ANS

Tekst: Diederik Rozenboom

Besluitvormingsprocedures, constituties en dronken vestjeslikkers: Diederik heeft eigenlijk een hekel aan bestuurs-pikken, maar in de nadagen van zijn studie besluit hij er toch zelf één te worden. Op deze plek staan de notulen van dat proces.

Toen ik zeven was, zijn mijn melktanden moeiteloos omgewisseld voor de tanden die ik nu heb. Ik heb er eerlijk gezegd weinig van gemerkt. Mijn tanden vielen er eigenlijk gewoon uit. Zo voelde het althans. Toen ik elf was speelde ik poortwachter in een schoolmusical. Mijn taak was om de eerste helft van de musical stokstijf en trots voor een kartonnen bord te staan waarop Meester Jan een kasteelpoort had geschilderd. Na mijn helft liep ik statig het podium af en kwam Michael voor het karton te staan. Wisseling van de wacht. Twee keer hebben we de musical opgevoerd. Twee keer heb ik moeiteloos met Michael gewisseld. Het is denk ik daarom geweest dat ik volledig in de veronderstelling verkeerde dat een bestuurswissel ook net zoiets zou zijn: een moeiteloos omruilen, iets waar je weinig van zou merken. Ik had het mis. De mailtjes die de oud-bestuursleden naar ons stuurden, bevatten meestal een variatie op de zin: ‘Wie kan er toevallig aanstaande zondagmiddag?’. Een mailtje met één datumvoorstel is eigenlijk helemaal geen datumvoorstel, maar een minder interessante vorm van een spelletje Jenga: wachten op de eerste persoon die niet kan. Ik begon het idee te krijgen dat het oude bestuur simpelweg niet weg wilde gaan. Dat ze voor eeuwig en altijd bestuurtje zouden willen spelen, dat ze geen boodschap hadden aan het feit dat het nu onze beurt was. In niets leek het op het wisselen van tanden. Of het wisselen met Michael. Toch verschilt zo’n bestuurswissel eigenlijk maar weinig van een wissel in een schoolmusical. Je staat op het podium als poortwachter een beetje belangrijk te doen met je tot lans omgebouwde bezem - of je staat er niet. Op het podium of er naast, beide posities zijn prima. Er is maar één plaats waar je zo snel mogelijk weg wil: het trapje naar het podium toe. Je staat daar precies tussen twee posities in – je weet precies niet wat je bent en wat je moet doen. Vandaar dat ik zat te juichen toen ik las dat er eindelijk een datum was geprikt voor een ALV en een overdracht. Ruim twee maanden later dan dat eigenlijk de bedoeling was. Nog nooit eerder had ik gejuicht voor een wissel. Er heerste ook een jubelstemming bij mijn aankomende bestuursgenoten. ‘We moeten bloesjes kopen’, zei iemand. ‘We kunnen de mailbox in’, zei iemand anders. ‘We kunnen beginnen’, bedoelden we eigenlijk en dat voelde voor mij alsof we trots ons armetierig schoolpodium mochten beklimmen.

Bekijk hier de overige artikelen uit de oktober-ANS.