiek niet mee wilde doen? Even later klinkt dan ook door het hele café ‘en komen we niet klaar’. Deze zangeres weet wat ze wil. The Cannonball Johnsons – De Hemel Achter het grasveldje voorbij de Waagh, in restaurant en brouwerscafé De Hemel, spelen The Cannonball Johnsons de sterren van de hemel. De vier knappe koppen van deze band zingen meerstemmig, en spelen onder andere gitaar, mandoline, banjo en mondharmonica. De muziek, een combinatie van One Direction (hadden we al gezegd dat de vier er leuk uitzien?) en Mumford and Sons, is fijn om naar te luisteren en prima om op te dansen. De vrolijke klanken steken het publiek aan, de voetjes komen los van de vloer en het bier vloeit rijkelijk. Wanneer de Johnsons klaar zijn met hun optreden, wordt er dan ook om meer geroepen. De bandleden hebben gelukkig nog meer liedjes in hun repertoire staan, en weten hun toehoorders nog een half uur te boeien met een nieuwe reeks aanstekelijke liedjes. Om kwart over twaalf moeten de jongens dan toch écht stoppen en naar huis, maar niet voordat ze een stortvloed aan applaus en lovende woorden over zich heen krijgen.

 

Een tweedejaars kunsstudent aan de Saint Martins Kunstacademie in Londen wil op een wel heel bijzondere manier een goed cijfer scoren. Onder de naam 'Art School Stole My Virginity' wil de 19-jarige Clayton Pettet zich laten ontmaagden. Op zijn blog verklaart de student dat hij al vanaf zijn zestiende met het idee rondloopt. Al zijn leeftijdsgenoten verloren toen hun maagdelijkheid, behalve hij, en dat heeft hem altijd achtervolgd. Na lang met het idee rondgelopen te hebben besloot hij dit kunstproject op te gaan voeren in een galerie ten overstaan van zijn docenten en medestudenten. Met zijn 'performace art' wil Pettet de ideeën over seksualiteit aan de kaak stellen. 'Performance art kan slechts één keer gebeuren en dit is wel de ultieme uiting daarvan', zegt de student. 'Ik wil dat het publiek kan zien of er iets is veranderd tussen mij en mijn vriend.' Claytons ontmaagding zal plaatsvinden op 25 januari van volgend jaar in een galerie in de Londense wijk Hackney. Hopelijk licht hij tegen die tijd nog wel even zijn ouders in.

 

Wanneer ze zonder acteerwerk zit, klust Eva van de Wijdeven (29) bij in de horeca, maakt ze plannen voor de opzet van buurthuizen en horecaondernemingen en gaat ze zelfs voor even terug in de schoolbanken. Met hetzelfde gemak schuift ze dit alles aan de kant wanneer zich een goede kans op een rol voordoet. De wispelturige actrice vergaarde op deze manier roem op de Nederlandse televisie en op de planken. Veel studenten zullen haar vooral kennen van haar vertolking van de tiener Desie in de serie Dunya en Desie, maar tegenwoordig schittert Van de Wijdeven in televisieseries als Celblok H en staat ze meer dan eens op het toneel. Vanavond zal zij een van de hoofdrollen bezetten in het toneelstuk Agnes van God in De Vereeniging in Nijmegen. Op een zonnig terras vertelt Van de Wijdeven – terwijl ze de ene na de andere sigaret opsteekt – over een chaotisch leven in schijnwerpers. Tekst: Evy van der Aa en Marit Willemsen Foto's: Alix van Lanen Hoe kijk je terug op Dunya en Desie? ‘Dunya en Desie zit echt in mijn hart en Desie is een deel van mij. Ik ben met haar opgegroeid en de rol heeft me ontwikkeld. Voor mij is de serie echt het begin geweest van alles, zonder de show zat ik hier nu niet. Ik was zestien toen ik de rol kreeg en de ambitie om te gaan acteren had ik totaal niet. Dat hele Dunya en Desie is me totaal overkomen. Dansen was toen mijn droom, maar op die leeftijd wil je elke dag wel wat anders. In die jaren leerde ik mezelf kennen en ben er toen achter gekomen dat acteren misschien mijn werk kon worden. Na Dunya en Desie besloot Van de Wijdeven in een impulsieve bui op kamers te gaan in Amsterdam. ‘Ik had geen idee wat het ging worden met mijn leven, maar ik wilde op dat moment in ieder geval niet studeren.’ Na tien maanden zonder werk kwam de film Vuurzee en al snel volgden vele rollen waaronder de bekende televisieseries A’dam en E.V.A, Penoza het meer recente Celblok H. Doordat je vroeg het vak in bent gerold, heb je geen echt studentenleven gehad. Ervaar je dit als een gemis? ‘Nee ik vind het niet jammer, want ik heb er ontzettend veel ervaringen voor terug gehad. Ik heb wel een tijdje gedacht “had ik nu maar mijn havo diploma”, maar dat is alleen voor je zelfvertrouwen. Wat ik achteraf wel heb gemist is een groep om ervaringen mee te delen, zoals met z’n allen op stap en in de schoolbanken zitten met een kater. Vier jaar studeren is niet alleen kennis opdoen, je maakt ook een persoonlijke ontwikkeling door met een hele groep. Ik heb dat allemaal alleen moeten doen in de volwassen wereld.’ Wat doe je op het moment dat er geen rollen zijn? ‘Vroeger werkte ik vaak in de horeca maar dat doe ik niet meer. Ik vond het heerlijk om te doen maar ik kreeg veel vragen van het publiek zoals ‘Gaat het wel goed?’ en ‘Is het zo erg in de crisis?’ Je moet jezelf iedere keer verantwoorden dus daar ben ik na een tijdje mee gestopt. Verder heb ik een paar maanden Ondernemerschap gestudeerd. Daar leerde ik de basis van hoe je financieel een eigen bedrijf opzet. Daar wil ik misschien later iets mee gaan doen, een eigen bedrijf in evenementen organiseren of een catering opzetten bijvoorbeeld. Ook lijkt het me leuk om een soort buurthuis op te richten. Dat is allemaal voor de toekomst, acteren blijft nummer één.’ Je hebt inmiddels een erg veelzijdige carrière, met zowel rollen in televisieseries, in films en op het toneel. Waar ligt je hart? ‘Het liefst heb ik afwisseling, maar als ik echt moet kiezen ga ik toch voor de set, films en series. Die leefstijl spreekt mij het meeste aan. Het is dynamischer en heeft iets stoers, iets magisch. In het theater speel je avond na avond hetzelfde. Veel acteurs zeggen dat de kracht van het acteren ligt in dezelfde voorstelling telkens ‘opnieuw’ kunnen maken. Na veertig keer weet ik het wel.’ Het recentste tv-project van Van de Wijdeven is Celblok H, waarin ze de lesbische bajesklant Freddy speelt. Scènes met veel geweld en seks zijn in iedere aflevering eerder regel dan uitzondering. De rollen lijken steeds extremer te worden. Kick je daarop? ‘Dat extreme heb ik blijkbaar een beetje aan mijn reet hangen, maar ik vind het heerlijk. Tegelijkertijd kan het echt spannend zijn om zo’n heftig karakter te spelen. Tijdens de allereerste naaktscène in Celblok H bijvoorbeeld, was ik echt bang. Voor vrouwen zijn er trouwens weinig van dit soort rollen te vergeven. Mannen mogen vaker in de weer met geweren, als vrouw speel je vaak de schoonheid. Ik heb dan ook alles uit de kast gehaald om de rol van Freddy te krijgen. Zo plakte ik voor de tweede auditie voor alle neptattoos die ik thuis kon vinden op mijn arm. Blijkbaar heeft dat gewerkt.’ Wat zijn je ambities? ‘Dat is echt elke dag wat anders. Zo ben ik, heel wispelturig. Sommige mensen hebben de toekomst al helemaal uitgestippeld, bij mij is het juist altijd goed gegaan door niet alles te plannen en door niet alles te willen. Dat klinkt suf, maar zo werkt het wel. Wat ik zeker wil doen is gewoon blijven spelen en mezelf ontwikkelen. Langzaam groei ik met mijn leeftijd in nieuwe rollen en nieuwe kansen. Ach, ik heb nu in ieder geval een jaar werk, daarna zie ik wel weer wat de toekomst brengt.’