ANS

Jullie zijn een eigenaardig volkje. Grootheidswaan is de waan van de dag bij jullie, zo zal ik het maar formuleren. Natuurlijk, jullie leven in een mooi land. Ik vind het zelfs prachtig, schitterend om er met 130 kilometer per uur doorheen te razen op weg naar vriendelijker oorden als Spanje en Italië. Alles hebben jullie, rivieren, bossen, bergen, stranden, steden, stokbrood, wijn, kaas, echt alles. Behalve inlevingsvermogen. En humor. Je ziet het aan een stereotiepe Frans chagrijnig stuk vreten dat achter de kassa staat bij een willekeurig wegrestaurant. Je moet al schijten in een hol, sta je bij het afrekenen van je broodje kaas tegen iemand aan te kijken die je het liefst zou slaan tot hij of zij het lekker vindt.

Mijn aversie wordt dan weer prachtig verklaard door de protesten die er zijn over de pensioenswijzigingen. Vliegvelden, havens en benzinedepots worden geblokkeerd, waardoor reizen onmogelijk is. Een kwart van de vluchten valt uit, een kwart van de benzinestations zit zonder benzine. Idiote vakbondsleiders roepen op tot massale stakingen, week op week. Moeten de Fransen tot hun tachtigste doorwerken, zou je gaan denken?

Nee, niets van dat. De pensioensleeftijd gaat met de nieuwe plannen omhoog naar 62 jaar. Tweeënzestig jaar. TWEEËNZESTIG JAAR. Dat is maar liefst twee jaar ouder dan de huidige pensioensleeftijd, zestig jaar. Ik begrijp dat Fransen graag het laatste derde van hun leven met een baguette onder de arm aan hun naar kruidenkaas ruikende zak willen krabben, maar zoveel ophef over doorwerken tot je 62e lijkt me overdreven.

Maar dit is nog niet alles! Het leukste komt nu. De volgende zin stond namelijk op www.nos.nl: 'Vandaag betogen vooral studenten en scholieren.' De grap is zo subtiel, dat ik hem pas na twee keer lezen doorhad. Waar hier in Nederland tijdens de pensioensprotesten vooral lieve vijftigjarige vrouwtjes meededen, die geen werk hebben, anders hadden ze niet de tijd om te protesteren, staat in Frankrijk de jonge generatie op de barricaden. Jongens en meisjes van 15-25 jaar, die zich de komende dertig tot veertig jaar geen zorgen hoeven te maken over de problemen waartegen ze protesteren.

Ik vind jullie steeds achterlijker. Gelukkig hoef ik niet bang te zijn voor negatieve reacties, aangezien geen enkele Fransman een woordje over de grens spreekt.

Au revoir, les enfants,

Walbert