ANS

Zo, da’s wel een titel waar je mee aan de slag kunt. Even die zorgvuldig geposteerde woordcombinaties ombuigen en voor eigen doeleinden gebruiken. Om iemand als latente racist af te schilderen, bijvoorbeeld. Of als antisemiet. Heb je in ieder geval weer stof voor een relletje tijdens de komkommertijd, ware het niet dat ik volledig oninteressant ben. Zelfs in komkommertijd. Toch vallen mensen die op de proppen komen met een verhaal dat nét even afwijkt al snel ten prooi aan publieke verontwaardiging. En dan sta je opeens in de spotlights. Je oorspronkelijke boodschap verdampt, dat interesseert niemand meer. Nee, juist de simplificatie ervan, de verdraaiing, die is boeiend. Iemand kauwt op een stuk tekst en reproduceert wat hapklare brokken, spuugt ze vervolgens vol afgunst uit en iedereen die mee wil doen in de ontstane hetze hoeft het alleen nog maar door te slikken. Fijn met z’n allen het gekwetste slachtoffer uithangen. Langzaamaan verwordt zo’n kwaadaardige verdraaiing tot een personificatie van degene aan wie men hem toeschrijft. Maar vaak bedoelt de aanstichter van al het tumult niet datgene waar men hem uiteindelijk zo om veracht. Veel vaker wil hij prikkelen, gevoeligheden aanstippen en bespreekbaar maken. Soms is het slechts een met fantasie aangelengde hersenkronkel. Al de eigenlijke bedoelingen ten spijt, wanneer de publieke opinie zich tegen hem keert komt hij niet meer van het opgeplakte stigma af. Als een besmettelijke ziekte gaan de leugens rond, ze infecteren ieders geest en planten daarin eeuwigdurend wantrouwen tegen de vormgever van die paar zinsneden, hersenkronkels of beeldweergaven. Misschien is dit een heel lange aanloop om mijn respect voor Salman Rushdie te betuigen, de man die in 1988 zijn roman The Satanic Verses uitbracht en vanaf dat moment moest vrezen voor zijn leven. Hij schreef vanuit zijn fascinatie en tegelijkertijd onbegrip voor de islam en zijn vervreemding van thuisland India, wat hem duur kwam te staan. Rushdie werd door zijn boek opgejaagd wild en moest zich jarenlang constant verplaatsen, van hotel naar appartement naar de meest afgelegen plekken in Engeland. Door zijn omstandigheden geestelijk tot het uiterste gedreven, streed hij wanhopig voor rechtvaardigheid. Uit alle macht probeerde hij de oprechtheid van zijn woorden te doen weerklinken maar die poging raakte verstomd in een voortdurende storm van leugens. De gekwelde man gaf zijn angst, frustratie maar ook verwondering over echte vriendschappen vorm in een memoir. Joseph Anton heet het, gelijk aan de persoon die hij moest worden omdat Salman Rushdie niet langer in de openbaarheid mocht bestaan. Rushdies strijd voor rechtvaardigheid en de overtuiging dat een schrijver of wie ook op basis van zijn werken nooit schuldig is aan massale oproer en geweld behalve de raddraaiers en geweldplegers zelf, hield al die jaren stand. Ook al moest hij onderduiken en zijn naam wijzigen, zijn geest was vrij en dat zou iedereen weten ook. Salman Rushdie bleef schrijven. Eén van Rushdies vroege werken, Children of Midnight, is verfilmd en draait momenteel in de bioscoop. The Satanic Verses is nog steeds verkrijgbaar, in papieren versie en als e-book. Wat mij betreft heeft Rushdie de strijd tegen zijn lasteraars ruimschoots gewonnen. Hoewel het hem zijn huwelijk en zijn vrijheid kostte, leverde het hem wereldfaam als auteur op. Salman Rushdie is een martelaar, een profeet van het vrije woord. Helaas is het in strijd met die overtuiging om iedereen die het hier mee oneens is, op te sluiten.

 

Bent u ook zo blij dat 2012 voorbij is? Ik wel. Afgelopen jaar maakte er zich namelijk in toenemende mate een soort hypersentimentaliteit van u meester. Om de een of andere reden wilt u zich graag met elkaar verbonden voelen door soms vreselijke, soms onnozele gebeurtenissen aan te grijpen om een saamhorigheidsgevoel te creëren dat u kennelijk zo mist in onze samenleving. En ik mag niks van deze hypersentimentaliteit zeggen want dan vindt u mij maar een klootzak. Na de vreselijke schietpartij op de High School in Newton, bijvoorbeeld, huilde president Obama tijdens zijn herdenkingsspeech. Vervolgens overlaadt u hem met superlatieven en maakt u een halfgod van een man die tegelijkertijd drones stuurt naar het buitenland en in zijn ambtstijd zodoende verantwoordelijk is voor de dood van meer dan zestig kinderen. Zou Obama daar ook zo om hebben gehuild? Ik denk dat u daar niet over nadacht want u wilde graag delen in andermans verdriet, op Facebook en Twitter. Bovendien zocht u naar helden. Helden, zoals de overbetaalde dj’s van 3FM, die tijdens Serious Request een week lang als een stel aapjes hun kunstje opvoeren in een glazen kooi, voor het oog van u, als een van de duizenden uitzinnige, drinkende en feestvierende fans. Hoe cru is het dat u naar zingeving en saamhorigheid zoekt en dit vindt in een commercieel, door Campina gesponsord goededoelenfeestje? Makkelijk ‘meeleven’ als u hossend op een dorpsplein in Enschede staat. Mijn grootste knakmomentje was de heisa rondom pitbull Diesel, die z’n eigen stille tocht kreeg nadat hij werd doodgetrapt dit najaar. Zijn dood hadden een Facebookpagina (als eerbetoon!) en overdadige media-aandacht ten gevolg. Zag ik u daar, huilend op televisie, woedend. Bloederige kinderlijkjes uit Syrië op het journaal maken bij u minder emotie los dan een doodgetrapte pitbull, tenzij Serious Request volgend jaar besluit Syrische kindertjes als onderwerp te nemen, dan is #syrischkinderlijkje opeens trending topic. Zo niet dit najaar, toen u twitterde met de hashtag #RIPDiesel, en wat maanden later #RIPJohannes, omdat zowel een zingende Friese boer als een bultrug hun strijd om erkenning niet redden. De tragische dood van grensrechter Richard Nieuwenhuizen was ook een sterk staaltje hypersentimentaliteit. Niet zo zeer om de massale verontwaardiging die zijn dood teweegbracht, want dat leek ook mij terecht, maar doordat Geert Wilders dit drama aangreep om onder u verdeeldheid te zaaien. Om bestaande sentimenten van onvrede en onderbuikgevoelens die heersen, aan te wakkeren. U en de media vielen weer eens en masse over ‘de Marokkaan’ en opeens was alles een Marokkanenprobleem. Dat het leeuwendeel aan voetbalgeweld een typisch roomblank hooliganprobleem is en geen Marokkanenprobleem, paste even niet in uw koffieautomaatbetoog. De feiten doen er niet toe, zolang u maar samen kunt huilen, samen kunt lachen of samen boos kunt zijn. Zolang u maar een Trending Topic heeft. Welkom in het nieuwe jaar, waarin er wat dat betreft bar weinig zal veranderen. Wat zegt u? Rafael en Sylvie van der Vaart zijn uit elkaar? Ik wens u een #trending2013. Bertus Huidschuiver

 

Schrijven over mijn dagelijks leven vind ik lastig, temeer omdat ik lange tijd dacht dat mijn belevenissen niet interessant genoeg waren. Goeie columnisten weten van iets ogenschijnlijk kleins een verhaal te maken. Ik benijd zulke schrijvers. Hierover nadenkend besefte ik dat ook mijn leven stiekem vol pareltjes zit, wachtend om te worden opgedoken. Op druilerige zondagavonden fiets ik graag rond in mijn dorp. Mijn woonplaats ziet er op die momenten vaak grauwer uit dan het in werkelijkheid is en haar schizofrene persoonlijkheid komt nog sterker naar voren. Jochies met petjes die dreunende hardcore draaien in hun verlaagde Opel Tigra’s vormen een scherp contrast met voorbijgaande gesluierde moslima’s, die immer met volle boodschappentassen lijken te zeulen, en kerkgaand hoedjesvolk in met kinderen afgeladen Volkswagen Tourans. De paradox van een dorp in een identiteitscrisis. Een dorp dat qua inwoners een stad is maar dit nooit zal zijn, verstoken van een hart of kerngemeenschap. Gebouwd als centrum in de boerenperiferie, maar opgebouwd door migranten uit de Randstad en warme oorden hier ver vandaan. Daar woont Bertus. Treurig maar waar, de Tolstoj van de Lage Landen met wereldverbeterende inborst woont in een dorp zonder hart. En ondanks zijn bekendheid schroomt hij niet om gewoon de fiets te pakken. Ach, ze zijn het hier al lang gewend. Soms heb ik zelfs het idee dat mijn dorpsgenoten mij niet eens meer opmerken, wat wel aangeeft hoe vertrouwd ze zijn met mijn openbare aanwezigheid. Dat pleit voor mij. Achteloos fiets ik rond op zo’n druilerige zondagavond, achterop mijn bagagedrager bevindt zich een niet onappetijtelijk meisje, door sommigen liefkozend mijn ‘vriendin’ genoemd. Een rood stoplicht blokkeert tijdelijk de voorwaartse beweging van mijn fiets en we komen tot stilstand. Een mij onbekende man zal even later een praatje met mij aanknopen. Waarschijnlijk herkende hij mij en was hij niet van plan thuis te komen zonder social media-update. ‘Net #Bertus gesproken’ is immers een betere tweet dan helemaal geen tweet. De onbekende praatjesmaker staat stil aan de overkant van de weg. Naast hem zit een hond. Hoe vaak in je leven maak je dat nou mee, dat een onbekende praatjesmaker, met naast zich een hond, precies aan de andere kant van de weg stilstaat, net als jij, terwijl je een meisje achterop je bagagedrager hebt dat door sommigen liefkozend je ‘vriendin’ wordt genoemd. Het stoplicht is groen, ik begin te fietsen. De man aan de overkant niet. Hij blijft staan en probeert verwoed een stel lege flessen in een plastic tas te proppen. Ik passeer hem, het verkeerslicht is intussen weer op rood gesprongen. De man merkt mij op en start zijn conversatie: ‘Nouja, ik krijg niet eens een paar flessen in deze tas en jij hebt iemand achterop!’ Ik roep hem na: ‘Ja, maar jij hebt een hond!’ Mijn vriendin bedenkt dat de persoon in kwestie wel een bekende van mij moet zijn, gezien de absurditeit van dit vluchtige onderonsje. Ik laat haar in die waan. Ergens in de verte probeert iemand tevergeefs een baby te sussen.

 

Beste eerstejaars, Het lijkt mij maar het beste om te beginnen met het volgende: jullie zijn niet zo bijzonder. Natuurlijk, je zou het graag zijn, je wilt graag bijzonder gevonden worden. Mensen moeten naar je kijken en denken: hij of zij, die komt er wel. Zo intelligent, zo spitsvondig en een goede leerling ook. Je bent misschien behoorlijk wijs voor je leeftijd of integer of welbespraakt en je hoopt dat anderen dit zien en zulke capaciteiten aan jou toeschrijven. Misschien beschik je inderdaad over een hoge intelligentie en ben je erg welbespraakt. Toch ben je niet bijzonder. Er zijn er zo veel van jou. Aankomend studenten met de wildste dromen voor de toekomst en met hooggespannen verwachtingen over hun eerste indruk, over de impressie die ze willen achterlaten op hun medestudenten, hun docenten en hun nieuwe huisgenoten. Iedereen wil wel een beetje bijzonder zijn, excentriek misschien zelfs, als je het durft. Excentriekelingen, zij springen er immers uit. Quasinonchalant tolereer je hun aanwezigheid, alsof het je niet kan schelen dat juist zij altijd in het middelpunt staan. Ze worden toch ook vaak bespot, en zijn ze tegelijkertijd niet een beetje vreemd? Maar dan, ‘s nachts, in je studentenbedje, als je niet kunt slapen omdat je huisgenoot weer een leuke eerstejaars ligt aan te drukken, ga je liggen fantaseren. Wat als ik ook iets meer was als die uitbundige, welbespraakte jongen uit m´n klas? Zou ik dan populairder zijn, zouden m’n klasgenoten mijn opmerkingen dan wél een nuttige bijdrage vinden? Troost je. Die uitbundige, welbespraakte jongen is niet bijzonder. Ook van hem zijn er velen. En ja, hij wordt inderdaad zowel bewonderd als bespot. Dan heb jij het toch makkelijker, jij ietwat onzichtbare maar altijd stoïcijns doorwerkende en stabiele leerling. Geen ups en downs voor jou, geen pieken van euforie omdat je medestudenten en docenten je dagelijks ophemelen, geen dalen wanneer je opeens in ongenade valt en wordt afgeserveerd alsof je slechts een bron van vermaak was. Nee, voor jou, jij modale student, is het leven heel waarschijnlijk een reis over een uitgestrekte vlakte, met hier en daar een kleine zandduin die je even het gevoel geeft wel degelijk bijzonder te zijn, of die je ontmoedigt door te gaan met je studie. Het zal allemaal relatief blijken. Je haalt je studie, misschien met een kleine vertraging, je bouwt, net als ieder ander, een studieschuld op, je verliest je maagdelijkheid als je die al niet kwijt was en je zult regelmatig straalbezopen zijn. En dan zullen al je grote dromen je uiteindelijk voorbij varen terwijl jij in de leegte na je studie op zoek bent naar de juiste richting en alles opeens totaal anders loopt. Jongens, jullie zullen een meisje vinden die je droomvrouw (b)lijkt te zijn. Zij zal je een paar kinderen schenken, in eerste instantie omdat zij ‘er wel klaar voor was’, de één of twee koters erna zijn te wijten aan jouw plots ontstane vadergevoel na de geboorte van je eerste kind. Je zult nooit opnieuw de dromen willen najagen die inmiddels lang vervlogen zijn. Kun jij je die dromen nog herinneren, of is de herinnering aan een droom waarvan je niet precies meer weet hoe hij er uit zag eigenlijk zelfs prettiger? Ooit had ik een droom, zul je dan denken, en het was een mooie droom. Nu is er de leaseauto, het huis, de kinderen. Ja, het is cliché om het cliché te noemen, maar zelfs de hond wordt toegevoegd aan jouw toekomstperspectief. Meisjes, jullie willen arme kinderen helpen in het buitenland. Goed werk doen, iets betekenen. De obsessieve prestatiedrang en de onwerkelijke dromen van die jongens kunnen jullie niet begrijpen. Jij wilt dáádwerkelijk bijzonder zijn, een toegevoegde waarde voor de wereld om je heen. Net zoals iedereen dat wil; jij bevindt je in goed gezelschap. En wanneer ook jij, met een kleine uitloop vanwege je bestuursjaar, afgestudeerd bent en denkt dat je het helemaal gaat maken, loopt het allemaal toch anders. Onverhoopt, onverwacht, een aanbod voor een baan in Nederland. Die jongen van vroeger, uit vier VWO, hij bleef op je wachten en nu sta je op de rand van een nieuw avontuur met hem. Terug naar je geboortedorp waar je een leuk appartementje huurt. Ach, wat zou het, hier voelt het vertrouwd. Die toekomstdromen komen wel een keer, voor nu ben ik gelukkig. Maar die toekomstdromen komen nooit meer, ze vergaan met elke stap richting burgerlijke vastigheid. De ooit gekoesterde droom om bijzonder te zijn is nu definitief verleden tijd. Je ontwaakt in de toekomst en beseft dat dit is verworden van je leven, zo’n zes of zeven jaar vanaf nu; een modaal leven met een modale baan, een kind, een huis en een partner. Net zoals de meesten. Vakanties vier je in Frankrijk, waar je bij de ring om Parijs in de file staat met je Opel Zafira waarvan de airco kapot is en met een sleurhut aan de trekhaak gekoppeld. Net zoals de meesten. En weet je? Dat geeft helemaal niets. Want ook niet-bijzonderheid is prima. Een enkeling van wie je het nooit verwachtte is straks ontzettend succesvol, misschien zelfs bijzonder, als je het zo wilt noemen. Wie weet kijkt een ander ook zo tegen jou aan. In ieder geval zul in je eigen perceptie nooit zo bijzonder zijn als diegene tegen wie je opkijkt. En daarom is misschien wel niemand écht bijzonder, want ook van de excentriekelingen, de succesvollen en de welbespraakten zijn er duizenden en duizenden op deze wereld, die ieder op hun beurt weer opkijken tegen een ander. Berust maar in je toekomst, kijk om je heen en realiseer je dat die jongen of dat meisje, je nieuwe studiegenootje die al de hele dag zo wanhopig zoekt naar oogcontact, naar een praatje met jou, en die nu ‘per ongeluk’ naast je is gaan zitten, dat hij of zij het onontkoombare patroon van de rest van je leven verwezenlijkt. Je toekomst ontvouwt zich altijd anders, tegengesteld van de plannen die jij voor ogen had. Je ontmoet iemand in wiens ogen jij wel degelijk heel bijzonder bent en je beseft dat jouw eerdere plannen opeens niet meer zo belangrijk zijn. Misschien zoeken we allemaal naar die ene persoon die ons oprecht bijzonder vindt, echt, onvoorwaardelijk en voor altijd bijzonder. Van bijzonder willen zijn naar bijzonder gevonden worden. Ik hoop in het bijzonder dat jullie tijdens je studie door die ene persoon gevonden worden.

 

Nu grootschalig succes behaald is en de hoogste bergtoppen bestegen zijn, is er een moment van stoppen op je hoogtepunt. Ofzoiets. Bertus is op de top van zijn succes naar beneden gesprongen, het diepe in. Nieuw uitdagingen aangaan. Bertus was altijd een beetje een gespleten persoonlijkheid, het nare mannetje en de lieve jongen. Die lieve jongen gaat door, een ander leven in. Een minder studerend en meer serieus leven van bloggen, schrijven en journalistiek. Bertus bedankt u voor uw immer nimmer aflatende en altijd fantastisch input op Bertus’ columns, zowel negatief als positief. Hoera-gejuich alsmede condoleances kunt u kwijt in de comments. Het is mooi geweest Bertus Huidschuiver is dood en zal nooit meer terugkomen. Dank u voor een enerverend jaar. Adios!

 

Laatst had ik een briljant idee, zoals ik dat wel vaker heb, maar dat is meestal als ik doorgesnoven en aangeschoten op maandagnacht door Dordrecht strompel. Dat bleken achteraf altijd de slechtste ideeën. 

Mijn laatste hersenspinsel daarentegen is geniaal en kan verreikende gevolgen hebben. Het idee is… *tromgeroffel* de VOLLEDIGE afschaffing van deadlines, voor altijd, ever. Lekker aan de zelfregulering, fantastisch toch? Tien jaar over je studie doen en niemand die aan je kop zeikt, want eigen verantwoordelijkheid. Dus nooit meer drie essays van rond de 4000 woorden in een maand afraffelen, geen ultieme stress die uitmondt in totale platlegging van enige motivatie. Dood aan de deadline, dat wordt mijn slogan voor 2014. Mentaal murw geslagen, doelloos naar een leeg scherm kijkend, dat is het gevolg van slecht getimede deadlines (lees: allemaal in dezelfde week, eind januari). Deze maand is het er op of er onder, om eens een mooi clichézinnetje aan te halen. Ondertussen ga ik verhuizen en moet ik voor mijn scriptie op pad. In het fokking buitenland. Daarnaast natuurlijk stukkie hier en daar tikken en werken voor centjes om de huur bij elkaar te sprokkelen. Mooi man, die studententijd. Planning voor gevorderden heet dat: ik lijk wel een werkende huisvrouw met drie stuiterende kinderen qua management. Tot zover Bertus’ leven. Als Bertus praat in de derde persoon enkelvoud dan liggen zijn problemen gevoelsmatig verder weg en kan hij weer rustig zijn doelloze dag voortzetten. Even Theo Maassens Oudjaarconference afkijken. Ooit studeer ik af, op de dag dat deadlines in het verleden liggen, begraven in een drie meter diep, stinkend hol, wegrottend van ellende, die ellendige deadline. Dood aan de deadline! En een verder vredig 2014 gewenst.

 

Laten we maar voorgoed afrekenen met racisme, want de term is dood. Wie dacht dat het Zwarte Piet-debat schrijnend was, heeft de afgelopen weken onder een steen gelegen. Daphne, Jack en Gordon deden een satirische duit in het zakje en wéér rolden er krokodillentranen, kwamen mensen met schadeclaims op de proppen en ontplofte Twitter door haat-aan-RTL-tweets. Uitermate triest wanneer je satire de kop in wilt drukken, omdat je een grap niet snapt, niet leuk vindt of omdat je simpelweg allergisch bent voor lachende mensen. Daphne Bunskoek een racist noemen, omdat ze een gewaagde poging tot humor deed, is een devaluatie van de term racisme. Gordon een racist noemen, omdat hij zijn flauwe grappen niet voor zich kan houden (ongeacht tegen wie: gekleurd, gelovig, gehandicapt), is definitieterrorisme. Gordon verdient zijn geld met onaangepast gedrag, en dat mag. Jack Spijkerman mag in een onderonsje met Humberto Tan zeker iets zeggen over Tan’s huidskleur. Dat Jack Spijkerman wat mij betreft nooit grappig was en met z’n klaplong lekker met pensioen moet doet daar niets aan af. Vrijheid noemen we dat: van gedachte, van meningsuiting, van media en al bevalt de artiest je niet, het is hoe dan ook artistieke vrijheid. Alles wat je niet zint labelen onder de noemer racisme doet zwaar afbreuk aan daadwerkelijk racisme. Mensen die op basis van huidskleur of afkomst maatschappelijk achtergesteld worden, geweld dat zich richt tot etnische groepen, dát is racisme. De Chinese kandidaat bij Holland’s Got Talent vond Gordon’s grappen vernederend, hij mag Gordon daarop aanspreken, want toegegeven, de actie was nogal lomp. Ik vraag me af waarom de discussie dan niet over Gordon’s oncontroleerbare drang naar het publiekelijk afzeiken van weerloze kandidaten en of dat al dan niet in het programma past? Meneer Heuckeroth’s gebrek aan empathie en zijn slechte humor maken hem weliswaar onuitstaanbaar, het maakt hem nog geen racist. Hem het zwijgen opleggen is het failliet van de vrijheid van meningsuiting, net als een excuus afdwingen. Nog niet zo lang geleden gingen er mensen dood omdat ze grappen maakten en hun mening gaven, de een was een filmmaker, de ander een politicus. Beiden heren namen geen blad voor de mond en taboes gingen ze nooit uit de weg. Helaas vonden hun fatsoenlijke opponenten discussie niet nodig; hen kapot demoniseren was genoeg. Waarom dit mij steekt is omdat ik nu al enige tijd onder mijn pseudoniem Bertus Huidschuiver de ANS-website bestook met hier en daar zwaar uit de bocht gevlogen stukken. Niet omdat ik daar altijd voor de volle honderd procent achtersta, wel omdat ik vind dat ik het recht heb iets controversieels of grofs te schrijven. Daarbij wakkerde het niet zonder uitzondering een discussie aan en dat was nu precies mijn bedoeling. Ik vind elke inperking van de vrijheid die ik nam een zeer enge ontwikkeling, elke roep om ‘fatsoen’ een stiekem voorwendsel om mensen te doen zwijgen. Óf je bent fatsoenlijk, óf je doet er niet meer toe. Vanuit je morele superioriteit in een vrije samenleving anderen de maat nemen is een gotspe en totaal niet fatsoenlijk maar daar hebben fatsoensridders maling aan. Ga dus in discussie met elkaar, maak flauwe, gore en harde grappen. Ik sta er voor. En voor iedereen die zich gekwetst voelt: ga ook grappen maken of slinger een goed debat aan en spuw vooral je gal over alles en iedereen. Het mag, we zijn vrij. Nog wel.

 

16 december 2013 - Diederik Wobbel, recentelijk van school gestuurd nadat hij zijn studie Biomedische Wetenschappen aan de Radboud Universiteit vergooide, heeft de Pisser Prijs voor Screw-up Sciences gewonnen voor zijn totaal niet-baanbrekend stamcelonderzoek dat hij nooit uitvoerde. Ook ontvingen vier studenten in exacte en technische vakken van de Radboud Universiteit de ontmoedigingsprijs bij de Koninklijke Hollandsche Maatschappij der Wetenschappen. Wobbel ontving de prijs, die hem 5000 euro kostte en hem werd opgedrongen, vrijdagavond voor zijn gefaalde afstudeeronderzoek naar stamceltherapie. Volgens de jury is zijn onderzoek ‘niet alleen ronduit kut voor de ontwikkeling van stamceltherapie, maar dwarsboomt het daarbij ander onderzoek naar de oorzaken van kanker'. Wobbel krijgt naast de geldprijsboete waarschijnlijk een medische schorsing voor de rest van zijn leven en mag nooit meer een voet zetten in één van de vele RU-gebouwen, op straffe van een gedwongen beenmergtransplantatie zonder verdoving. Diederik Wobbel onderzocht tijdens zijn afstudeeronderzoek vrijwel niets, tot grote ergernis van het Massachusetts General Hospital in Boston, waar hij per ongeluk een huidcel verwisselde voor een stamcel terwijl hij onder invloed was van hallucinerende schimmels. Dientengevolge heeft deze proefpersoon nu geen leven meer. Wobbel ontdekte wel dat het eiwit CAF-1, dat betrokken is bij het inpakken van DNA, bijzonder goed te combineren valt met de hallucinerende schimmels waar hij zo dol op is. De combinatie vertienvoudigt zijn psychedelische trip en zorgt voor een behaaglijke euforie. Of er een causaal verband bestaat tussen zijn geflopte studie en zijn drugsgebruik, is hij vergeten. Wobbel: ‘Stamcellen hebben natuurlijk een waardevolle functie in ons lichaam. Maar als je echt graag naar de klote wilt gaan, dan is onderzoek naar die cellen gewoon lastig. Toch denk ik dat ik niet gefaald heb, ik heb immers voor velen iets betekend op het gebied van microbiologie, een geheel andere tak van sport die ik wist te vertalen naar mijn eigen onderzoeksveld. Daar komt mijn echte passie, de paddenstoel, veel beter tot zijn recht. Misschien nam die passie de overhand, dat weet ik niet. De afgelopen jaren beleefde ik dan ook als een waas’. De jury stelt dat Wobbels onderzoek van ‘zieltogend teleurstellende kwaliteit is’, omdat hij ‘medische kennis aanwendde om te voorzien in zijn drang naar verdovende en geestverruimende middelen.' 'Dat is een zeer ernstig vergrijp’, aldus Johan Kwak, initiatiefnemer van de Pisser Prijs en voorzitter van de Koninklijke Hollandsche Maatschappij der Wetenschappen. Deze organisatie looft ook andere prijzen uit.                             Diederik Wobbel op weg naar de universiteit.

 

Zelden zie je iets nuttigs op televisie, zelden hoor je iets waarvan je denkt: nou, zóó! Is onmogelijk geworden doordat domme mensen graag dom tv-voer willen. Nadenken doet immers pijn als je mentaal afgestompt bent, slaven van de vrije markt. Televisie als propagandamachine die louter onzin uitzendt. Waardeloos format op waardeloos format; talentshows en mee-leef-tv waarin mensen met één of andere beperking gevolgd worden, zogenaamd om ‘hen een podium te geven’. Lachen om mensen met een afwijking, om lelijke nerds die ontmaagd worden door een hoer en om een spastisch meisje en een autistische jongen die gaan daten, hi-la-risch. Stotteraars, seksverslaafden, stiekeme pedoseksuelen en mensen met het downsyndroom, allemaal uitgebuit ter vermaak van de zogenaamd verschillige Nederlander. We zijn allen latent Vara, volgens de omroepcoördinatoren. Ons bezuinig je niet 123 weg, dat is de slogan van de Publieke Omroep tegen de nieuwe bezuinigingen van Rutte II. Het zal me eerlijk gezegd jeuken. Er is slechts één programma dat nooit 123 wegbezuinigd mag, en dat is Ik Vertrek. Want Ik Vertrek is dus echt fantastisch. Gefilmd midden in de levens van mensen die hun hart volgen, geeft het de prachtigste menselijke emoties en levenswijsheden. Bevlogen mannen en vrouwen die vertellen waarom ze datgene doen wat ze doen, hoe ze hun intuïtie volgen om hun dromen te verwezenlijken. De laatste aflevering die ik zag draaide om de reis van een melkveehouder en zijn vijfentwintig jaar jongere vrouw Anneke. Samen gingen ze naar Australië, en de kinderen gingen mee. Best een grote stap voor een Drents boerengezinnetje. Het was de nuchterheid van Anneke waardoor ik mij realiseerde: soms moet je je niet te druk maken om wat er komen gaat. Zet die stap, gewoon doen. En zie maar waarheen het leidt. In barslecht Engels grapt Anneke: 'I’m going to Australia for emigration. Ofzoiets'. Het boeide haar niet dat hun toekomst onzeker was en haar Engels klonk als een Drent die Duits sprak. Haar redenatie was simpel: “je kunt beter naar Australië verhuizen dan dat je een ongeluk krijgt en hier onder een auto ligt. Dan ben je elkaar helemaal kwijt”. En zo simpel is het soms. Voor een beetje levenswijsheid hoef je niet per se de zwakkere uit de samenleving ter vermaak tentoon te stellen om daar van te leren. Om elkaar niet kwijt te raken, moet je slechts je hart volgen. En niet verongelukken.

 

'Geachte Overheid Nederland E-mail Gebruiker president Mark Rutte, Uw Ministerie van Nederlandse zaken Postbus heeft overschreden De Opslaglimiet zoals ingesteld door uw E-mail Beheerder, als gevolg van Verborgen bestanden en Spam in Je Inbox en Spam Map en u krijgt dus geen nieuwe e-mail s tot u Re-Validate uw Webmail. Alstublieft, mailen u net als die vrouw Merkel uit Duitsland graag u Telefoon pincode en Wachtwoorden van Uw E-Mail Adres naar contact@NSA.org.' Grote paniek vorige week: phishing mails in de RU-Inbox. Dikke vette help en huilende studenten aan de telefoon omdat ze niet in de gaten hadden dat ze keihard in hun ootje genomen werden. Wanneer je zo’n e-mail krijgt, kun je denken: ik ben een ruimdenkend persoon, ik neem het niet zo nauw met die Nederlandse taal en bovendien, wat als Sjoerd van de ICT nou dyslexie heeft? Heus zielig voor hem. Ik klik braaf op de link die hij mij toestuurde en daarna ga ik m’n geitenkaassalade met chiazaadjes van eergisteren in alle tevredenheid oppeuzelen. Nijmeegse naïviteit. De zogenaamde Nigeriaanse phishers die hun proza door Google Translate flikkeren, zijn een leuke urban legend. Die Nigeriaan is gewoon Johan van drie straten verderop. Om alleen de meest simpele van geest te filteren uit de massa aan wie de mails wordt verstuurd, gooit hij er een ton aanwijzingen in dat het hier juist om een val gaat. Wanneer iemand dan niet spontaan bezwijkt aan een epileptische aanval na het zien van zoveel woordbraaksel in de mail, wanneer iemand daarna alsnog besluit te reageren, dan pas weet je zeker dat je het ultieme slachtoffertje aan de haak hebt geslagen. Dat er studenten bestaan die in zo’n val trappen is eigenlijk zuurstofverspilling, vindt u niet? Ons online gedrag zou een stuk spichtiger moeten zijn sinds we weten wat voor debielen ons maar al te graag beroven van onze vrijheden, ons geld en onze persoonlijke gegevens. Niet alleen phishers, ook overheidsdiensten en grote commerciële schurken als Google en Facebook lusten er wel pap van. Niemand is veilig, iedereen wordt getrackt en er bestaat van ons allemaal een online profiel van wat we browsen, welke aankopen we doen en misschien brandt er boven jouw naam wel een rood lampje bij de AIVD en de NSA. Ze tappen je telefoon en mail als ze ook maar het vermoeden hebben dat je een snelkookpan, een rugtas en een zakje knikkers wilt kopen. Voer snelkookpan+knikkers+backpack in op Google en de nodige commotie ontstaat in Zoetermeer en op Fort Meade. Zwaailicht, luchtalarm, alles. Drones stijgen direct op en bestoken je huis met Hellfires. Angela Merkel is wat dat betreft een net zo onnozel wicht als die studente die huilend aan de telefoon hing omdat ze zo dom was de link aan te klikken. De Duitse Bondskanselier is verontwaardigd omdat ze al jaren wordt afgeluisterd. Sorry, wat? Wat verwachtte je dan, Obama is onze grootste vijand en jij regeert de leidende natie in Europa. Natuurlijk tappen ze dan je email en je telefoon. “Maar ik heb toch niks te verbergen?”. Bull. Shit. Niet alleen Merkel, ook jij en ik hebben een hoop te verliezen en veel om te beschermen. Phishers, bedankt. We zijn weer een tikje alerter.

 

Weet je wie pas eng is? De kerstman. Zeldzaam grievend. Ook in Nederland krijgt de kerstman helaas steeds meer voet aan de grond. Geniepig sluipt hij onze cultuur binnen om deze van binnenuit kapot te maken. Onze harten, ons medeleven: aangetast door de etterende zweer die 'de kerstman' heet. De kerstman is meedogenloos, hij zaait verdeeldheid en veroorzaakt tweespalt. God behoedde ons wanneer hij verder oprukt, want de kerstman is een gevaar voor onze alom bejubelde multiculturele samenleving. Ooit jatte deze sadist de cultuur van de Lapse poolbewoners om er vervolgens zijn eigen, zieke fantasieën op te botvieren. Hij verdraaide die mooie, nobele leefwijze van de Lapse bevolking. Als zelfbenoemd beschermer van de Lapse cultuur vind ik dat ronduit schandelijk. Het totale onvermogen van de kerstman om zich in te leven in de eeuwenoude tradities van de Lappen wordt van harte overgenomen door allerhande eng, xenofoob en onaangepast volk dat hierin een vrijbrief ziet om maar zo empathieloos mogelijk te zijn naar andere culturen en geen boodschap heeft aan hun gevoeligheden. Langzaam maar zeker wordt Europa zodoende verpest, Nederland incluis. Misschien zijn wij Zwarte Piet-minnaars zelfs extra gevoelig voor de racistische pestwolk die de kerstman uitwaaiert over ons land, en niemand die hiervan wakker ligt. We vinden het wel ‘grappig’, zo’n guitige baardmans. Trouwens, heb je wel eens gezien hoe de kerstman zijn rendieren behandelt? Die moeten met z’n allen een veel te dikke kerel en zijn volgepropte arreslee voortrekken. Door de lucht! Weet je hoe zwaar dat is? Wat nou als één van de rendieren hoogtevrees krijgt of buiten adem raakt? Volledig niet ARBO-proof en niets minder dan dierenmishandeling. Behalve voor Rudolf, want hij is het slijmerige slaafje van de kerstman en daarom wordt hij ALTIJD genoemd en de rest niet. Discriminatie! Ik hoorde dat de kerstman goed bevriend zou zijn geweest met Fidel Castro en Kim Jong-il. Dat verklaart meteen zijn irritante drang naar gelijke verdeling van presentjes, maar wie stout is komt in de Lapse goelag terecht. Iets anders: de kerstman houdt van sterke drank, vanwaar anders die irritante joligheid met z’n bellen en zijn rode neus? Hij is permanent bezopen en zo’n man laten we in de buurt van onze kinderen, we laten ze zelfs op zijn schoot zitten. Niet alleen schandelijk maar ook onsmakelijk en verknipt. Leuk hè, zo’n feest waarin een bestiale, communistische, racistische cultuurbarbaar met een ziekelijke hang naar Jägermeister en kinderen centraal staat? Prem Radhakishun, Verenigde Naties en gütmenschbakfietsenvolk, we hebben u harder nodig dan ooit. Ontneem ons het kerstfeest, alstublieft! Voor ons eigen bestwil. O, en boycot Coca Cola.

 

Opeens wist ik het. Ik word muzikant. Muziek maken met scherpe teksten en dan op Pinkpop staan, of in Hyde Park. Optreden voor duizenden mensen die mij allemaal geweldig vinden. En dan doen alsof ik heel normaal ben gebleven terwijl het natuurlijk keiharde autofellatio is; iedereen krijgt een hard plassertje van een groot publiek dat je naam scandeert. ‘Ber-tus, Ber-tus, Ber-tus!’ ‘We’ve got a ‘Huid’, we’ve got a ‘Schuiver’, Huid-schuiver!’ Brrr, kippenvel. Ik speel in een bandje. We coveren vooral nummers van de Red Hot Chili Peppers en de bandleden zijn allemaal piloten, op mij na. Ik vlieg niet maar ik ben wel een laagvlieger, ik doe een rare studie en ik schrijf stukken waar ik niet voor betaald krijg. Zij zijn hoogvliegers, zij verdienen bakken met geld en mogen de meerderheid van de tijd een beetje naar buiten gluren als ze boven de de grote plas vliegen. Als we niet spelen, serveer ik de jongens bier in de kroeg. Eigenlijk ben ik de keiharde outsider van de band, en ook nog eens de gitarist. Gitaristen zijn over het algemeen lui, aandachtvragerig en ze forceren ruzies. Bovendien hebben ze vaak één of andere verslaving. John Frusciante van de Peppers, Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughn zijn mijn muzikale voorbeelden.  Zij scoorden op het gebied van verslavingen een ruime voldoende. Een illuster gezelschap waar ik mij ook onder mag scharen als ik eenmaal bekend ben, mits ik wat vaart maak met mijn drugs en alcoholverslaving. O, en misschien moet ik nog iets aan mijn gitaarspel schaven. Ooit, ooit sta ik daar in Hyde Park of op Pinkpop. Nu ik vakantie heb, heb ik de tijd om een en ander te overdenken. Introspectie, zelfreflectering en dat soort gare termen. ‘Wat wil ik eigenlijk met mijn leven?’ Wil ik nog een jaar studeren, nu ik de bachelor heb afgerond? Of ga ik als één van de 800 reageren op een vacature, voor een leertraject van een jaar? En daarna? Introspectie, ik begin er niet meer aan. Man, wat werkt dat verlammend op je keuzegedrag. Toen ik gisteren ging oefenen met m’n bandje dacht ik: eigenlijk is dit het leven. Bier drinken met de jongens, slap ouwehoeren over zaken waar we geen verstand van hebben en een beetje rammen op instrumenten. In een schuur. Als ik dat nou betaald kan doen, optreden over de hele wereld terwijl alles voor je wordt geregeld en ik lekker bier mag drinken, dat zou fantastisch zijn. Lange termijn plannen maak je niet, want een creatieve artiest overlijdt op z’n 27^eaan een cocktail van drank, pijnstillers en heroïne. Wat een heerlijk vooruitzicht: ik word in no time steenrijk maar ik geniet er niet van en dan ik ga veel te vroeg dood. Dat mensen op m’n begrafenis zeggen: ‘Zo zonde. Hij had nog zo veel te geven’, terwijl dat natuurlijk volstrekte onzin is. Misschien was ik wel gewoon  klaar op m’n 27^e en ging ik mezelf daarna alleen maar herhalen. Wereldfaam dus. Kinderlijk naïef zegt u? Vergeleken met de baankansen voor pas afgestudeerden in mijn vakgebied is het een heel weloverwogen keuze. Tot ziens op Pinkpop. Als ik dat eenmaal bereikt heb, dan hang ik mijn pen voorgoed aan de wilgen. Alle reden dus om mijn toekomstige platen tegen betaling te downloaden!

 

Onlangs zat ik in een café. Dat doe ik wel vaker. Ik houd van cafés en van bier. Naast mij zat een jonge vent. Hij hield ook van cafés en van bier. En van mannen. Niet dat zoiets er voor mij toe doet maar ja, het droop er van af. De gebaartjes, de dingetjes, iets in de strekking van ‘ach meid’ in een zin gooien. Dan ga ik onbewust toch weer categoriseren. Ik ben een bekrompen hokjesgeestdenker. Daar kwam ik achter toen het gesprek aan tafel op homoseksualiteit uitdraaide en ik uit de verf kwam als de grote niet-tolerante hokjesgeestboeman. Heel jammer natuurlijk maar waarom mag ik niet waarnemen dat iemand homoseksueel is? Zeker als je als jonge vent zo zelfverzekerd met je geaardheid dweept en er geen twijfel over laat bestaan dat je liever rectaal een fallus inbrengt dan coïterend sopt in een vulva. Iedereen moet zien dat je op jongetjes valt maar wanneer ik het ter sprake breng, krijg ik de reactie ‘eh.. ja, maakt dat iets uit dan?’ Nee, beste homoseksuele meisjes en jongens, het maakt niets uit. Sop, trek, pijp en lik je vooral suf, dat doen je heteroseksuele soortgenoten namelijk ook. Als het dan toch niets uitmaakt, waarom onderscheid je jezelf dan zo overduidelijk? Het is je goed recht om je zo excentriek te uiten als je wil, maar durf dan ook met mijn reactie om te gaan. Ik snap dat dat moeilijk is, als Neerlands bekendste homosensuelen Gordon en Albert Verlinde zijn. Relnichten die er de ene na de andere flauwe, smerige homograp in gooien maar tegelijkertijd niet anders willen zijn en strijden voor ‘gelijkwaardigheid’. Ik zou daar niet blij mee zijn maar gelukkig is er naar mijn weten geen BN’er die zo’n stereotype neerzet van hetero’s. Dat zou leuk zijn, als ‘wij’, als hetero’s Straight Parades zouden organiseren en ons overduidelijk, in alles, als ‘de hetero’ zouden profileren en een heuse heterokrant begonnen. Ik zie mezelf al staan op een boot, uitgedost als hetero, met paarszilver verenpak uiteraard want dat is zóó super hetero! Nou dan gaan jullie wat beleven. Ik gok dat de lol er voor Geer, Goor en Albert dan snel van af is. Maak van homoseksualiteit nou niet zo’n act. Zodra je uit de kast komt, hoef je echt niet direct een stereotype modeaccessoire te worden met bijbehorende manier van praten en het immer gebogen handje als je aan je sigaret lurkt. Lieve homo’s, jullie zijn voor ons al gelijkwaardig. Jullie hoeven niet anders te zijn. Sorry.

 

Bijna. Bijna was het u gelukt. Na slechts twee columns wilde ik de handdoek in de ring gooien. Dat zou toch een bedenkelijk record zijn geweest . Misschien een hard gelag voor velen van u, maar ik heb besloten om door te gaan. Ik vind dat het best wat positiever mag namelijk, en u volgens mij ook. Ik wil hier lering uit trekken. Als u mij graag leest in de hoedanigheid van luchtige stukjestikker die u vooral niet te veel doet nadenken, dan kan ik toch ook niet anders? Ik schrijf immers voor u, want u betaalt mijn salaris door uw bezoek aan ANS-Online, via de immense reclame-inkomsten die dit genereert. Als uw persoonlijke schrijfobject staat het u dus vrij mij van advies te voorzien. Mijn streven vanaf heden is om alle ANS-lezers aan boord te houden, blijf vooral die ANS lezen! Samen kunnen we de wereld positiever, leuker en gezelliger maken. Fantastisch toch?! Nou, eens even zien.. Positief.. Actueel.. Uhm, o ja! De koningin! Die blijft de komende vijf weken nog wel actueel, denk ik. Nou, jongens en meisjes, die koningin, die treedt dus af.. Dat wist u vast al. Jammer he? Jup. En dus krijgen we nu een koning. Een koning, Bertus? Jazeker, koning Willem-Alexander. Ik typ het gewoon nog een keer: een koning. En iedereen houdt van ons koningshuis, iedereen houdt van onze Willem-Alexander, van onze Beatrix en van onze Máxima. Leve de monarchie! Wat zijn we toch een gezellig landje met z’n allen. We zouden bijna vergeten hoe niet geliefd het koningshuis was de afgelopen decennia. Vindt u het dan niet vreemd dat heel Nederland plots zo enthousiast is over de Polder Royals? Over onze koningin? Want wat deed ze het toch goed, die Beatrix. Dat was onze Trix, die daar in het buitenland met veel poeha de Nederlandse belangen behartigde. Die zelfs het hart van een verstokte republikein deed smelten. Terwijl diezelfde koningin het toch ook wel voor haar kiezen kreeg. We hadden kwesties als: ‘Is het acceptabel dat de belastingbetaler moet lappen voor extra onderhoudskosten voor die boot van d’r?’ Nee dus, zo bleek. ‘Moet Trix op onze kosten iedere week naar haar vegeterende zoon in Londen vliegen?’ ‘Is het allemaal niet wat excessief en overdreven, dat koningshuis?’ Haar huwelijk met Claus, toen zij nog prinses Beatrix was, zorgde eveneens voor veel reuring. Wie trouwt er nou een mof zo vlak na de Tweede Wereldoorlog? De idiotie. Niet te vergeten de uitgekauwde kritieken op de monarchie, die niet democratisch zou zijn (wat absoluut zo is). En tot slot Koninginnedag. Dat kost toch ook ieder jaar weer een klein vermogen aan organisatiekosten en inzet van politie-eenheden. Dit soort negatieve geluiden raakte geheel verstomd in het megalomane mediacircus der positiveit dat ook op u, burgerplebs, zo z’n uitwerking heeft. Over de doden niets dan goeds, zegt men wel eens. Beatrix kan wat dat betreft alvast doodverklaard worden. Maken we nu plaats voor haar zoon, Prins Pils, onze toekomstige koning die weet dat wat je van ver haalt, lekker is. Gaat hij de reputatie van zijn moeder ooit evenaren? Toegegeven, het is een slimme man maar de lat ligt nu hoog, erg hoog. Hij mist waarschijnlijk wat van de grootheidswaan en allure die van zijn moeder zo’n verrekte sluwe zakenvrouw maakten. Ik vrees met grote vrezen. Als WimLex er over een jaar of dertig de brui aan geeft, kunnen we de balans weer opmaken. Wij Nederlanders mogen opnieuw zo’n dertig jaar ageren tegen het koningshuis, tegen koning Willem-Alexander, om dit na zijn aftreden in luttele minuten te doen omslaan naar loftuitingen als: ‘Wat was ‘ie lekker gewoon hè, die Willem-Alexander?’ Of ‘Monarchie is oké olé olé’. Loftuitingen die ons laten vergeten dat onze toekomstige koning in de komende dertig jaar alle banden moet verbreken met papa Zorreguieta, wegens de erkende betrokkenheid bij oorlogsmisdaden van het Videla-regime van laatstgenoemde (waarvoor alvast dank, Arnold Karskens) - wat de koning vervolgens zal weigeren. Later komen daar de koninklijke buitenechtelijke affaires bij, die de RVD vakkundig onder het vloerkleed moffelt maar die door De Telegraaf achterhaald worden - ach ja, ontrouw, zit in de familie. De dochters die uit die affaires voortkomen, zullen ook de nodige schande met zich mee brengen. Als Alex bijna met pensioen wil, wordt er nog een beerputje opengetrokken: een illegaal gebouwd vakantiehuis in Kenia en het Waterschandaal. Want door de mondiaal sterk vervuilde lucht en grond is schoon drinkwater zeer schaars in de toekomst. Onze koning zal zijn watermanagementcontacten aanwenden om de prijs van schoon drinkwater zo hoog mogelijk te houden. Realiteit, vrienden. Zo zal het ongetwijfeld gaan. Ik besef me wel dat ik nu ietwat negatief overkom. Maar weet u, negativiteit is what makes the world go round. Zonder een gezonde dosis negativisme geen scepticisme, en scepticisme leidt tot een realistische kijk op de wereld. Of niet, soms word je er zuur van. Hoe dan ook is onverbloemd positivisme jezelf voor de gek houden. Leuk als je hippie bent, maar voor u als doortastende, doorgaans nuchtere Nederlander niet handig. Eerlijkheid schuurt, negativiteit soms ook. Wie daar niet mee om kan gaan kan zich beter opsluiten in z’n veilige cocon der positiviteit. Leve de koning!

 

Ik ben een beetje teleurgesteld. Teleurgesteld over het niveau van de vragen bij NTR College Tour. Die zijn vaak zó stupide dat ik er spontaan van ga automutileren. ‘Wat is het gekste wat een fan ooit aan u vroeg?’, wilde een student weten van acteur Richard Gere. ‘Jouw nutteloze vraag’, had Gere moeten antwoorden. Dat is toch het laatste wat je van zo’n man wilt weten? Willem Holleeder neerzetten als een soort rolmodel en hem vragen naar zijn kinderen, dat is het soort kolder dat wordt verkocht als leerzame televisie. We raken geëmotioneerd bij het zien van een autist die getrouwd is doordat hij zich aansloot bij de Star Trek fanclub, met dank aan Whoopi Goldberg. Ik besef me dat dit nog kwaliteitstelevisie van de NTR betreft. En die studenten behoren dan qua intellect tot de bovenklasse van onze samenleving. Als dat het beste is wat we kunnen, dan lijden we aan collectieve verdomming. Als ik goed naar mezelf kijk ben ik eigenlijk niet veel anders. Waarom maak ik me druk om NTR College Tour als ik me tegelijkertijd ook boos zou kunnen maken om maatschappelijk onrecht, armoede en, noem eens wat, politiek bedrog?

Het is alsof je op een podium aan een publiek vol afstervende, uitgehongerde mensen vertelt over eten. ‘Ja mensen, eten, dat zouden jullie eens moeten proberen. Is het jullie trouwens opgevallen dat er daar een lekkere schaal nacho’s staat in de hoek van de zaal?’, en dat iedereen dan begint te klappen en roepen ‘O ja, nacho’s!’. Maar in plaats van het op te eten, stoppen ze het in hun reet, ze snuiven het op voor hun eigen entertainment waarna ze zich afvragen waarom ze toch zo’n honger hebben.

Bovenstaand pareltje komt van komiek Doug Stanhope en hij heeft gelijk. Waarom zou je je nog ergens druk om maken en een boodschap proberen te verkopen als niemand écht luistert? Je woorden bieden hoogstens entertainmentwaarde, of een lach van korte duur. Applaus en wat lovende kritieken. En vervolgens gaat de onnozele weer aan het werk, de boodschap geldt niet voor hem. Maar wel goed dat iemand het zegt! Zij die op de barricaden het gevecht tegen onrecht aangaan, worden gezien als gestoorde waxinelichthouderwerpers. Mafkezen. Want wat er toe doet, is tot volstrekte trivia gemaakt en het nutteloze zegeviert. Maar het nutteloze is niet voedzaam. Je houdt honger, maar weet niet waarom. Ook ik ben ten prooi gevallen aan de verdomming, ik ben een van die willoze schaapjes in de kudde die zich in een neerwaartse spiraal van het onbeduidende stort. Oogkleppen op en gaan. DARPA, het Pentagon’s Defense Advanced Research Projects Agency, vond onlangs een manier om de gedragingen van een rat in Brazilië via het internet over te brengen naar een rat in de Verenigde Staten. De rat in de VS begon bij ontvangst direct de rat uit Brazilië te imiteren in zijn gedrag. Noem me een conspiracy-idioot maar ik geloof wel in government mind control. Onze verdomming, ons vernauwde bewustzijn, volgens mij zijn we al aardig op weg. Ik moet wegblijven uit die neerwaartse spiraal. Einstein zei ooit: The world will not be destroyed by those who do evil, but by those who watch them without doing anything. Slaap lekker.

 

Laat ik eens beginnen met een kleine geschiedenisles: in de jaren ’50 rees in Egypte een heldhaftig groepje mannen dat zichzelf de ‘Vrije Officieren’ noemde naar de top van de macht in hun land. Als beroepsmilitairen van het Egyptische leger besloten zij dat het genoeg was, de corruptie en de uitbuiting van hun volk en het doorrotte bestuur van hun koningshuis. Wat ze deden was fantastisch, ze pleegden een coup. Tot vorige week was mijn haat niet diep geworteld genoeg om op te roepen tot een burgeropstand, totdat ik koning Willem zag stuntelen tijdens zijn eerste troonrede. Een bizar tafereel, een clownesk gebeuren dat bol staat van grootheidswaan en achterhaalde traditie; een koning die er plompverloren bij zit met aan zijn zij een vrouw die haar mond dient te houden maar die door haar achterlijke hoofddeksel toch alle aandacht naar zich toetrekt. Er zullen opnieuw zeer rigoureuze bezuinigingen volgen, dat was wat dit toneelspel op eufemistische wijze diende over te brengen. Onder leiding van onze incompetente volksvertegenwoordigers moeten we vooral onze bek houden en lijdzaam afwachten. Genoeg is genoeg, de tijd is gekomen dat wij, burgers de handen ineen slaan met jullie, militairen. Ons land verdient een staatsgreep. Jullie kunnen toch niet ontkennen dat de politici, waar jullie het internationale verlengstuk van zijn, geen zak terugdoen? Je stelt je leven in de waagschaal tijdens uitzendingen, je verliest manschappen en dit land verliest burgers en in ruil daarvoor word je gekort op alles wat je lief is; je wapentuig word je ontnomen, doorstromen wordt bemoeilijkt en in de nabije toekomst zal nog eens een complete divisie letterlijk het veld moeten ruimen, wat betekent dat je collega’s je ook worden ontnomen. Hoogste tijd dus dat jullie gaan inzien dat de missies van de laatste jaren primair uit geopolitieke en economische belangen waren, niet om ‘democratie en vrijheid’ te brengen. Winning hearts and minds, was de slogan. Dat was een illusie, er is niets gewonnen, er is weinig veroverd en er is een heleboel kapot gemaakt, met name mensenlevens. Alles gerechtvaardigd door de slappe voorwendselen die de agendamakers van deze wereld ons voorhielden en waarvan jullie dachten dat het een nobel streven was. Laf, achterbaks en goor politiekspel waarbij jullie opnieuw worden geslachtofferd, niet op het slagveld maar door je eigen leiders die jullie een mes in de rug steken. De klus is geklaard, het beleid uitgevoerd en dus kunnen de bezuinigingen verder opgeschroefd naar een niveau dat de totale krijgsmacht vleugellam zal maken. Geen gekwalificeerd personeel, wel zevenendertig peperdure nieuwe straaljagers. Dat klopt niet. Ik ben geen voorstander van militaire interventie. Jullie uiteraard wel want het genereert internationaal aanzien en bovendien financiële middelen om de eigen kas te spekken. Toch gaan jullie uit van een rechtvaardige oorlog maar Afghanistan, Irak, Tsjaad, de Golf van Aden en misschien Syrië waren en zijn dat niet. Het is een omgekeerde jihad, waarbij niet theocratie door islamitische wetgeving maar imperialistisch neoliberalisme de boventoon voert. Jullie zetten je in voor een foute zaak maar met goede intenties. Je offert je eigen mannen en vrouwen op en wat je terugkrijgt is een medaille en een behandeling tegen PTSD. Jullie worden consequent ondergewaardeerd, is dit dan niet het moment je tegen de gefaalde Nederlandse staat te keren en te eisen wat jou toekomt: het recht om te weten wat de motieven van overzeese interventies zijn, een rechtmatige behandeling en bovendien een baangarantie en geen snijgarantie? Jullie zijn terecht boos maar jullie zijn niet de enige slachtoffers van deze bezuinigingen. Lieve militairen: wij burgers hebben jullie nu meer nodig dan ooit. Doe datgene wat juist is, namelijk het beschermen van je landgenoten tegen buitenlandse én binnenlandse dreiging, tegen de bedreiging van ons doorrotte politieke systeem en het koningshuis die de daadwerkelijke vrijheid in Nederland ondermijnen. Kom in opstand en pleeg een coup, miljoenen mensen staan achter jullie. We are Legion!

 

Heel even was hij wereldnieuws. Een krantenkop op een wetenschapspagina, een online artikel op CNN en The Huffingtonpost en op online fora werd hij geroemd. Exposure, dat wilde hij en dat kreeg hij. Voor even. Jack Thomas Andraka, een student, slechts vijftien jaar oud toen hij vorig jaar zijn vondst onder andere op ideeënfestival TED met de wereld deelde. Wat hij zei was explosief, hij had de Heilige Graal in handen. Jack bedacht een simpele manier om alvleesklierkanker, een van de meest dodelijke vormen van kanker, tijdig op te sporen. Voor slechts drie dollar. Om dat in perspectief te zetten: reguliere tests met grote, dure apparaten kosten zo’n achthonderd dollar en zijn tot 50 procent minder accuraat dan Jack’s huis, tuin en keukenmethode. Die methode bestaat uit niets meer dan een stukje dik, absorberend papier dat in staat is om een bepaalde waarde in het bloed te meten, om zo snel vast te stellen of er ‘iets’ niet geheel in de hand is. Met een accuraatheid van 90 procent... Een apparaatje dat twee maanden geleden al tussen de pleisters en het maandverband had moeten hangen, in iedere supermarkt! De medische newsflow op het gebied van kanker is immens, elke scheet wordt breed uitgemeten. Of het nu nog in ontwikkeling is of al op de markt verkrijgbaar, verdiep je in de materie van kankerbehandelingen en je hoeft de komende dagen niet achter je computerschermpje vandaan te komen. Maar over Jacks wondermiddel is het ondertussen angstvallig stil. Echt nieuws over hem en zijn vondst is er nauwelijks, het zijn uiteindelijk steeds dezelfde, gerecyclede artikelen. Kanker is serieuze business, voor zowel kankerpatiënten als de kankerindustrie. Want dat is het geworden, een business, een industrie waar astronomische bedragen in omgaan. En dan komt er zo’n snotneus van vijftien die de wereld wijsmaakt dat je alvleesklierkanker kan opsporen voor een habbekrats. Hoho, kanker krijgen oké, maar we gaan natuurlijk niet onze hypergeavanceerde technologie omzeilen door zelf af en toe een testje te doen. Alvleesklierkanker en wellicht zelfs long- en eierstokkanker is dan nog tot daar aan toe, maar wat als iemand zo’n zelfde methode implementeert om borstkanker op te sporen? Dan kun je de kankerindustrie wel opdoeken. Geruchten gaan dat ‘een bedrijf’ voor veel geld Jack’s idee heeft gekocht. Wat dat bedrijf er mee zou doen? Niets natuurlijk. Wanneer de farmaceutica een middel of apparaat ontwikkelen, wordt daar door investeerders miljoenen ingepompt maar die miljoenen moeten zichzelf wel terugverdienen. Jack’s goedkope vondst is dus een directe klap in de gezichten van die investeerders. Vorige week nog sprak de jonge student op TED 2013, en vermoedelijk zal dat het circuit van nobele wereldverbeteraars zijn waar hij in blijft hangen. Totdat de herinnering aan hem vervaagt en een nieuwe Jack de kop op steekt, die eveneens voor korte tijd als held herinnerd wordt om uiteindelijk in de vergetelheid te raken. Jack was niet de eerste die een goedkoop en slim medisch alternatief bedacht, google maar eens de combinaties ‘cancer cure’ plus ‘oil’ of ‘calcium’. Vrijwel zonder uitzondering werd dit soort natuurlijke, eenvoudige alternatieven afgeserveerd als ‘niet-wetenschappelijk, ridicuul en voor geitenwollensokken’, waarmee het in de toch al niet serieus genomen homeopathische hoek belandde. Helaas voor Jack Andraka bedacht hij een methode die simpelweg te goed en te goedkoop is, en dus zal het er nooit komen.

 

Beste Benedictus, Wat ontzettend jammer dat u stopt met uw eervolle ambt. Ik moet zeggen, ik had het niet verwacht. Ik verwachtte überhaupt heel weinig van u, had nooit echt een mening, niet over u, als paus, en niet over het katholicisme. Stilletjes denk ik dat veel mensen net zo zijn als ik. Hoewel ze u en uw katholieke kerk de afgelopen jaren maar wat graag vervloekten, waren ze stiekem meningloos. Ze lieten gelaten de vele schandalen binnen uw kerk over zich heen komen en werden murw gemaakt om nog iets zinnigs te kunnen vinden. Behalve dan dat pedofiele priesters moeten branden in de hel. U zei het wel nooit met zo veel woorden, maar ik hoop dat u dat met hen eens bent. Immers, al die pracht en praal die u omringen verbloemen nauwelijks dat u als plaatsvervanger van Jezus op aarde ook maar een mens bent. U blijkt een zwakke, oude, moegestreden man. Weet u wat ik grappig vind, Benedictus? Al die mensen die jarenlang elkaar napratend u en uw broeders vervloekten, smeken nu bijna om een zwarte paus. Gek hè? Besluiten ze eerst met z’n allen dat de leiders van die kerk van u een enge sekte vormen met rare, conservatieve opvattingen, welhaast het slechtste wat de mensheid ooit overkwam, willen ze nu opeens een mening hebben over uw opvolger. Ze roepen: 'We hebben al een zwarte president, dan nu ook een zwarte paus, hartstikke modern!' Daarmee stellen ze uw ambt op gelijke voet met die van president van de Verenigde Staten. Tegelijkertijd vergeten ze dat u helemaal niet modern bént. Integendeel, conservatief zal nooit meer hetzelfde zijn sinds u paus was. Ze riepen dan ook eerst verheugd: 'Hoera, die conservatieve seniel van een Benedictus stopt er mee', om dit te vervolgen met: 'Het is tijd voor een Afrikaanse paus!' Zo’n uitroep heeft voor u waarschijnlijk net zo veel waarde als de celibaatbelofte van een broeder op een internaat voor… Afijn. Ik zal het u maar eerlijk opbiechten: (opbiechten, hihi) de mogelijkheid van een zwarte paus veroorzaakt bij ons een klein, intern conflict. We zijn massaal verontwaardigd omdat we veronderstellen dat uw kerk als machtsinstituut dag in dag uit bakken godsdienstige blèrf de wereld in braakt, maar in Nederland krijgt politieke correctheid momenteel voorrang op die massale verontwaardiging. Waar u ongebreidelde katholiekenhaat van ons gewend was, sluiten wij meninglozen daarom een tijdelijk Faustiaans contract met uw kerk omwille van die zwarte kandidaat-paus uit Ghana. Misschien kunnen we hem dan straks in euforie omarmen als subject van onze multiculturele tolerantie. Ja, dat zou mooi zijn. Niets zo veranderlijk als de mens, Benedictus. Laat ons nou maar even lekker fantaseren in onze gecreëerde natte multicultidroom. Als de euforie eenmaal is afgezakt, zullen we u en de uwen weer net zo haten als vroeger. Beloofd. Hartelijks, Bertus Huidschuiver Meer van Bertus Huidschuiver lezen? Kijk dan hier.