ANS

Bij alles wat je doet, doe je duizend dingen niet. Met elke keuze die je maakt, sluit je honderd andere uit. Alles is mogelijk: reden tot een depressie of een feestje?

De kamer is bezaaid met dozen, sommige halfleeg met de inhoud binnen een straal van een meter over de vloer verspreid, sommige nog veilig dichtgeplakt. Temidden van de chaos zit ik in mijn trainingsbroek met mijn laptop op de grond. Naast me staat een bakje friet. De bijbehorende kaassoufflé is al in mijn spijsverteringskanaal verdwenen. Ik staar naar het lege Word-document en de knipperende cursor en probeer een titel te bedenken voor een nog ongeschreven essay. De benodigde 3000 woorden hangen in de lucht, maar ik krijg ze niet te pakken.

Even op Facebook. Goh, een meisje uit de straat van mijn ouders heeft gister gewaterskied. Leuk. De jongen waarmee ik voor het eerste zoende op de middelbare school heeft een nieuwe profielfoto aan een meer in Thailand. En een nieuw album vol partypics. Ook leuk. Ik bekijk mijn eigen pagina en constateer dat mijn Facebookprofiel ook een geweldig leven heeft. Een festival-status-update hier, een getagde feestfoto daar: mijn virtuele zelf haalt alles uit het leven.

Toen ik op kamers ging voelde het daadwerkelijk als een stap in die richting. De vrijheid was ongekend: de mogelijkheden die mijn twaalf vierkante meter met zich meebracht leken oneindig. Ik staarde de eerste avond naar het plafond vervuld met de belofte van nieuwe kansen, opties en vooruitzichten. Nu, twee jaar later, is de oppervlakte verdubbeld, maar de initiële verwondering  gaat zij aan zij met stille paniek. Koken doe ik zelden. Mijn afwas laat ik staan totdat er een bos begint te groeien en dan nog een week. Mijn lakens had ik al drie maanden niet gewassen, mijn kussensloop vol mascara en kwijl gewoon binnenstebuiten gedraaid. De realisatie dat ik al twee jaar op mezelf woon zonder voor mezelf te kunnen zorgen wordt rond deze verhuizing pijnlijk duidelijk.

Ik denk aan later. Later bak ik taart op zondag. Later heb ik een bakfiets en een volkstuin. En dan doe ik elke ochtend yoga. Ik schrans de friet naar binnen en buig me weer over mijn laptop. Vetvlekken vormen zich op het toetsenbord en ik veeg mijn hand langs het tapijt. Later is nog ver weg.