Mijmelarij
Ik vind Peter R. de Vries een bijzonder onaangename man. Overtuigd van zijn eigen morele superioriteit spuit hij zijn ongenoegen over de criminele medemens. Nu hebben wel meer mensen een te positief zelfbeeld, maar met Peter R. de Vries is er toch nog iets anders aan de hand. Een tijd geleden was hij te gast bij Pauw & Witteman (waar hij trouwens een bijzonder onschuldig ogende Wibi Soerjadi het leven zuur maakte) en realiseerde ik me opeens wat het grote probleem is. Deze misdaadverslaggever lijkt helemaal geen journalist te zijn: hij wekt eerder de indruk zelf een crimineel te zijn.
Als het leven van Peter R. de Vries net iets anders was verlopen, als hij net andere mensen had ontmoet, rechtsaf was geslagen in plaats van links, was hij zelf koning van de onderwereld geweest. Het lijkt wel alsof zijn felle strijd tegen de misdaad een grote ontkenningspoging tegenover zichzelf is: Ik ben niet crimineel. Écht niet. Maar mij houdt hij niet voor de gek; hij zou zonder twijfel een talentvolle drugsbaron zijn geweest waar Klaas Bruinsma nog een puntje aan kon zuigen.
Peter R. de Vries is niet de uitzondering die de regel bevestigt. Nu wil ik niet beweren dat hij een psychopaat is, maar bij het lezen over het boek van Robert Hare, Snakes in Suits, moest ik wel aan onze Peter denken. Volgens deze Amerikaanse deskundige hebben bijzonder veel mensen aan de financiële en politieke top psychopathische karaktereigenschappen: schijnbaar zijn de afwezigheid van een geweten, een onvermogen tot empathie en een opgeblazen ego een echte must als je het ver wilt schoppen. Dan ben je namelijk makkelijk in staat tot manipulatie, het doorvoeren van impopulaire maatregelen en keihard onderhandelen. Volgens Hare is de ideale leider vaak egocentrisch, dominant, heel assertief en narcistisch. Zouden dit soort leiders aan de macht zijn geweest bij de omgevallen banken die hun klanten dupeerden door riskante speculaties? Misschien moet iemand maar eens een psychologisch onderzoekje doen bij Dirk Scheringa…