Mijmelarij
Ik schrik een beetje. Waarom weet ik eigenlijk niet; ik geloof immers niet in een leven na de dood. Jaloers zie ik mijn gelovige medestudenten aan, verguld van hun geloof in God, nooit denkend over de zinloosheid van het bestaan van jouw hoopje aan elkaar gelijmde moleculen door de toevallige samensmelting van juist dat eitje en die spermacel. De Voorzienigheids God, die heeft gezorgd voor jouw bestaan: wat een heerlijke troost, want hij heeft vast óók een bezigheid bedacht voor na je overlijden. Iets met vliegende gebraden ganzen, rijstebrijbergen en pannenkoeken die aan bomen groeien. (Of was dat Luilekkerland?)
Niemand had me gemist als ik er nooit was geweest en over tweehonderd jaar zal niemand me meer herinneren. Ik zal, als het meezit, sterven over pakweg zestig jaar en ja, ook ik zal tot stof wederkeren. Maar daar blijft het dan ook bij, mijn bewustzijn zal volledig verdwijnen; mijn gedachtes zijn slechts wat signalen aan de neuronen in mijn hersenen en zelfs mijn hevigste passies zijn puur door de biologie te verklaren: ‘Uiteindelijk is verliefdheid slechts het overspringen van moleculen’.
Toch bekruipt mij een onheilspellend gevoel als ik een artikel lees waarin de uitvinder Ray Kurzweil beweert dat vanaf 2025 de geneeskunde zo vooruit gaat dat we met ieder jaar een jaar langer in leven kunnen worden gehouden: met andere woorden, we worden onsterfelijk. Daar heb ik eigenlijk ook niet zo’n zin in. Is dit nou de generatie die voor eeuwig (letterlijk dus) altijd op deze aardbol moet blijven ronddwalen? Doemscenario’s over de tweehonderdste hit van Justin Bieber (nee!) duiken op. Paris Hilton die over drieduizend jaar nog steeds de pagina’s van de glossy’s beheerst. Zijn wij het waard, zijn wij de generatie die het eeuwige leven verdient?
Nog een probleem: we worden nu al beschuldigd van een zesjesmentaliteit. Stel je voor dat je nog duizenden jaren voor de boeg hebt. Wat is dan het nut van je bachelor binnen vier jaar behalen? Zelf functioneer ik het beste wanneer er een deadline als een donderwolk boven mijn hoofd hangt. Als gevolg van het wegvallen van de ultieme deadline valt ook meteen alle motivatie weg. Trouwen? Nah, misschien over tweehonderd jaar. Kinderen? Wacht nog maar een jaar of duizend. Carrière maken? In 2500 misschien. Persoonlijk kies ik liever de dood dan een eindeloos leven zonder doel.