ANS

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Haim - Days Are Gone (2013) Goed nieuws voor Nijmegen: aanstaande zondag treedt Haim op in Doornroosje. Slecht nieuws voor iedereen die dit - net als ik - nu pas ontdekt: het is al uitverkocht. Desalniettemin reden genoeg om hun nieuwste album Days Are Gone uit te lichten. De drie muzikale zusjes maken op deze plaat vrolijke en zomerse muziek en zouden met hun hoge stemgeluid niet misstaan tussen jaren-tachtig meidengroepen zoals de Go Go's en Pointer Sisters. Toch weten zij met af en toe een gitaarridel - Forever - en elektronische deuntjes - Send Me Down - hun geluid een moderne twist te geven. Prima muziek, ook als je de dames niet live mag aanschouwen. Kiki Kolman Klik hiervoor het archief van ANS luistert.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Jack White - Blunderbuss (2012) Na jaren van succes met The White Stripes liet het solodebuut van rockvirtuoos Jack White even op zich wachten. Hij koos eerst voor projecten met zijn andere twee bands, The Raconteurs en The Dead Weather. Geen genre is hem vreemd en de haast oneindige variatie die in zijn discografie te horen is schept hoge verwachtingen. Afgelopen jaar bracht hij Blunderbuss uit, het eerste album onder zijn eigen naam. Naar eigen zeggen had het muzikale genie pas bij deze plaat het gevoel dat geen enkel nummer onder invloed van iets of iemand anders dan hemzelf tot stand kwam. Dit is dan ook duidelijk te merken: ondanks White's herkenbare stem is de link met bovengenoemde bands niet snel gelegd. De luisteraar wordt meegenomen van vrolijke bluesy pianodeuntjes naar snerpende gitaarsolo's. Een cover van het vijftig jaar oude uptempo bluesliedje I'm Shakin' maakt het album compleet. Het bevat wat mij betreft alle ingrediënten voor heerlijk luisterplezier zonder ook maar één overbodig liedje. Live voegt de zanger nog een extra dimensie toe, door het ene concert met zijn vrouwenband en de volgende show met zijn mannenband op te treden. De rest van de redactie ontving het album deze week met open armen en voor mijn gevoel neemt Jack White met dit werk een plaats in die al lange tijd voor hem was gereserveerd. Gijs Hablous Klik hier voor het archief.

 

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. Miles Kane - Don't Forget Who You Are (2013) Toen ik Miles Kane in de zomer van 2012 op Rock Werchter zag spelen, was ik niet meteen verkocht. Zijn muziek kwam over als een mix van bekende Britpop'ers als Noel Gallagher (Oasis) en Alex Turner (Arctic Monkeys), maar dan minder. De frontman van The Rascals overtuigde niet met zijn solodebuut. Als liefhebber van Britpop stelde dit album, Colour of the Trap, mij teleur: de tracks waren cliché en net niet catchy genoeg. Ondanks goede zang, prima gitaarspel en zijn opzwepende karakter wist Miles Kane niet de juiste snaar te raken tijdens het optreden in België. In tegenstelling tot zijn solodebuut trok de tweede soloplaat van de Brit, Don't Forget Who You Are, wel meteen mijn aandacht. Dit kwam vooral door de single Better Than That, die mij keer op keer opvrolijkt. Tijdens een lange autorit zing ik, inclusief Brits accent, luidkeels mee met deze pakkende track. Het hardere Give Up en het zoetere Fire in my Heart zorgen voor het juiste evenwicht tussen ruige rock en melodieus pianospel. Gelukkig weet de rest van de redactie deze plaat ook te vinden via Spotify, dit maakte vermoeiende dagen op kantoor tijdens de tentamenperiode een stukje dragelijker. Gijs Hablous Klik hier voor het archief van ANS luistert.

 

Gisteravond streek Popronde neer in Nijmegen. Maar liefst zeventig bandjes vertoonden hun kunsten op diverse locaties in en rondom het Nijmeegse centrum. ANS trok erop uit om een dansje te wagen en om een kritische blik te werpen op een aantal van de muzikale optredens. The beachy head team - De Deut Stipt half tien starten de heren van the beachy head team hun gig in het tot muziektent omgetoverde café De Deut. Er zijn hoge verwachtingen bij deze band die wordt omschreven als rommelige electro-noisepop. Niet voor niets, want zij laten hun publiek na het optreden verdomd versteld achter. Deze muziek blijkt gecontroleerde herrie van de bovenste plank. De nerveuze vraag of de muziek ‘niet te hard stond’ legt een ietwat onzeker bandlid bloot, maar nee. Het was ruw en hard, maar zeker niet té. Ondanks de wat matige opkomst, toosten de muzikanten tevreden met hun welverdiende biertje, waarna het tijd is om de spullen weer in te pakken. Hendrieke Vossebeld J'lectroniq - Extrapool Tussen de kunstzinnig bedrukte behangetjes van Extrapool weerkaatsen vanaf kwart voor elf de beats van J'lectroniq. De zogenoemde trip hop die de beatmaker produceert is zeer dansbaar en vormt een heerlijke trance voor ieder die zich laat meevoeren op de psychedelische melodieën. Tenminste, dat had zo kunnen zijn als het publiek niet zo rumoerig was. J'lectroniq lijkt de aandacht van zijn toehoorders deze vrijdagavond niet te kunnen grijpen. Wellicht staat de muziek te zacht, wellicht klinken de schaterlachen van de vrouwen die denken dat ze op een theekransje zijn beland gewoon te hard. Hoe dan ook komt de kracht van de muziek niet over.  Ook de speciaal aangeschoven gitarist speelt vanavond geen eelt op zijn vingers, slechts na een kwartier tijd kan hij een aantal tonen aanslaan. Fans die de toch zeker aan te raden muziek van J'lectroniq willen luisteren, doen dat het beste thuis voor de stereo-installatie. Kiki Kolman Fexet - De Bijstand Fexet speelt vanavond op een geschikte locatie. Aan de muren hangen logo's van diverse bekende punk-rockbands. Zo ook dat van NOFX, waar de jonge Haagse band nog eens bij in het voorprogramma heeft gestaan. Vanavond staan ze echter in Kollektief Kafee Bijstand. Wanneer om elf uur de eerste noten worden gespeeld, rennen een paar enthousiastelingen naar voren en starten een pit. Helaas, dit is maar van korte duur. Het publiek komt tot rust en luistert naar melodische punk-rock in het smalle café. Zowel band als toehoorders vermaken zich, de drumsolo van drummer Olivier doet het erg goed bij de bezoekers. Naarmate het optreden vordert, komt het publiek meer los. Er is zelfs een Haagse delegatie overgekomen om de nodige ondersteuning aan de jonge band te bieden bij het nummer New Hope en, niet te vergeten, om een tweede pit in te zetten. Het bier vloog deze avond niet door het café, maar desondanks was dit een goed optreden. Felix Wagner Avery Plains - De Deut De twee optredende bands in De Deut lijken op elkaar te zijn afgestemd deze avond. Avery Plains, die als tweede en als laatste het podium mag beklimmen, houdt van veel en groots. Dit is niet in de laatste plaats te merken aan de maar liefst zevenkoppige bezetting waarmee zij het kleine podium in het bruine café opvullen. Met de uitgebreide klanken en langlopende rifjes weten de muziekmakers de aandacht van hun toeschouwer vast te houden. Een melancholische stem tussendoor vangt de muziek op, maar eigenlijk komt de energie voornamelijk van de gitaristen. Het wordt warm in het café, biertjes worden weggetikt en de gasten smelten. Een flinke afsluiter van een goede avond. Hendrieke Vossebeld Fexet tijdens hun optreden in de Bijstand.

 

Voor het vinden van nieuw leesvoer kun je natuurlijk blind afgaan op de keuze van een Selexyzmedewerker. Tussen de boeken die in winkels als De Slegte worden ‘gedumpt’ zit echter ook veel moois. Ramsjrecensent en literatuurwetenschapper Jozien Wijkhuijs kiest willekeurig een betaalbaar boek en recenseert het. Deze maand: On Beauty van Zadie Smith, vertaald door Monique Eggermont en Kitty Pouwels onder de titel Over Schoonheid.On Beauty van Zadie Smith, vertaald door Monique Eggermont en Kitty Pouwels onder de titel Over Schoonheid. Uitgeverij Ooievaar, Amsterdam, 2005 2.50 euro ‘Onlangs nog werd de nieuwe roman NW van Zadie Smith door recensente Simone van Saarloos geroemd in de Volkskrant: ‘Wie deze storm aan stijl kan waarderen heeft er [...] wellicht ook nog een favoriete schrijfster [bij], want Smith is een bijzonder scherpe verteller die grote thema's verpersoonlijkt.’ Zadie Smith (36), een zeer succesvolle Engels-Amerikaanse schrijfster, zal deze lofuitingen vaker hebben ontvangen. Door het beschrijven van de levens van ‘kleine’ personages, zonder al te grote beslommeringen in hun leven, weet ze in feite grote problemen in de samenleving aan te snijden. Ook in Over Schoonheid, een eerdere roman die wereldwijd met veel enthousiasme is ontvangen, is Smith in staat om met een verhaal zonder grootse, meeslepende pieken de onderliggende beerput aan ellende bloot te leggen. Zonden en pretenties ´In liefde en... en academia is alles geoorloofd,´ merkt een van de hoofdpersonages, Kiki Belsey, op als ze spreekt over de haat-liefdeverhouding tussen haar gezin en dat van Sir Montague Kipps, die ze in een verzoeningspoging een taart brengt. Kipps en Howard Belsey, de man van Kiki, staan op voet van oorlog met elkaar op academisch vlak. Belsey is een mislukte kunsthistoricus die al jaren werkt aan een boek over Rembrandt, terwijl Kipps net een succesvol boek over hetzelfde onderwerp publiceerde. Kipps is een verstokt conservatief die tegen positieve discriminatie en abortus ageert, terwijl Belsey er juist liberale gedachten op nahoudt. De gezinnen van de twee mannen zijn op allerlei manieren met elkaar verweven: seksueel, vriendschappelijk, vijandig. Zowel hun kinderen als zijzelf worstelen met het omhoog houden van hun eigen pretenties, terwijl door het verhaal duidelijk wordt dat geen van hen zonder zonden en tekortkomingen is. Enkele tinten grijs Smiths belangrijkste onderwerp in dit boek is de multiculturele samenleving en het racisme dat daarin voorkomt. De Belseys zijn in hun eigen ogen zwart, maar ‘echte’ zwarten zien in hun lichte huid juist een blanke. Dit maakt dat ze altijd tussen twee werelden in zitten, terwijl ze hun identiteit wel degelijk aan hun huidskleur proberen te ontlenen. Een belangrijke gebeurtenissen in de roman, het overspel van Howard, wordt door zijn vrouw dan ook herleid tot een rassenkwestie: ‘“Een blank vrouwtje,” gilde Kiki door de kamer, niet langer in staat zich te beheersen. “Een piepklein blank vrouwtje dat in mijn zak zou passen.”’ Door de alledaagse manier waarop door alle personages over rassenkwesties wordt gesproken, vervalt de roman niet in clichés, maar laat het zien hoe dit zich in een normaal leven kan uiten. De academische wereld komt er slecht vanaf. Bijna zonder uitzondering zijn de professoren vreemdgangers die vooral bezig zijn met hun eigen geluk en die hun studenten zien als lastige bijkomstigheden van hun werk. Er wordt onderling een niet-aflatende strijd gevoerd, ingebed tussen de aanvragen voor nieuwe kopieerapparaten en de aankondigingen van publicaties, zoals een belangrijke faculteitvergadering waar Howard Belsey bij aanwezig is, laat zien. Literaire trucs Pas als het boek uit is, realiseert de lezer zich dat er eigenlijk erg weinig gebeurt in het verhaal. De personages maken niet veel mee en het trage leven binnen en buiten de universiteitsmuren verstrengelt zich langzaam met dat van anderen die zich in dezelfde kringen begeven. Dit is echter helemaal niet storend, omdat, zelf in de Nederlandse vertaling, de taal van Smith de roman interessant houdt. Ook laat ze af en toe bijzondere literaire ‘trucjes’ zien, bijvoorbeeld als ze in één zin het perspectief verlegd van Kiki naar Jerome, haar zoon: ‘Kiki legde haar handen om zijn gezicht. Ze keek hem intens aan, op zoek naar iets van het meisje dat de oorzaak was van al die ellende, maar Jerome had zijn moeder nooit verteld wat er precies was gebeurd en hij was dat ook niet van plan.’ Het is mogelijk dat een enkeling zich ergert aan de constante verwijzingen naar rassenkwesties of de zwakheid van de mens, maar voor degenen die zich hier niet aan storen, is Over Schoonheid bijna verplichte kost. Het is eigenlijk schandalig dat het voor de prijs van een biertje bij De Slegte te verkrijgen is.