ANS

Valentijnsdag, het duurt niet lang meer. Als ik een vriend heb, doe ik er niet aan, maar als ik geen vriend heb voel ik me onredelijkerwijs toch buitengesloten. En word ik een klein beetje droevig van de lelijke roze knuffels, opblaasbare hartjes waar je de foto van je geliefde op kunt laten afdrukken, chocoladeberen en rozenbonbons. Terwijl ik het echt een afknapper zou vinden mocht ik een van de genoemde items ooit als cadeau ontvangen. Zelfs op mijn favoriete culiblogs (www.foodgawker.com is een aanrader) vliegen de roze buttercream cupcakes je om de oren.

En dat terwijl ik nogal cynisch ben als het op de liefde aankomt en eigenlijk ook wars van commercie. Blijk ik uiteindelijk toch een poppetje te zijn dat stante pede een dansje doet als de reclamejongens (en meisjes) aan de touwtjes trekken. Zelfs de TNT spamt me nu al met de vraag of ik al een leuk Valentijnscadeau heb uitgezocht. Nee! Ik heb geen vriend! En ik ben ook niet verliefd en zou dus niet weten aan wie ik een teddybeer –met-hartje-tussen-zijn-poten moet geven (disclaimer: die zou ik sowieso nooit kopen, dat snappen jullie natuurlijk wel).

Vorig jaar heb ik mijn ex ontmoet op Valentijnsdag: puur toeval, niet georkestreerd door commerciële krachten. Daar ga ik tenminste vanuit. In plaats daarvan bracht het Maastrichtse carnaval ons bijeen, dat samenviel met de dag van de liefde. Hij was verkleed als dokter, ik als vampier. Een gouden combinatie, dat spreekt vanzelf. Met dank aan mijn overmatige hoektanden kon ik die avond niet met hem zoenen.

Als Rotterdammer was het zijn eerste carnaval en had hij het concept niet helemaal begrepen. In plaats van zoveel mogelijk meisjes te tongworstelen en er eentje mee naar huis te nemen (ok, naar zijn logeeradres dan, Rotterdam was wat ver geweest), nodigde hij mij uit om me een keer de mooie kant van die andere stad aan de Maas te laten zien. Die kant bestaat echter niet, kan ik nu als ervaringsdeskundige concluderen.

Dit jaar breng ik Valentijnsdag vanzelfsprekend snikkend door in de Universiteitsbibliotheek, noest werkend aan mijn scriptie en mezelf volproppend met zelfgebakken aardbeienmakarons. Die gemene reclamemannen. Was ik maar minder gemakkelijk te manipuleren.