ANS

Ieder weekend becommentarieert een redactielid zijn of haar week in ‘Vanuit het ANS-kantoor’.

In de herfst hebben we nieuwe buren gekregen. Althans, dat werd ons verteld. We zagen ze niet of nauwelijks en dat was even wennen na een tijdlang naast de gelovigen van de Moslim Studenten Vereniging te hebben gezeten. Op een donderdag waren die ineens vertrokken. Het groene logo in mozaïek uit duizend-en-één-nacht verdween en werd vervangen door een straatnaambordje.

Voortaan werkten wij naast de ‘Batavierenweg’. Twee jongens met overhemden, spijkerbroeken en donker krullend haar stonden in de deuropening, terwijl anderen grote computerschermen het kleine hokje binnendroegen. Ze waren van de Batavierenrace. En dat ze zich even kwamen voorstellen. En of we verder nog iets wilden weten. Niet echt.

Wekenlang waren ze er nauwelijks. Af en toe kon je van buiten zien dat er iets in de inrichting was veranderd, vaker niet. Op een maandagmiddag waren ze er ineens weer. Ze organiseerden een borrel, samen met de Nijmeegse Studenten Sport Raad. De Ondergangbewoners wist niet wat hen overkwam. Achteraf kwamen ze zelfs met de overgebleven drank langs de deuren. In onze koelkast staat nog steeds een fles witte wijn van de Albert Heijn.

De laatste maanden zijn ze er steeds vaker, de mannen van de Batavierenrace. ’s Morgens zijn ze er al voordat de eerste redacteur aankomt. Dan draaien ze op hun bureaustoelen van het ene computerscherm naar het andere. Tussen de middag eten ze hun gesmeerde boterhammen buiten, het laatste kwartiertje voetballen ze. Dan gaan ze weer aan het werk, draaien ze weer terug, bellen ze. Als wij weg gaan zitten ze er nog, hun fietsen staan er in ieder geval. Mannenfietsen, vrouwen zijn er nauwelijks. Over twee weken zijn ze klaar. De lichten zullen weer uitgaan en het fietsenrek zal weer volledig aan ons toebehoren.

Henk Strikkers