ANS

Op het podium staat een man die ergens tussen de 30 en de 40 jaar bungelt. Hij heeft een piercing en zijn haar net iets te hip voor zijn leeftijd. Achterin de zaal staan zijn moeder en vermoedelijk zijn zus met een videocamera en twee fototoestellen in de aanslag. Met zijn hand in zijn zak en de microfoon in de andere stelt hij zich voor als Remco uit Breda. En dan gaat de echte pret beginnen.

Mocht je ooit het gevoel hebben dat je een faalhaas bent, bijvoorbeeld als je scriptie vastloopt, je vriend(in) het uitmaakt, je geen vriend(in) kan krijgen of omdat je in het algemeen minder begaafd in het leven bent, heb ik de oplossing. Ga naar de Open Podium-avond van comedycafé Toomler. Mensen als Remco doen je beseffen dat je eigen leven zo slecht nog niet is en dat al je problemen bijzonder behapbaar zijn. Zolang je ze maar niet op een Open Podium-avond van comedycafé Toomler gaat bespreken met een wildvreemd publiek.

'In Breda woont een op de zes mensen naast een pedofiel. Ik niet, ik woon naast een heel leuk meisje', grapt Remco. Het blijft stil. Iedereen kijkt een beetje ongemakkelijk om zich heen. Achter bij de cameraploeg van Remco wordt een beetje gehinnikt.  Remco's moeder zegt net iets te hard: 'Toe maar schat, gewoon doorgaan.' Ze knikt er bemoedigend bij. De stilte verandert van ongemakkelijk naar gênant. 'Ik ben onlangs gescheiden van mijn vrouw, ze was echt superslecht in bed.' Iedereen wacht op de rest van het verhaal. Dat komt niet. Remco kijkt om zich heen in zijn zorgvuldig getimede lachpauze. Hier en daar wordt een beetje zenuwachtig gegiecheld. Remco wordt rood en gaat sneller en Brabantser praten. 'Sommige mensen zeggen wel eens: "Remco, sinds je van de pillen en dat wijf af bent, ben je een stuk rustiger geworden." En dan zeg ik: "Ja, en een stuk rijker." De lachpauze. Doodse stilte.

Achterin de zaal staan ervaren comedians van Comedytrain rustig toe te kijken naar de kleine ramp die zich voltrekt op het podium. Ik vraag me af of ze zich een beetje verantwoordelijk voelen voor de ontstane situatie omdat ze Remco nooit gewaarschuwd hebben dat publiek best kieskeurig is. Er komt een serveerder langs die vraagt of ik nog wat wil drinken. Ik vraag of hij toevallig ook scherpe voorwerpen heeft liggen. Hij moet lachen en schudt zijn hoofd. Ik mag wel even mijn hoofd in de frituurpan steken als ik het niet meer trek. Ondertussen heeft Remco gefrustreerd het podium verlaten en wordt door zijn moeder en zus opgevangen. Hij slaat hun handen van zijn schouders en schudt zijn hoofd. Het biertje dat voor hem klaarstaat slaat hij in één teug achterover. Zijn droomcarrière aan diggelen. 'Ach, zo erg was het niet schat', zegt zijn moeder net iets te hard. Daar moet iedereen dan weer wel heel hard om lachen.