ANS

Laatst had ik een briljant idee, zoals ik dat wel vaker heb, maar dat is meestal als ik doorgesnoven en aangeschoten op maandagnacht door Dordrecht strompel. Dat bleken achteraf altijd de slechtste ideeën. 

Mijn laatste hersenspinsel daarentegen is geniaal en kan verreikende gevolgen hebben. Het idee is… *tromgeroffel* de VOLLEDIGE afschaffing van deadlines, voor altijd, ever.

Lekker aan de zelfregulering, fantastisch toch? Tien jaar over je studie doen en niemand die aan je kop zeikt, want eigen verantwoordelijkheid. Dus nooit meer drie essays van rond de 4000 woorden in een maand afraffelen, geen ultieme stress die uitmondt in totale platlegging van enige motivatie. Dood aan de deadline, dat wordt mijn slogan voor 2014.

Mentaal murw geslagen, doelloos naar een leeg scherm kijkend, dat is het gevolg van slecht getimede deadlines (lees: allemaal in dezelfde week, eind januari). Deze maand is het er op of er onder, om eens een mooi clichézinnetje aan te halen. Ondertussen ga ik verhuizen en moet ik voor mijn scriptie op pad. In het fokking buitenland. Daarnaast natuurlijk stukkie hier en daar tikken en werken voor centjes om de huur bij elkaar te sprokkelen. Mooi man, die studententijd. Planning voor gevorderden heet dat: ik lijk wel een werkende huisvrouw met drie stuiterende kinderen qua management.

Tot zover Bertus’ leven. Als Bertus praat in de derde persoon enkelvoud dan liggen zijn problemen gevoelsmatig verder weg en kan hij weer rustig zijn doelloze dag voortzetten. Even Theo Maassens Oudjaarconference afkijken. Ooit studeer ik af, op de dag dat deadlines in het verleden liggen, begraven in een drie meter diep, stinkend hol, wegrottend van ellende, die ellendige deadline. Dood aan de deadline! En een verder vredig 2014 gewenst.