ANS

Het sprookje Doornroosje lijkt een dramatisch verhaal. Als Doornroosje zich prikt aan een spintol als gevolg van de wraak van een benadeelde fee, moet ze maar liefst honderd jaar lang slapen. Die arme meid. Vele koningszonen sterven tijdens hun poging haar te bevrijden van het noodlot, maar pas aan het einde van een eeuw slaap wordt ze wakker gekust door de prins op het witte paard.

Ik zou wel een paar dagen met Doornroosje willen ruilen. Wat namelijk vervelender is dan honderd jaar slapen, is het gevoel hebben al honderd jaar niet geslapen te hebben. Honderd jaar slapen… wat een droombeeld (om nog maar niet te spreken van die knappe prins). Bovendien heeft haar omgeving ook een eeuw mee geslapen, veel gemist heeft ze dus niet.

De tips ken ik wel. Geen cafeïne. Vals vind ik dat, want wat drink je het liefste als je je dagenlang als een zombie voelt (en er ook zo uitziet: oei die donkere kringen onder mijn ogen)? De godendrank koffie, vanzelfsprekend. Ook probeer ik ontspanningsoefeningen te doen, maar het schaapjes tellen en mediteren is niet opgewassen tegen de hoeveelheid cortisol in mijn hersenpan.

Vervelend eigenlijk dat menselijke hersenen zo goed ontwikkeld zijn, maar je tegelijkertijd zo weinig macht over je eigen lichaam hebt. Dat je niet kunt zeggen: houd eens op met denken, brein, en ga in de slaapmodus. Of: ja lichaam, ik weet dat je graag vet spaart voor het geval dat er een voedseltekort dreigt, maar ik weet zeker dat er binnen afzienbare tijd geen hongersnood uitbreekt, dus verbrandt maar een kilo of twee.

Ook voelt urenlang wakker liggen als de ultieme tijdsverspilling. Een beetje naar het plafond liggen staren terwijl je ook, weet ik veel, een goede film kunt kijken, de kroegen van Nijmegen verkennen, een boek schrijven. Als ik om drie uur pas naar bed ga val ik trouwens binnen twintig minuten in slaap. Helaas moet ik soms om half acht al weer op: de maatschappij is het niet eens met mijn ritme. Ik pleit dan ook voor werkdagen (en collegedagen) vanaf elf uur.

Ps. Voor gruwelijke versies van enkele klassieke sprookjes lees je The Bloody Chamber van Angela Carter. Er staat jammer genoeg geen bloederige versie van Doornroosje in.