ANS

'Ik had nog even gehoopt dat we er makkelijk vanaf zouden komen.' Zijn nogal cynische reactie op het uitblijven van het einde van de wereld bracht me een beetje van mijn stuk. De Maya’s hadden hem teleurgesteld: de mens was niet veranderd in een liefdevoller wezen en de aarde was ook al niet verzwolgen in een planetaire explosie. Geen einde, geen nieuw begin. 'Fijn dat je er bent.' Hij leek vermoeid.

Het was oudejaarsavond en in dikke winterjassen, een muts op ons hoofd, zaten we op zijn balkon. We zagen de kinderen uit de straat rotjes afsteken. Met meer geluk dan wijsheid laveerde de buurman zijn fiets tussen de kruitdampen door. Onder onze groene tuinstoelen lagen lege en halflege flessen wijn. “Muziekje erbij?” Hij liep zijn kamer in en sloot zijn laptop op zijn boxjes aan. Onder mij sprong het blonde zoontje van de overburen verschrikt weg van een te laat ontploft rotje. 'That’s great, it starts with an earthquake...' Lachend legde hij zijn kussen recht en ging weer in zijn stoel zitten. It’s the end of the world as we know it van R.E.M. – het was zijn gevoel voor humor.

Hij werd altijd wat mistroostig van de jaarwisseling, vertelde hij me. Met die hele symboliek van het nieuwe begin had hij weinig. Een slang vervelde en verloor zijn littekens, maar voor hem ging dat niet op. 'Six o’ clock, TV hour, don’t get stuck in foreign tower', zong Michael Stipe. Hij was niet opgesloten in zijn kamer. Het probleem was veel meer dat hij opgesloten zat in zijn hoofd. Zijn glazen huis, noemde hij het. Hij kon wel naar buiten kijken, maar hij kon er niet uit – en voor hem geen deejays. In het slotrefrein hoorde ik hem meemompelen met de tweede stem. 'It’s time I had some time alone.' Hij zei het als een mantra. 'It’s the end of the world as we know it – and I feel fine', voegde hij gedecideerd toe. Twee leugens, wist ik, maar wat wilde hij graag dat ze waar waren. Ik was blij dat ik besloten had de jaarwisseling met hem door te brengen.

De klok van de kerk aan het eind van de straat sloeg twaalf. De eerste pijlen suisden de lucht in. We schonken nog eens bij, klonken onze glazen en terwijl de raketten tot ontploffing kwamen bedachten we hoe het heel even leek alsof de hemel werd opgelicht door duizenden verre planetaire explosies. Volgend jaar werd de mens een liefdevoller wezen. Volgend jaar.

Dixi.

Niek Janssen is classicus in spe en wenst de lezers van ANS-online een mooi en liefdevol 2013.